Mάρω Κοντού: «Η πλειοψηφία των πολιτικών θέλει τη καρέκλα: να πετύχει, να ανέβει, να πλουτίσει»

Πενήντα πέντε χρόνια στο σανίδι και μιλάει για το θέατρο με ενθουσιασμό πρωτοετούς δραματικής σχολής. Λάμπει, κινείται στο χώρο με σβελτάδα, ελπίζει. Δεν χάνει χρόνο, δεν μεμψιμοιρεί. Ζει την κάθε στιγμή και ίσως γι’ αυτό κρατάει μια νεανικότητα κι ένα τσαμπουκά που σε κάνει να την παρατηρείς χωρίς να διακόπτεις.

Φεύγοντας από το διαμέρισμα της στους Αμπελοκήπους, δεν κορνάρω σαν μανιακή στα φανάρια. Χαμογελώ στον καθρέφτη του αυτοκινήτου καθώς σκέφτομαι τη ρήση του Οδυσσέα Ελύτη: “Tα τρία Τ της επιτυχίας είναι: Ταλέντο, τόλμη, τύχη”. Η Μάρω Κοντού τα έχει και τα τρία και με το παραπάνω…

Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Γυναίκα από Σύμπτωση- Ελισάβετ» του Ντάριο Φο, σε σκηνοθεσία Γιώργου Καραμίχου. Πώς είναι η εμπειρία;

Η εμπειρία μου είναι πάρα πολύ καλή, διότι ο υπόλοιπος θίασος είναι νέα παιδιά κι αυτό έχει μεγάλο ενδιαφέρον στην επικοινωνία. Ένας νέος άνθρωπος έχει διαφορετική, πιο «φρέσκια» οπτική γωνία, πιο «φρέσκια» κι αυτό με ανανεώνει. Είναι όλοι τους πολύ ταλαντούχοι, διαλεγμένοι από το Γιώργο Καραμίχο, ο οποίος με σκηνοθέτησε σ’ αυτό το έργο και ευτυχώς που το έκανε!

Είχατε καλή «χημεία»;

Εxoυμε  την τύχη να ταιριάζουμε στις απόψεις και μπόρεσε να μου βγάλει πράγματα που δεν είχα άλλες σαιζόν την ευκαιρία να δείξω. Το έργο έχει ανέβει μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο, με μια τελείως μοντέρνα άποψη, που είμαι σίγουρη ότι ο Ντάριο Φο δεν θα είχε φανταστεί. Είμαι σίγουρη ότι αυτή η εκδοχή, αν την έβλεπε, θα του άρεσε πολύ.

Σε λίγες μέρες θα σας απολαύσουμε και στον κινηματογράφο, στη ταινία «Αν» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη..

Ήμουν τυχερή φέτος γιατί έκανα και μια ωραία ταινία με το Χριστόφορο. Η συνεργασία ήταν άψογη και πρόκειται για μια καταπληκτική παραγωγή. Μετά από τόσα χρόνια να κάνεις ελληνικό κινηματογράφο, με ελληνικό σενάριο και σκηνοθέτη ένα μοντέρνο, ταλαντούχο παιδί, είναι μεγάλη τύχη.

Πώς βλέπετε τα πράγματα στο θέατρο και τον κινηματογράφο, στη δύσκολη οικονομική συγκυρία που ζούμε;

Οι καλλιτέχνες αντιστέκονται σθεναρά, λες και έχουν αποφασίσει να κάνουν ενέσεις αισιοδοξίας στον κόσμο. Κατέβασαν το εισιτήριο, ανέβηκαν πρωτότυπα πράγματα φέτος, κάνουν ό,τι μπορούν πραγματικά.

Στην τηλεόραση συμβαίνει το ίδιο;

Όχι, δεν συμβαίνει το ίδιο. H τηλεόραση περνάει κρίση και το έχει ρίξει στα τούρκικα σίριαλ.

