Φωτεινή Τσακίρη "Οι δυσκολίες με δυναμώσανε"

Την απολαμβάνουμε στο σίριαλ «Με τα παντελόνια κάτω». Υποδύεται την Αλίκη, τη γυναίκα της ζωής του Αντώνη του Μπιούτιφουλ, που υποδύεται ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης. Ταλαντούχα, συγκροτημένη και αισιόδοξη καταφέρνει να συνδυάζει την οικογενειακή ευτυχία με μια επιτυχημένη καριέρα, μακριά από ίντριγκες και εύκολους εντυπωσιασμούς.

συνέντευξη στη Δήμητρα Μποφυλάτου, πηγή: TV-Glam

Σε παρακολουθούμε για δεύτερη σαιζόν στο σίριαλ «Με τα παντελόνια κάτω». Πώς είναι το κλίμα στα γυρίσματα;

Είναι μια ευτυχής συγκυρία η συγκεκριμένη δουλειά, γιατί συνεργάζομαι με αγαπημένους μου ανθρώπους, που έχω δουλέψει μαζί τους στο παρελθόν, αλλά και με καινούργιους συνεργάτες. Το οικογενειακό κλίμα  είναι πολύ έντονο και αυτό μου γλυκαίνει την ψυχή. Είμαι στο στοιχείο μου!

Ποιο θεωρείς πως είναι το συστατικό της επιτυχίας της σειράς;

Aν ξέραμε το συστατικό της επιτυχίας, θα κάναμε μόνο επιτυχίες (γέλια)! Θεωρώ όμως ότι το γεγονός ότι πρόκειται για μια κωμωδία, με πολλούς και ταλαντούχους συντελεστές, επίκαιρο σενάριο κι έναν έξοχο σκηνοθέτη συντελούν στο να έχει την απήχηση που έχει. To γεγονός δε ότι μιλάει για την σημερινή ελληνική πραγματικότητα, προσεγγίζοντας βέβαια το θέμα από μια χιουμοριστική οπτική γωνία, σίγουρα συντελεί στην επιτυχία της σειράς.

 Στο σίριαλ υποδύεσαι την Αλίκη. Έχετε κοινά στοιχεία σαν προσωπικότητες; Πώς χειρίστηκες τον συγκεκριμένο ρόλο;

Αναγνωρίζω πολλά κομμάτια μου στην Αλίκη κι άλλα πάλι όχι! Το ότι είναι τόσο αλλέγκρα, τόσο έξω καρδιά, πολύχρωμη και εξωστρεφής, ίσως είναι ένα κομμάτι που εγώ δεν έχω. Ακριβώς όμως επειδή δεν το έχω, έρχεται η Αλίκη και το αναπληρώνει. Μου αρέσει ο συγκεκριμένος ρόλος γιατί δανείζομαι και δανείζω!  Η Αλίκη παραμένει- παρ’ όλες τις δυσκολίες- ένας άνθρωπος αισιόδοξος και όρθιος κι αυτό είναι ένα κοινό μας στοιχείο.

Πώς είναι η συνεργασία σου με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, που υποδύεται τον σύντροφο σου στη σειρά;;

Όσες περισσότερες σκηνές έχεις μ’ έναν συνάδελφο, είναι μοιραίο να γνωρίσεις τον άνθρωπο πίσω από τον ρόλο, να γνωρίσεις τους κώδικες του, να έρθεις πιο κοντά, να γνωρίσεις περισσότερο τον συμπαίκτη σου. Αλληλοσυμπαθηθήκαμε!

Σου έχει τύχει ποτέ να μην έχει καλή σχέση με τον συμπρωταγωνιστή σου;

Όχι ευτυχώς δεν μου έχει τύχει! Είναι ανάγκη μου να έχω καλή σχέση με τον παρτενέρ μου, δεν μπορώ να λειτουργήσω διαφορετικά.

Εκτός από ηθοποιός, έχεις έναν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή σου, που δεν είναι άλλος απ’ αυτόν της μητέρας. Αισθάνεσαι ποτέ άγχος να προλάβεις να συνδυάσεις οικογένεια και καριέρα;

Υπάρχει ένα κομμάτι μου που θα ήθελε δυνητικά να έχω περισσότερες ώρες ν’ αφιερώσω στο παιδί μου και το σύζυγο μου, αλλά πρακτικά αυτό δεν μπορεί να γίνει. Επειδή η καθημερινότητα τρέχει ιλιγγιωδώς και οι ανάγκες μας πλέον είναι μεγάλες, δεν γίνεται να κάτσεις σπίτι σου. Προσπαθώ όμως ο χρόνος που περνάω με την οικογένεια μου να είναι ποιοτικός, όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται αυτό. Κάνω μεγάλη προσπάθεια να μην  μεταφέρω στους δικούς μου ανθρώπους τα νεύρα μου και την κούραση μου. Είναι λίγος ο χρόνος και πρέπει να δίνεις την καλή σου ενέργεια και να δείχνεις τον καλό σου εαυτό.

Πώς προλαβαίνεις να συνδυάσεις τη καριέρα με τη μητρότητα και τις δουλειές του σπιτιού;

Με πειθαρχεία! Ιεραρχώ τις δουλειές, υπάρχουν κάποια πράγματα που θα κάνω κάθε μέρα και άλλα, που μένουν κάποιες φορές πίσω. Μαγειρεύω καθημερινά, γιατί είναι χαλαρωτικό για μένα και το κάνω και από άποψη. Θέλω η κόρη μου να έχει σωστές διατροφικές συνήθειες.

