Ταραμά ένα μήνα μετά

γράφει ο Χρήστος Γ. Κτενάς

Αυτή η ταγκίλα, η μυρωδιά από το πεθαμένο αυγό ψαριού, απλωμένου πάνω στην ξεραμένη λαγάνα μια εβδομάδας με τρελαίνει. Σε συνδυασμό με κάτι ξεχασμένες ελίτσες και όσα ψίχουλα χαλβά έχουν απομείνει μου δίνουν το δικαίωμα να πετάω αετό ακόμη και να περνώ μια Καθαρή Δευτέρα μακράς διαρκείας. Κάτι σαν τα γάλατα μακράς παστερίωσης, τα κορακίσια μαλλιά του Πασχάλη, τον Χατζηνικολάου στην οθόνη, τα κατεψυγμένα καλαμαράκια στο Φάληρο.

Εικόνες όλες αδιατάρακτες, σταθερές, στιβαρές, θεμέλια μιας Ελλάδας που δεν αλλάζει, δεν μπορεί να αλλάξει, παρά τα κοινά δαιμόνια και μνημόνια.

Την ταραμοσαλάτα την τρώμε μια φορά τον χρόνο, κι όμως εγώ την καταναλώνω ένα μήνα, ανακατεύοντας ξανά και ξανά τα συστατικά της: λάδι, λεμόνι, ψίχα ψωμιού, ταραμά, αλάτι, πιπέρι. Είναι όλα απλά, φτηνά και το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας πηχτός ροζ πολτός. Μια ροζ ψαροτσιχλόφουσκα δηλαδή, ένα ψέμα που το τρώμε με χαρά, ένα ψέμα που γιορτάζουμε ξανά και ξανά, άρα μια Ελλάδα απλωμένη στο ψωμί, πηχτή, παχιά και λιπαρή και φυσικά ακατάβλητη στο χρόνο.