Τα έχετε παρακολουθήσει; Πώς σας φαίνεται το φαινόμενο;

Ο κόσμος τα βλέπει πάντως. Σπάνια κάθομαι να παρακολουθήσω ένα-δυο επεισόδια για να δω πώς είναι οι ηθοποιοί τους, πώς είναι τα σενάρια τους, η σκηνοθεσία τους. Είχα δει το πρώτο τούρκικο που είχε έρθει στην Ελλάδα και μ’ άρεσαν οι ηθοποιοί, είχαν ταλέντο. Τώρα τα καινούργια, δεν τα έχω δει, είχα πρόβες, είχα παραστάσεις, δεν με πολυενδιαφέρουν.

 Η κρίση μπορεί να γεννήσει τέχνη;

Nαι και μετά την κρίση συνήθως στην επόμενη δεκαετία έρχεται η άνθιση: στη τέχνη, στον πολιτισμό, τον τουρισμό και στη ζωή μας. Είμαι αισιόδοξη.

Είναι σημαντικό να το λέτε αυτό εσείς που έχετε εμπειρία στη πολιτική. Είχατε εκλεγεί βουλευτής με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας..

Ήταν μια χρήσιμη εμπειρία γιατί γνώρισα ανθρώπους που πραγματικά θέλουν να προσφέρουν και ήταν αξιόλογοι, αλλά ήταν η μειοψηφία. Η πλειοψηφία των πολιτικών θέλει τη καρέκλα: να πετύχει, να ανέβει, να πλουτίσει. Όπως είναι όλη η κοινωνία, με τους καλούς, τους κακούς, τους μέτριους, τους υπέροχους, έτσι είναι και η Βουλή. Βεβαίως θα έπρεπε να είναι στο κοινοβούλιο μόνο ταγμένοι, εμπνευσμένοι άνθρωποι, οι οποίοι  θα δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ για το καλό των άλλων και όχι το δικό τους καλό.

Πώς σας φάνηκαν τα πρόσφατα γεγονότα που διαδραματίστηκαν έξω από το  θέατρο «Χυτήριο»;

Γελοία! Υπερβολικά, αναχρονιστικά. Λυπήθηκα και κάτι γυναικούλες, κάτι παπάδες με σταυρούς.. Μια κατάντια μου έβγαλε όλο αυτό, σαν να ζούμε στο 1900. Ήταν απίστευτες σκηνές, δεν μου άρεσαν καθόλου.

Ο Πάμπλο Πικάσο είχε πει: “Κάθε παιδί είναι καλλιτέχνης. Το θέμα είναι πώς θα παραμείνει καλλιτέχνης μεγαλώνοντας.” Πώς προέκυψε η  δική σας σχέση σας με τη ζωγραφική;

Eίμαι ερασιτέχνης ζωγράφος. Πριν δώδεκα χρόνια, ήταν ο πρώτος χειμώνας που δεν έπαιζα στο θέατρο και κάπως μου ήρθε όλο αυτό. Χειμώνιασε, κλείστηκα μέσα στο σπίτι και αποφάσισα να δοκιμάσω με τη ζωγραφική, που ήταν ένα από τα καλά μου μαθήματα. Η καθηγήτρια των εικαστικών μου είχε πει άλλωστε: “Εσύ τα πας καλά και μπορείς να σπουδάσεις κάτι τέτοιο.” Αγόρασα  λοιπόν κάτι καναβάτσα, λαδομπογιές, έκανα ένα από τα δωμάτια μου χάλια: κουβάδες, σφουγγάρια, είχα πιτσιλίσει τους τοίχους και σιγά σιγά κάτι άρχισε να βγαίνει. Ήρθαν φίλες μου και μ’ ενθαρρύνανε. Κάποια απ’ αυτές, μου πρότεινε να τα δει ένας φίλος της γκαλερίστας. Ήρθε εκείνος και τα είδε (είχα κάνει έξι πίνακες) και μου λέει: “Μπορείς σε δύο  μήνες να έχεις κάνει τριάντα;”  Στρώθηκα και τελικά απεδείχθη ένας ωραίος χειμώνας, γιατί η ζωγραφική είναι συναίσθημα για μένα. Δεν έχω τη τεχνική, δεν έχω σπουδάσει και η έκθεση πήγε εξαίρετα. Πουλήθηκαν όλα με τρεις μόνο φιλικές αγορές. Φέτος μάλιστα κάναμε μια φιλανθρωπική έκθεση στο κτήμα Νάσιουτζικ για τα παιδιά της «Ελπίδας» (Σύλλογος Φίλων παιδιών με καρκίνο) και ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία.

Τι άλλο σας αρέσει να κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας;

Μου αρέσει πολύ η μαγειρική και χρησιμοποιώ τη φαντασία μου και να κάνω διαφορετικούς συνδυασμούς. Ασχολούμαι επίσης με τις εξήντα γλάστρες μου, που όπως βλέπεις, έχω λίγο παραμελήσει.

Τι σας δίνει ζωή;

Tα ταξίδια, οι εκδρομές, η θάλασσα, το κολύμπι το καλοκαίρι, τρελαίνομαι! Θα μπορούσα να είμαι και τους δώδεκα μήνα μέσα στη θάλασσα. Τι άλλο; Εκδρομές με τις φίλες μου, μπιρίμπα το χειμώνα, πότε στο ένα φιλικό σπίτι, πότε στο άλλο

Με τον χορό πώς ασχοληθήκατε;

Παράλληλα με το γυμνάσιο παρακολουθούσα τη σχολή χορού της Κούλας Πράτσικα (σημερινή Κρατική σχολή χορού) στο Κολωνάκι. Στη συνέχεια πήρα μια υποτροφία, η οποία δεν πραγματοποιήθηκε γιατί δεν είχαμε τότε την οικονομική δυνατότητα  να φύγω στο εξωτερικό. Μπήκα  στο χορό αρχαίας τραγωδίας του Εθνικού θεάτρου. Το ένα έφερε το άλλο. Μπήκα εκεί, μετά «κόλλησα» το μικρόβιο της υποκριτικής: στις παραστάσεις του αρχαίου δράματος κάτω από τη Παξινού, το Μινωτή, τη Συνοδινού. Πήρα  την άδεια μου σαν εξαιρετικό ταλέντο, μετά άρχισαν οι προτάσεις απ’ το ελεύθερο θέατρο και οι προτάσεις για τις ταινίες. Έχουν περάσει πενήντα πέντε χρόνια που είμαι στο σανίδι.

Παράλληλα μ’ όλα αυτά είχατε χρόνο να ερωτευτείτε;

Αμέ! Και να  ερωτευτώ είχα χρόνο και να παντρευτώ. Λίγο δύσκολα βέβαια να τα συνδυάσεις, αλλά εντάξει.. Ωραίες εμπειρίες!

Είναι πιο εύκολο να έχεις σχέση με έναν άνθρωπο που κινείται στον ίδιο επαγγελματικό χώρο;
Ο άντρας μου (Αριστείδης Καρύδης Φούξ) ήταν της δουλειάς. Ήταν διευθυντής φωτογραφίας στη Φίνος. Εγώ βέβαια στη Φίνος έχω κάνει μόνο δύο ταινίες ή τρεις. Άνηκα σε άλλη εταιρεία. Είχαμε βέβαια διαφορετικά ωράρια: Ο σύζυγος μου ξυπνούσε στις έξι το πρωί, εγώ κοιμόμουν σχεδόν στις έξι το πρωί, γιατί μετά τη παράσταση  πηγαίναμε παρέα για φαγητό. Ήταν εννέα υπέροχα χρόνια. Κάποια στιγμή χωρίσαμε, όπως συμβαίνει σε πολλά ζευγάρια.

Έχετε κρατήσει φίλες ετών;

Βεβαίως, έχω φιλίες πενήντα ετών, πολλές και καλές. Μ’ αυτές πάμε διακοπές, ταξίδια. Νιώθεις άνετα.

Ανασφάλειες έχετε;

Σήμερα, δεν έχω  ανασφάλειες. Εκείνο που καμιά φορά σκέπτομαι είναι το πώς θα είναι τα τελευταία χρόνια της ζωής μου.

