Στάθης Τσαγκαρουσιάνος:«Ο άντρας πληρώνει τους λογαριασμούς του και οι κότες κάνουν κο-κο-κο».

ΑΓΑΠΩ ΤΑ ΜΠΛΟΓΚ

Διαβάζω μπλογκ από την εποχή που υπήρχαν καμιά 300ριά και μέχρι τώρα, που έχουν πληθυνθεί σαν τα μαλλιά της φάουσας, προσπαθώ να βρω αυτό που αξίζει (περίπου όπως ψάχνω με το ντουφέκι να διαβάσω κάτι στα κυριακάτικα μπαούλα). Πάντα υπάρχουν εξαιρετικά πράγματα. Δυνατά, ειλικρινή, με νέα γλώσσα, χιούμορ τρελό, απόλυτο συντονισμό με τον βόμβο της στιγμής. 

Έχω θαυμάσει πολλούς, και έχω τη χαρά μερικούς να τους έχω κάνει συνεργάτες - ο πυρήνας της LifO έχει φτιαχτεί από μπλόγκερ. Έχω κι εγώ ένα μπλογκ, αλλά το βαριέμαι λίγο - ούτως ή άλλως εκτίθεμαι πολύ πριν από τα μπλογκ: οι «Επιλογές» της «Κυριακάτικης» ήταν ένα χάρτινο μπλογκ στα '90s, όσο ήμουν νέος και η τρικυμία μου ήταν ενδιαφέρουσα (Τώρα τι να λέω; Για το καινούργιο μπίζνες πλαν;). 
Θέλω να πω, μου αρέσει και μου είναι οικεία η διάθεση των ανθρώπων να εξομολογηθούν, να γράψουν το μακρύ τους και το κοντό τους σε κλίμα εξομολογητικό, ωμό, ακραίο, ανατρεπτικό.

ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ

ΑΛΛΑ ΠΕΡΙΦΡΟΝΩ ΤΗΝ ΤΖΑΜΠΑ ΜΑΓΚΙΑ ΤΟΥΣ

Ο ίλιγγος της ελευθερίας συχνά οδηγεί στον εκτροχιασμό, αν δεν έχεις κάτι εσωτερικό να σε κρατήσει, ένα έρμα. Πράγμα που επιτείνεται από την ευκολία του νέου μέσου, αλλά και τον κακό χαρακτήρα των Ελλήνων. 
Που είναι λίγο πιο φθονεροί και ρουφιάνοι από άλλους (π.χ. δεν είναι τυχαίο ότι στην Αμερική τα συντριπτικώς περισσότερα μπλογκ είναι επώνυμα, ενώ στην Ελλάδα το 90% είναι ανώνυμα και τα περισσότερα χολερικά). Πόσες φορές, απερίσκεπτα, τόσοι μπλόγκερ δεν πάτησαν ένα πλήκτρο του publish, για το οποίο μετά μετάνιωσαν πικρά και έτρεχαν να διαγράψουν το ποστ ντροπιασμένοι!

ΕΙΔΙΚΑ ΑΝ ΑΣΚΟΥΝ «ΠΟΛΙΤΙΚΗ»

Έχω ένα μότο: «Ο άντρας πληρώνει τους λογαριασμούς του και οι κότες κάνουν κο-κο-κο». Με τον ίδιο τρόπο πιστεύω ότι ο άντρας που έχει να πει κάτι πρέπει να το λέει στο φως της μέρας, αναλαμβάνοντας τις συνέπειες των λόγων του. Διαφορετικά, πρόκειται για κνώδαλο, χωρίς ραχοκοκκαλιά και χωρίς τιμή.

ΓΙ' ΑΥΤΟ ΑΝΩΝΥΜΕ, ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΕ ΜΠΛΟΓΚΕΡ

Αν θες να κρίνεις τον Κακλαμάνη, να αναλαμβάνεις την ευθύνη ότι μπορεί να έρθει στο μπαράκι σου και να σου κάνει τη ζωή δύσκολη. Αν θες να είσαι δοτικός, να φανερώνεσαι όταν η ανωνυμία σου πρόκειται να καταστρέψει το όνειρο των φίλων σου. Και όταν άλλοι πληρώνουν για όσα έγραψες, να μην εξαφανίζεσαι σαν έντρομη σκουληκαντέρα στο σουλτανάτο σου, κρύβοντας το ονοματάκι σου και την ταπεινούλα ιστορία σου.Γιατί το ονοματάκι σου είναι γνωστό. Το ξέρουν λίγοι, αλλά σε λίγο θα το μάθουνε όλοι, με τον πιο ατιμωτικό τρόπο.