Λουκία Λαιμού: H κόρη Έλληνα εφοπλιστή, διάδοχος της Μέριλιν

από τη Δήμητρα Μποφυλάτου

Είναι η Ελληνίδα που κέρδισε την πρώτη θέση στον διαδικτυακό διαγωνισμό “H νέα Μέριλιν”, που διοργανώθηκε από αμερικανική εταιρεία. Η κόρη της γνωστής εφοπλιστικής οικογένειας, κατάφερε να συγκεντρώσει 15.676 ψήφους εμπιστοσύνης, κέρδισε τον πολυπόθητο τίτλο και ταυτόχρονα το δικαίωμα να συμμετάσχει στην τελική ακρόαση για τον ρόλο της Μέριλιν Μονρόε, σε αμερικανική παραγωγή για το θέατρο ή τον κινηματογράφο. Μίλησε στον «ΤτΚ» και εξήγησε πώς  έμαθε για το συγκεκριμένο διαγωνισμό: “ Από το Instagram, όπου είδα τις πρώτες προτεινόμενες. Διάβασα πως ο διαγωνισμός διεξάγεται σε παγκόσμιο επίπεδο και αποφάσισα να λάβω συμμετοχή. Αυτή η διαδικασία κράτησε ένα χρόνο. Τελικά κέρδισα με τη βοήθεια του κόσμου και δεν μπορώ καν να σου εξηγήσω πόσο ωραία ένιωσα! Ακόμη δεν το πιστεύω!” Η ίδια δεν περίμενε η ανταπόκριση του κόσμου να είναι τόσο μεγάλη: “Ήταν παράξενο γιατί δυστυχώς όσες φορές έκανα κάτι στο παρελθόν, πάντα με κρίνανε με βάση το όνομα μου. Με το που ξεκίνησε λοιπόν η διαδικασία περίμενα έναν αρνητισμό και προς μεγάλη μου έκπληξη, είχα τεράστια υποστήριξη από τον κόσμο” λέει.

Μια αλλιώτικη κληρονόμος  Η  κόρη του εφοπλιστή Μάρκου Λαιμού και την Αγγλίδας καλλονής Πένι, γεννήθηκε στην Αγγλία, όπου ζούσε με την οικογένεια της σ’ έναν πύργο: «Έζησα στην Αγγλία, μέχρι τα δύο μου χρόνια. Μέναμε σ’ ένα  μεγάλο σπίτι, μαζί με τον αδελφό μου τον Αντώνη, που είναι δύο χρόνια μεγαλύτερος και τους γονείς μας. Όταν είσαι μικρός δεν σκέφτεσαι πόσο μεγάλο σπίτι έχεις. Τα μικρά παιδιά ενδιαφέρονται για το παιχνίδι και όταν μεγαλώνουμε συνειδητοποιούμε τα πράγματα.” Η οικογένεια επέστρεψε στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκε στην περιοχή της Γλυφάδας και η Λουκία πήγε σχολείο στα εκπαιδευτήρια Κωστέα-Γείτονα,  στα Νότια Προάστια. Κατά τη διάρκεια των σχολικών της χρόνων συνειδητοποίησε για πρώτη φορά, ότι φέρει ένα βαρύ όνομα , όπως λέει: «Στο σχολείο κάποια στιγμή  άρχισαν να με ρωτάνε οι καθηγητές, αν έχω σχέση με τον γνωστό εφοπλιστή Λαιμό. Θυμάμαι που γυρνώντας μια μέρα από το σχολείο ρωτούσα  τη μαμά μου «τι είναι εφοπλιστής;» Η μητέρα της, ήταν ο άνθρωπος που την διαπαιδαγώγησε και της μετέδωσε τις δικές της  αξίες για τη  ζωή:  «Η μαμά μου δεν γεννήθηκε με το όνομα Λαιμού, δεν μεγάλωσε  τρώγοντας με «χρυσά κουτάλια». Έχει μάθει να δουλεύει στη ζωή της πάρα πολύ σκληρά. Ακόμη κι όταν παντρεύτηκε τον πατέρα μου, μας μεγάλωσε σωστά και χωρίς να νιώθουμε ότι είμαστε κάτι παραπάνω από τον μέσο πολίτη. Αν μεγαλώναμε μόνο με το όνομα «Λαιμός» και χωρίς μια διαφορετική διαπαιδαγώγηση, ίσως να ήμασταν καβαλημένοι ως παιδιά” εξομολογείται. Η ζωή της, μέχρι σήμερα, δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Ο πατέρας της, χτυπήθηκε από τη νόσο Αλτσχαίμερ και έχει φύγει από τη ζωή. Τα δυο μεγάλα στηρίγματα της, είναι η μητέρα της και ο αδελφός της: «Μ΄ έχουν στηρίξει πολύ δυναμικά. Και ο πατέρας μου με στήριζε, απλώς λόγω του ότι έπασχε από «αλτσχαίμερ, δεν είχε την ίδια δυνατότητα. Είναι οι πιο σκληροί μου κριτές και ειδικά η μητέρα μου» αποκαλύπτει.