Δηλαδή;

Σιχαίνομαι τις ασθένειες. Ως τώρα δεν έχω αρρωστήσει ποτέ, δεν έχω κάνει καμιά εγχείρηση, δεν έχω καμία πάθηση, δεν παίρνω χάπι για τίποτε. Λέω καμιά φορά: «Παναγία μου να ζήσω όσο είναι και να φύγω με μια ανακοπή.» Λυπάμαι τους ανθρώπους που ταλαιπωρούνται στα νοσοκομεία. Είναι κρίμα! Όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να φεύγουμε μεγάλοι κι από μια ανακοπή στον ύπνο μας. Θα ήταν ιδεώδες! Υπάρχουν ένα σωρό αρρώστιες πια κι ο καρκίνος «θερίζει».  Έχει αρρωστήσει το περιβάλλον. Δεν ξέρεις πια καν τι τρως.

Θεωρείτε ότι οι άνθρωποι κυνηγάμε συνεχώς το χρήμα;

Ναι, τα λεφτά είναι η έννοια των περισσότερων. Εγώ όλη μου τη ζωή αδιαφορώ για το χρήμα, που θα μου βγει αυτό δε ξέρω. Δεν μου μένει φράγκο, αλλά είμαι αισιόδοξη. Σε παγκόσμιο επίπεδο, λίγοι άνθρωποι έχουν μαζέψει το χρήμα και η πλειοψηφία υποφέρει: πονάει, δυσκολεύεται, είναι τραγική η κατάσταση. Και δεν είναι μόνο στη χώρα μας το φαινόμενο. Και στην Αμερική είναι το ίδιο και στην Ευρώπη. Τί να πω; Είναι μια δεκαετία σκληρή. Άλλωστε αν κάνουμε αναδρομή στην ιστορία μας πάντοτε υπήρχαν οι δύσκολες δεκαετίες, σαν η ζωή να κάνει κύκλους: με δεκαετίες ακμής και κατάρρευσης.

Πώς βλέπετε τη χώρα τώρα; Έχει αλλάξει η κοινωνία;
Πάρα πολύ. Δεν συναντάς πια χαρούμενους ανθρώπους στο δρόμο, δεν συναντάς καλοντυμένους ανθρώπους. Είναι όλοι προβληματισμένοι. Φεύγουν τόσα νέα παιδιά για το εξωτερικό. Υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν όντως το γάλα, το ψωμί, τραγικά πράγματα συμβαίνουν αυτή την εποχή. Και κάποιες μεμονωμένες αυτοκτονίες δείχνουν ότι είμαστε σε πολύ άσχημο στάδιο σαν χώρα. Ας ευχηθούμε να μη γίνει και κανένας μεγάλος πόλεμος. Το τρέμω αυτό! Έχω γνωρίσει πολλά: και τον πόλεμο και τη χούντα. Βέβαια τον πόλεμο δεν τον πολυθυμάμαι γιατί ήμουν πολύ μικρή.

Όλη αυτή η εμπειρία, του να ζεις μέσα στην κοινωνική αναταραχή σας άλλαξε;

Οπωσδήποτε σε επηρεάζει.

Υπάρχει κάτι που σας λείπει;

 Όχι, υγεία θέλω μόνο. Όταν είμαι υγιής νομίζω ότι όλες οι ελβετικές τράπεζες είναι δικές μου. Πιστεύω ότι μπορώ να τα καταφέρω όλα.

Ποιο τραγούδι θα μπορούσε να αποτελέσει το soundtrack της ζωής σας;

Δεν νομίζω ότι μια ζωή μπορεί να αποδοθεί με ένα τραγούδι. Ίσως θα πρέπει να είναι πενήντα διαφορετικά τραγούδια. Ένας άνθρωπος μεγαλώνοντας έχει τόσες πολλές εμπειρίες, έχει ζήσει χαρούμενες αλλά και δυσάρεστες καταστάσεις, απώλειες ανθρώπων που αγαπάς, γάμους, έρωτες…

INFO: Η Μάρω Κοντού πρωταγωνιστεί στην ανατρεπτική σάτιρα του Ντάριο Φο "Γυναίκα από Σύμπτωση-Ελισάβετ" στη σκηνή του θεάτρου «Αγγέλων Βήμα» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Καραμίχου και συμμετέχει στο κινηματογραφικό ντεμπούτο του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Αν» σε διανομή της Village Productions.

πηγή: ένθετο "Glam" του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής