Της Θεανώς Καρούτα
Αναδιάρθρωση: Μια λέξη που μπήκε βίαια στις ζωές όλων μας και τάραξε τις μακάριες νύχτες μας, ταρακούνησε τις εφησυχασμένες συνειδήσεις μας και μας ανάγκασε να αντικρύσουμε την πραγματικότητα χωρίς τα «χρωματιστά γυαλιά» που λατρεύαμε να φοράμε. Η άκαρδη, μας πέταξε μπροστά σε έναν καθρέφτη και μας κρατάει εκεί μέχρι να δούμε καθαρά τους εαυτούς μας. Με τις αναπηρίες μας, τα πέντε κεφάλια και τα 4 χέρια μας, με τις κλειστές καρδιές μας και τα ακόμα πιο κλειστά μυαλά μας. Με τα ελαττώματα που είμαστε γεμάτοι και που πάντα διακρίνουμε στους άλλους, όμως ποτέ στον εαυτό μας. Με τα χιλιάδες συμπλέγματα που κουβαλάμε και κληροδοτούμε χωρίς καμία αιδώ στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας.
Αναδιάρθρωση: Και τώρα τι έμεινε να υπολογίζουμε; Τι μετράμε εκτός από χρήματα, φόρους, έσοδα, έξοδα, ακίνητα, μετοχές, τα τελευταία σεντς στην τσέπη μας; Μείναμε γυμνοί και εκτεθειμένοι. Αγκαλιά με τα άγχη μας και τα υλικά «αγαθά» μας. Μετράμε φίλους; Μετράμε ευτυχισμένες στιγμές; Μετρήσαμε αλήθεια ποτέ πόση αγάπη δώσαμε; Πόσο καλό κάναμε στο συνάνθρωπό μας χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση; Ας είναι κίτρινος, μαύρος ή πράσινος με κόκκινα πουά. Μετράμε τις φορές που σιωπούμε πίσω από κλειστά παράθυρα; Τις φορές που προτιμήσαμε να θυσιάσουμε «λίγη» αξιοπρέπεια για να κερδίσουμε ψίχουλα; Δε νομίζω...
Αναδιάρθρωση: Ήθους, ψυχής, συμβιβασμών. Για όλες τις φορές που ξεχνάμε ότι όταν παραχωρείς την ελεύθερη βούληση σου για να κερδίσεις οτιδήποτε, δεν αξίζεις να έχεις τίποτα από τα δύο. Και καταλήγεις στο τέλος να χρωστάς και να ξεπληρώνεις για πίτα που δεν έφαγες. Το περίμενες; Όχι βέβαια... Για όλους τους λαοπρόβλητους ηγέτες μας, που τους εκλέγουμε και μετά τους κατηγορούμε, ξεχνώντας ότι αυτοί είναι όσο πιο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή μας γίνεται.
Αναδιάρθρωση: Χρέους. Λεφτά δεν υπάρχουν πια, ξεκάθαρα. Κι όταν υπήρχαν ήταν δανεικά. Τώρα ήρθε η ώρα να ζήσουμε πληρώνοντας από τις δικές μας τσέπες. Να εγκαταλείψουμε τη βολική ασυδοσία, πάνω στην οποία μας κοίμιζαν γαλήνια για τριάντα χρόνια. Να μάθουμε να στεκόμαστε στα δικά μας πόδια και όχι σε δεκανίκια που με περίσσιο θράσος τώρα έρχονται να μας ζητήσουν τα ρέστα.
Αναδιάρθρωση: Είναι μέρος της ζωής μας, σαν μια λέξη και σαν πολλές ερμηνείες. Ελπίζουμε ότι τουλάχιστον όταν ξεμπερδέψουμε μαζί της, είτε την ξεπαστρέψουμε είτε μας ξεπαστρέψει θα έχει πετύχει τουλάχιστον κάποιες βασικές αλλαγές. Να πάψουμε να κοιτάμε τον Καραγκιόζη, πιστεύοντας ότι είναι ο Μεγαλέξανδρος. Να μάθουμε να είμαστε ευτυχισμένοι, όχι με τα ντουβάρια που συγκρατούν το σπίτι αλλά με τους ανθρώπους που το κάνουν να είναι σπίτι. Να πάψουμε να σηκώνουμε τείχη για να κρατήσουμε μακριά τους ίδιους μας τους εαυτούς. Να μας αφήσει πιο δυνατούς, πιο ακέραιους, πιο υγιείς. Πραγματικά αναδιαρθρωμένους από κάθε τι παρασιτικό, από τα θεμέλια που πιστεύαμε ότι χτίζαμε και αποδείχτηκαν σαθρά. Απαλλαγμένους επιτέλους από φοβίες και μισαλλοδοξίες. Τουλάχιστον ας πετύχουμε αυτό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου