Το ρεβεγιόν του Βούδα

Το 2013 θα σε βρει αλλιώς! Οι κακίες και τα υστερικά ξεσπάσματα του 2012, θα «εξατμιστούν» σαν σταγόνες ιδρώτα μετά από  γρήγορο τζόκινγκ και φέτος δεν θα πάθεις παραλήρημα φωνάζοντας «Μπουρλότο» σε φίλους και συγγενείς. 

Από τη Δήμητρα Μποφυλάτου, αναδημοσίευση από το Glam του Ελεύθερου τύπου της Κυριακής

Η οικογένεια είναι συγκεντρωμένη γύρω από το γιορτινό τραπέζι: Όλοι φοράνε τα καλά τους, τα χαμόγελα «αστράφτουν» σαν Tahitian μαργαριτάρια. Απολαμβάνουν το δείπνο τους, κι  ένα μακρόσυρτο  γέλιο απλώνεται σαν γάργαρο νερό στον χώρο. Αν στην περίπτωση σου, όλα τα παραπάνω ακούγονται κινέζικα και οι συγκεντρώσεις των γιορτών κυλούν αργόσυρτα σαν ταινία του Αγγελόπουλου, υπάρχει τρόπος να «αποδράσεις» νοητικά, ενώ το σώμα και το πνεύμα σου είναι εκεί, στο τραπέζι της θείας Αμφιτρίτης. Αρχίζεις να μετράς γουρουνάκια αντί για προβατάκια, τρως όλο σου το φαγητό βγάζοντας μουγκρητά ικανοποίησης  και για επιδόρπιο κάνεις μια μίνι απόδραση στο w.c όπου κάνεις meditation μέχρι να τελειώσει το μαρτύριο. Yπάρχει βέβαια και μια καλύτερη λύση για τους πιο μποέμ τύπους: Αν η οικονομική κρίση δεν σ’ έχει πλήξει, μπορείς κάλλιστα να αποδράσεις ψυχή τε και σώματι στον Άγιο Μαυρίκιο και να γυρίσεις πίσω με χαβανέζικο πουκάμισο, βαθύ τροπικό μαύρισμα και ανανεωμένη διάθεση.

Οι γιορτές της συμφοράς
Υπάρχουν και καλά νέα! Δεν είσαι η μοναδική που με την ιδέα των οικογενειακών συγκεντρώσεων και των απρόσωπων καλεσμάτων αγχώνεσαι και βγάζεις καντήλες από το στρες. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Εθνικού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας των ΗΠΑ, τουλάχιστον 15% περισσότεροι άνθρωποι θα ζητήσουν φέτος τη βοήθεια κάποιου ειδικού για να ξεπεράσουν το στρες των γιορτών. Υπάρχει τρόπος να την βγάλεις “καθαρή”, αρκεί ν’ ακολουθήσεις κάποια απλά βήματα!

Δείξε μου τους φίλους σου…

Eπέλεξε να κάνεις ρεβεγιόν μ’ ανθρώπους που μπορείς να παρομοιάσεις με γαλλική σαμπάνια: εκκεντρικούς, με ποιότητα, που σου προκαλούν μια εύθυμη ζαλάδα και όχι μ’ εκείνους που θα παρομοίαζες με ρετσίνα Μαλαματίνα (κοινώς: η παρέα μαζί τους σου αφήνει άσχημο τελείωμα στον ουρανίσκο και απίστευτη υπνηλία)

Η γαστρονομία μας φέρνει πιο κοντά

Αν δεν τρελαίνεσαι για την σύσταση της παρέας και φοβάσαι ότι η βραδιά θα είναι πιο βαρετή κι από σεμινάριο μηχανολογίας, προτίμησε την επιλογή του δείπνου αντί γι’ αυτή του πάρτι. Μπορεί να σου φαίνεται περίεργο, αλλά είναι πολύ πιο ασφαλής επιλογή γιατί  το τραπέζι είναι το μόνο μέρος όπου η ανία δεν εμφανίζεται από την πρώτη ώρα.

To savoir faire του ρεβεγιόν

Αν θέλεις να διοργανώσεις ρεβεγιόν στο σπίτι σου αλλά παράλληλα δεν έχεις χρήματα και όρεξη να προβείς σε όλες τις απαραίτητες προετοιμασίες, είναι καλύτερο  να περιορίσεις τη λίστα των καλεσμένων ή να προτιμήσεις  τον ρόλο του καλεσμένου απ’ αυτόν του οικοδεσπότη. Ο Γάλλος γαστρονόμος Jean-Anthelme Brillat-Savarin έχει πει: “Αυτός που υποδέχεται φίλους και δεν προσέχει το φαγητό που τους προσφέρει, δεν είναι άξιος να έχει φίλους.” Ίσως είναι υπερβολική αυτή η ρήση, όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν προσκαλείς κόσμο στο σπίτι σου είσαι υπεύθυνη για το πώς θα περάσουν. Ο καλός οικοδεσπότης κάνει τα πάντα για να είναι ο καλεσμένος του ευτυχισμένος, ο κακός παραγγέλνει σουβλάκια ακόμη και τη βραδιά του ρεβεγιόν.

 Πες «ναι» στα μεγάλα «ΟΧΙ»

Αν δεν κατεβαίνεις για δήμαρχος, ήρθε η ώρα να σταματήσεις να υπόσχεσαι ότι θα παραστείς σε όλες τις προσκλήσεις που σου γίνονται. Πήγαινε όπου έχεις τεράστια υποχρέωση να το κάνεις και κυρίως εκεί που θα περάσεις καλά. Ξέκλεψε χρόνο για να  περάσεις  και μόνη σου καλά, κάνοντας πράγματα που σε ευχαριστούν: κάνε μανικιούρ, βγες για ψώνια, διάβασε ένα μυθιστόρημα, πήγαινε στο γυμναστήριο, κάνε γιόγκα και άφθονο σεξ με τον αγαπημένο σου!

Μεγάλες προσδοκίες

 Υπάρχουν άνθρωποι που τις γιορτές αγχώνονται υπερβολικά κι αυτό γιατί θέλουν να δημιουργήσουν το τέλειο ρεβεγιόν ή το ιδανικό σκηνικό, που δεν έχει όμως σχέση με τη ζωή τους τις υπόλοιπες 363 ήμερες του χρόνου. Άφησε το χρόνο να κυλήσει γλυκά γιατί τα αυθόρμητα πράγματα είναι τελικά κι αυτά που θυμόμαστε μετά από καιρό.

Κλάψε με μαύρο δάκρυ

Δεν σε προτρέπω φυσικά ν’ αρχίζεις να αυτομαστιγώνεσαι, ούτε να γίνεις η Μάρθα Βούρτση των zeroes. Παρ’ όλα αυτά οι γιορτές επιτρέπουν τη συγκίνηση, ακόμη και το χαζο-δάκρυ την ώρα που βλέπεις μια ρομαντική κομεντί κάτω από το στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Είναι η ιδανική εποχή να κλάψεις με την ψυχούλα σου για όσα δεν έκανες, για φίλους που έφυγαν από δίπλα σου, για έρωτες που πέρασαν πριν καν στεγνώσουν τα σεντόνια σου απ’ τον ιδρώτα, πριν καν «εξατμιστεί» η σπίθα του έρωτα. Να κλάψεις για να ξεφορτώσεις το συναίσθημα που έχει μαζευτεί όλη τη χρονιά μέσα σου και ύστερα να γελάσεις και πάλι μέχρι δακρύων…

Ζει το πνεύμα των Χριστουγέννων;

Γράφει η ψυχολόγος Ελένη Χαραμή

eleni.charami@hotmail.com

  Τα Χριστούγεννα έχουν τυποποιηθεί στη συνείδησή μας ως μέρες υποχρεωτικής χαράς. Όμως πολλοί άνθρωποι καταλήγουν να υποφέρουν όχι μόνο από την «εποχική μελαγχολία», η οποία οφείλεται κατά βάση στην είσοδο του χειμώνα, αλλά και από την αδυναμία και το άγχος να διαχειριστούν την κατά συνθήκη πλημμυρίδα ευτυχίας. Είναι χαρακτηριστικό φαινόμενο τα Χριστούγεννα είτε να υπερεπενδύονται, είτε να αποεπενδύονται: κάποιοι οργανώνουν με εμμονή κάθε λεπτομέρεια του ρεβεγιόν, των προσκλήσεων και των εξόδων και άλλοι αποσύρονται, κλείνονται στο σπίτι, σε μια προσπάθεια να αφήσουν έξω τον απόηχο της γιορτής. Αν αντιμετωπίσουμε τα Χριστούγεννα όχι ως πρόκληση, αλλά ως μία περίοδο, που ενδεχομένως να είναι ευχάριστη, τότε θα απαλλαγούμε από το άγχος που μας κατακλύζει. Το ρεβεγιόν δεν είναι άθλος, ό,τι ρούχο και να φορέσουμε, ό,τι γεύμα και να ετοιμάσουμε, αν έχουμε κέφι και θετική διάθεση κανείς δεν θα μας επικρίνει. Ουσιαστικά, αν υιοθετήσουμε το σκεπτικό πως θα περάσουμε καλά χωρίς αγωνία, αποφεύγοντας ευγενικά τους ανεπιθύμητους και θέτοντας εφικτούς στόχους και θα περάσουμε όμορφα και θα αδημονούμε και…για τα επόμενα Χριστούγεννα!