Από μικρή στο μεροκάματο  Στα εικοσιέξι της χρόνια, θα μπορούσε να σκορπάει τα χρήματα της οικογένειας της σε Μαλδίβες, Γκστάαντ και Νέα Υόρκη, όμως επέλεξε να εργαστεί από μικρή: «Έχω δουλέψει ως χορογράφος, χορεύτρια,  παρουσιάστρια σε events, σε μπαλέτο σε μπουζούκια, ως ηθοποιός» λέει. Αυτή την περίοδο εργάζεται και ως πωλήτρια σε κατάστημα, γεγονός που κάποιους τους παραξενεύει. Πώς αντιδρά η ίδια; “Δεν αισθάνομαι πως έχω μια τεράστια άνεση οικονομική. Δουλεύω, είχα σχολή χορού στον Πειραιά. Τώρα διδάσκω σε σχολή χορού και δουλεύω ως πωλήτρια.” Δεν μπορώ να μην τη ρωτήσω γιατί αποφάσισε να βάλει «λουκέτο» στη σχολή της, για να με αποστομώσει με την ωριμότητα που τη διακρίνει : “Δυστυχώς δεν μπορείς να προβλέψεις ποτέ πώς θα πάει μια επιχείρηση. Οι περισσότερες σχολές χορού με τις οποίες συνεργάζομαι, δεν βγάζουν κέρδος. Βγάζουν αρκετά ώστε να καλύπτουν τα λειτουργικά έξοδα της επιχείρησης, δεν είναι μια κερδοφόρα επιχείρηση. Τη σχολή την άνοιξα για την εμπειρία, αλλά είδα ότι τελικά δεν με συνέφερε να συνεχίσω. Ίσως ήταν λάθος η στιγμή να το κάνω, γιατί μόλις άνοιξα τη σχολή χορού, ξεκίνησε η κρίση. Ήταν ένα μάθημα για μένα, κατέβαλλα προσπάθεια και κάθε εμπόδιο για καλό!

Με όνομα βαρύ, σαν ιστορία   Το μεγαλύτερο μάθημα ζωής για τη Λουκία Λαιμού, είναι να μην κρίνει τους ανθρώπους επιφανειακά: “Πάντα ήθελα ο κόσμος να μου δώσει μια ευκαιρία. Να μην με κρίνει βάσει του ονόματος μου. Είναι εύκολο, περπατώντας στον δρόμο να δεις έναν άνθρωπο που σου φαίνεται χοντρός ή διαφορετικός και να γελάσεις. Μόνο εκείνος όμως κι ο Θεός ξέρει πώς αισθάνεται! Αν δεν δούλευα από μικρή, ίσως να μην το έβλεπα αυτό. Αν παρέμενα πιστή στο όνομα και στο στερεότυπο που λέγεται «Λαιμού», δεν θα είχα συναντήσει κάποιους ανθρώπους. Τους γνώρισα και με τίμησαν, δείχνοντας μου τι ζωή έκαναν, πόσες θυσίες… Ένιωσα ευγνώμων μ’ αυτά που έχω” αποκαλύπτει. Φυσικά, άνθρωποι του  ευρύτερου περιβάλλοντος της, προσπάθησαν να την περιορίσουν, όμως η ίδια, είχε την δική της άποψη:  «Υπήρχαν ταμπέλες και πράγματα που μου λέγανε να μην τα κάνω. Ποτέ δεν ακολούθησα τις συγκεκριμένες συμβουλές και παραινέσεις. Δέχτηκα σκληρή κριτική όταν αποφάσισα να εργαστώ και το βρίσκω παράλογο! Πιστεύω ότι ακόμη κι αν καθόμουν σπίτι μου, πάλι θα έβρισκαν κάτι να πούνε! Έχω γνωρίσει ανθρώπους που φέρουν ένα γνωστό επίθετο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι «ψώνια». Δεν ισχύει το ότι αν είσαι πλούσιος είσαι κακός! Αυτό είναι μια μορφή κοινωνικού ρατσισμού»  Παλιότερα της είχαν γίνει παραινέσεις, να μην έχει σχέσεις με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, σε μια προσπάθεια να κρατήσει χαμηλό προφίλ: «Στο παρελθόν μου ζητήθηκε να μην μιλάω σε δημοσιογράφους και τους φοβόμουνα και λίγο. Είχα διαβάσει πράγματα για μένα που δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα, έβλεπα ότι μερικοί ήταν κακοπροαίρετοι. Τελικά αποφάσισα ότι οι δημοσιογράφοι θα σε πειράξουν πολύ λιγότερα από κάποιους άλλους που είναι γύρω σου.» Δεν ήταν άλλωστε, λίγες οι φορές που την προσέγγισαν άνθρωποι, από συμφέρον: “Πολλές φορές στη ζωή μου το ένιωσα αυτό και πληγώθηκα. Ακόμη και σήμερα με πλησιάζουν άνθρωποι για τους λάθος λόγους.”  

Ηθοποιός, σημαίνει φως  Eίναι ένα κορίτσι, με καλλιτεχνικές ανησυχίες. Ο χορός είναι η μεγάλη της αγάπη και τo μικρόβιο της υποκριτικής, η Λουκία Λαιμού, το είχε από μικρή μέσα της: “ Από παιδί με θυμάμαι να κάνω μικρά θεατρικά παιχνίδια με τον αδελφό μου και να τα δείχνουμε στους δικούς μας. Να βλέπω κινηματογράφο και να προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν να συμμετέχω κι εγώ σε κάτι τέτοιο» θυμάται.  Το πάθος της την οδήγησε στην σχολή υποκριτικής της Έλντας Πανοπούλου, μια εμπειρία ζωής, για την ίδια:“ Μετά τη δραματική σχολή μπόρεσα  να πάρω ένα χαρτί, ώστε να μπορώ να πω ότι πίσω από το «θέλω» μου, υπάρχει η γνώση. Επί της ουσίας έμαθα πόσο σκληρό είναι το επάγγελμα του ηθοποιού, πως δεν είναι αυτό το «φαίνεσθε». Χρειάζεται σκληρή δουλειά και ενώ πάρα πολλοί συμφοιτητές μου «σπάσανε» κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, εμένα μου έκανε πολύ καλό η δραματική σχολή. Πιστεύω πως είναι ένα γνήσιο παράδειγμα, του πώς είναι η δουλειά έξω. Για να δουλέψεις στον χώρο  θα πρέπει να έχεις τσαγανό, πολύ γερό στομάχι και να είσαι έτοιμος να εκτεθείς και  να τσαλακώσεις την εικόνα σου.”

Γόνος στους καιρούς της κρίσης Είναι ένας άνθρωπος που ενημερώνεται, μιλάει με κόσμο, δεν εγκλωβίζεται σε «χρυσά κλουβιά». Όσο για το αν έχει νιώσει την οικονομική κρίση;  «Παλιότερα, με αφέλεια ίσως, έλεγα πως δεν υπάρχει μεγάλη  κρίση,  γιατί έβγαινα κι έβλεπα κόσμο να πίνει καφέ, να διασκεδάζει, να ξοδεύει χρήματα. Μιλώντας όμως με κόσμο, ειδικά μετά τον διαγωνισμό, δέχτηκα μέσω facebook, «κραυγές βοήθειας». O κόσμος μπορεί να έχει την ψευδαίσθηση ότι μπορώ να βοηθήσω, αλλά αυτό που μπορώ να πω, χωρίς να θέλω να προσβάλλω κανέναν είναι ότι δεν έχω ένα δέντρο με λεφτά! Δουλεύω, ζω ανεξάρτητα και τα χρήματα που έχω στην άκρη από τον πατέρα μου. Τα έχω στην άκρη για να τα χρησιμοποιήσω για τις σπουδές των παιδιών μου.»

Έρωτας, αυτός ο ένοχος!  Στα εικοσιέξι της χρόνια, ζει τον έρωτα στο πλευρό του συντρόφου της. Έχει βρει όμως, τον άνδρα της ζωής της; Η ίδια είναι της άποψης: «Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην λές» και δηλώνει: «Δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια γιατί καμιά φορά στα φέρνει η ζωή αλλιώς. Αυτός ο άνθρωπος είναι στη ζωή μου, από τότε που ήμουν πολύ μικρή σε ηλικία. Ευχαριστιέμαι που τον έχω στη ζωή μου σαν φίλο μου, σχέση μου και πλέον τον νιώθω μέλος της οικογένειας μου.» Παρ’  όλο το νεαρό της ηλικίας της είναι πολύ συνειδητοποιημένη, όσον αφορά το κεφάλαιο οικογένεια και στα όνειρα της συμπεριλαμβάνεται φυσικά κι ένα παιδί: “Θέλω πολύ  να κάνω οικογένεια! Δυστυχώς, πολλές φορές οι άνθρωποι ζούμε σε μια ψευδαίσθηση ότι θα ζήσουμε για πάντα κι ότι έχουμε δύναμη για να προβλέψουμε το μέλλον. Δεν είναι έτσι! Με τον σύντροφό μου, σκεφτόμαστε πολύ ανοιχτά. Ωραίο είναι να έχουμε δουλειά, να υπάρχει αγάπη κι αν αύριο μας το φέρει η ζωή κι έχουμε οικογένεια, καλώς να έρθει.»

πηγή: " Τύπος της Κυριακής"