Πρωταγωνιστείς στην κωμωδία «Elizadeth» για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Πώς είναι η εμπειρία;

Είναι μια τρελή κωμωδία, σε διασκευή του Χάρη Ρώμα, που έχει να κάνει με μια ομάδα ηθοποιών που ξαναβρίσκονται μεσούσης της κρίσης και αποφασίζουν ν’ ανεβάσουν ένα έργο, μιας τρελής, συγκεντρωτικής συγγραφέως που έχει αλλάξει τα φώτα στη Μαρία Στιούαρτ του Σίλερ και στους συντελεστές. Γίνονται απίστευτα σκηνικά και η παράσταση πάει φυσικά χειρότερα απ’ όσο θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο κόσμος γελάει από την αρχή μέχρι και το τέλος του έργου! Είναι λυτρωτική η εμπειρία που βιώνουμε στο θέατρο και μας δίνει δύναμη.

Είσαι δασκάλα υποκριτικής και ήθελα να σε ρωτήσω αν με κάποιο τρόπο σε άλλαξε ως άνθρωπο η εμπειρία της διδασκαλίας.

Η συγκεκριμένη εμπειρία μου έκανε καλό στο εξής: με ταξινόμησε! Όταν προσπαθείς να μεταδώσεις κάτι θα πρέπει να το ξέρεις ο ίδιος πολύ καλά και θα πρέπει να βρεις ένα τρόπο να το μεταδώσεις. Αυτό όμως προϋποθέτει μια ταξινόμηση μέσα σου. Ανακάλυψα την τεχνική μου.

Μεγάλωσες στη Γερμανία. Πώς αποφάσισες να επιστρέψεις στην Ελλάδα;

Έζησα στη Γερμανία μέχρι τα δεκαοχτώ μου και ήταν επιλογή μου να γυρίσω. Ήμουν ένα παιδί μου μεγάλωσα με τη λαχτάρα της επιστροφής και υπήρχαν δύο εναλλακτικές: η θα ερχόμουν για σπουδές στην Ελλάδα ή θα παρέμενα στη Γερμανία. Διάλεξα το πρώτο.

Το ντεμπούτο σου τηλεοπτικά έγινε με τη σειρά του Μανούσου Μανουσάκη «Δρόμοι της Πόλης». Τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή;

Ήταν καλοκαίρι και θυμάμαι ότι είχα πάει σε 2-3 οντισιον. Μια απ’ αυτές ήταν για τους «Άθλιους», που παιζόντουσαν τότε. Στους «Άθλιους» δεν με πήρανε, γιατί δεν υπήρχε ρόλος για μένα, όμως ο Χαλκιάς με παραπέμψε στο Μανούσο Μανουσάκη που έβλεπε τότε κόσμο για τη καινούργια του δουλειά. Ήταν μια ευτυχής συγκυρία!

Πώς είναι η διαδικασία του να περνάς από οντισιόν ως ηθοποιός; Η απόρριψη δεν είναι ένα πολύ δύσκολο κομμάτι, τουλάχιστον στο ξεκίνημα;

Είναι μια διαδικασία που σε «ατσαλώνει». Όλη μου η πορεία ήταν έτσι και θεωρώ πως οι δυσκολίες με δυναμώσανε. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι «υπερήρωας» και τα καταφέρνω όλα..

Υπήρχαν στιγμές στη καριέρα σου που ζορίστηκες πολύ;

Φυσικά και εξακολουθούν και υπάρχουν τέτοιες στιγμές. Αλλάζουν οι δυσκολίες αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η θάλασσα είναι λάδι και πλέεις σε ήρεμα νερά. Τις αντιμετωπίζεις, δεν γίνεται διαφορετικά! Κι εκεί που θα πέσεις, εκεί θα σηκωθείς. Θα φας τη σφαλιάρα σου, θα κλάψεις και πάλι θα συνεχίσεις την πορεία σου. Δεν γίνεται διαφορετικά.

Ένας ρόλος με τον οποίο ο  πολύς κόσμος σε έμαθε ήταν αυτός στο «50-50» της Bίβιαν. Σε έχουν φωνάξει στο δρόμο Βίβιαν αντί για Φωτεινή;

Aμε! Και «γεια σου Βίβιαν» μου λέγανε και μου λένε και «Φιλιά στον Μπιούτιφουλ» μου στέλνουνε. Τα βρίσκω πολύ χαριτωμένα όλα αυτά, μου αρέσουνε γιατί σημαίνει ότι ο κόσμος αγαπάει κάποιες δουλειές και ταυτίζεται μ’ αυτά που βλέπει. Το ενδιαφέρον είναι ότι το κάνουνε άνθρωποι όλων των ηλικιών: από παιδιά του δημοτικού, μέχρι ηλικιωμένοι!

Πιστεύεις ότι υπάρχει φως στο τούνελ για τους Έλληνες, που ζουν δύσκολες στιγμές;

Πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε! Βλέπω στη δουλειά μας παραδείγματος χάριν ότι υπάρχει μια σχετική ανάκαμψη. Σιγά σιγά, με δυσπραγία και διαφορετικά οικονομικά δεδομένα γίνονται κάποια πράγματα, τσουλάει το πράγμα. Θέλω να εστιάσω στα θετικά και όχι τη καταστροφολογία. Επιλέγω να είμαι όρθια και να μάχομαι!