Σίγησε η Ελληνική υπηρεσία της Φωνής της Αμερικής

Από τη Δήμητρα Μποφυλάτου

  

  Μετά από 72 χρόνια λειτουργίας η Ελληνική Υπηρεσία της Φωνής της Αμερικής σίγησε λόγω περιορισμών στον προϋπολογισμό. Πρόκειται για την τρίτη ελληνική υπηρεσία ξένου μέσου ενημέρωσης που κλείνει κατά τα τελευταία 12 χρόνια. Είχαν προηγηθεί τα ελληνικά προγράμματα της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας αλλά και του BBC.Iδρύθηκε στα μέσα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και παρείχε ζωτικής σημασίας πληροφορίες στον Ελληνικό λαό που βρίσκονταν υπό Ναζιστική κατοχή, αφού μετέδιδε πληροφορίες για τη δράση της εν εξορία Ελληνικής κυβέρνησης και για τις συμμαχικές προσπάθειες για την απελευθέρωση της Ευρώπης από τις δυνάμεις του Άξονα.. Αν και αρκετοί πίστευαν ότι  η Ελληνική Υπηρεσία της Φωνής της Αμερικής, ήταν το προπαγανδιστικό  όργανο των Αμερικανών την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, ο γενικός διευθυντής της Φωνής της Αμερικής Ντέιβιντ Ένσορ χαρακτήρισε την ελληνική υπηρεσία «μια μικρή και συνάμα ισχυρή ομάδα ταλαντούχων και αφοσιωμένων δημοσιογράφων, που για επτά δεκαετίες  αποτέλεσε μια αντικειμενική και αμερόληπτη πηγή ενημέρωσης».

  

    

H  δημοσιογράφος Μαίρη Παραπονιάρη, που ξεκίνησε τη συνεργασία της με την Ελληνική Υπηρεσία της Φωνής της Αμερικής, πριν από 40 χρόνια, παίρνοντας τη σκυτάλη της ανταπόκρισης από τον πολιτικό συντάκτη, Χρήστο Παπαγεωργίου, θυμάται: «Προϊστάμενος στην Ουάσιγκτον ήταν ο Αντρέας Αντύπας και  κάποια στιγμή ανέλαβε επικεφαλής όλων των ευρωασιατικών  υπηρεσιών. Τότε στην θέση του ήρθε  ο Γιώργος Μπίστης ο οποίος  ανέβασε ψηλά την ελληνική υπηρεσία. Εξέπεμπε πλέον δορυφορικά στα FM,μετέδιδε όλη την νύχτα σύντομο δελτίο ειδήσεων από το Σκάι και αλλά  επαρχιακά ραδιόφωνα καθώς και στην Θεσσαλονίκη. Ο Γιώργος Μπίστης, μαζί με τους  ομογενείς  βουλευτές και τις οργανώσεις, αγωνίστηκε για να μην κλείσει η Ελληνική Υπηρεσία της Φωνής της Αμερικής, όταν ανέλαβε ο Μπάρακ Ομπάμα  και τέθηκε θέμα προϋπολογισμού .Ευτυχώς γι αυτόν, συνταξιοδοτήθηκε πέρυσι και δεν έζησε το οριστικό κλείσιμό της. Αυτό το πέρασαν oι δημοσιογράφοι, Άννα Καραγιαννοπούλου και η Ζωή Λεουδάκη που πάλεψαν μόνες τους τον τελευταίο χρόνο αν και συρρικνωμένη, να την κρατήσουν ζωντανή.»

   

H Ζωή Λεουδάκη βρέθηκε τυχαία στην Ουάσιγκτον το 1998 με δύο βαλίτσες, ένα λάπτοπ, και πολλές ιδέες. «Στην  Ελληνική Υπηρεσία, έγινα παρατηρητής, μάρτυρας και ρεπόρτερ του πολιτικού γίγνεσθαι στις ΗΠΑ . Συχνά παρομοιάζω τα πολιτικά δρώμενα με ένα πολύ προχωρημένο παιχνίδι σκάκι με  υπολογισμένες κινήσεις. Όταν το παρακολουθείς για αρκετά χρόνια  μερικές φορές φτάνεις στο σημείο να μαντεύεις την επόμενη κίνηση, ή να καταλαβαίνεις το μήνυμα που κρύβεται πίσω από μια αποστασιοποιημένη δήλωση. Λειτουργούσα ανάμεσα σε δύο πολύ διαφορετικές κουλτούρες. Όλα αυτά τα χρόνια προσπάθησα να φέρω τη δουλειά Ελλήνων της διασποράς, των ελληνοαμερικανικών και Αμερικανών στο ελληνικό κοινό με τρόπο προσιτό και κατανοητό. Λυπάμαι που κλείνει η Ελληνική Υπηρεσία και μειώνεται ο πλουραλισμός πληροφόρησης στην Ελλάδα. Τα προγράμματα μας λειτουργούσαν σαν μια γέφυρα ανάμεσα στις 2 χώρες αλλά και τις κοινότητες των Ελλήνων της διασποράς σ’ ολόκληρο τον κόσμο» λέει.

     Η δημοσιογράφος και σύμβουλος επικοινωνίας, Σοφία Ιορδανίδoυ, θυμάται πως κατάφερε να προσληφθεί στην Φωνή της Αμερικής: «Θα ήθελα να δω τον κ. Μπίστη, παρακαλώ», κατάφερα να ψελλίσω, αφού προηγουμένως περιπλανήθηκα σ’ ολόκληρο το κτίριο, πόλη ολόκληρη, μετά από παρότρυνση συνεργάτη της Αμερικανικής Βιβλιοθήκης στη Θεσσαλονίκη, ότι θα τα κατάφερνα να σπουδάσω στη Νέα Υόρκη κι ότι θα έπρεπε να βρω τον Γιώργο Μπίστη στη Φωνή της Αμερικής στην Ουάσιγκτον για να μου δώσει δουλειά. Ο Γιώργος γέλασε πολύ όταν είδε το επίμονο εικοσάχρονο από την Καλαμαριά μπροστά του. Για να με ξεφορτωθεί γλυκά, μου είπε: «Στη Νέα Υόρκη, δεν έχω ελληνική υπηρεσία, υπάρχει όμως ο Μιχάλης Λάντης, υπεύθυνος για 53 χώρες. Αν περάσεις τις εξετάσεις του, θα δουλέψεις μαζί μας. Τις εξετάσεις τις πέρασα και έμελλε να δουλέψω στον μεγάλο αυτό οργανισμό με σύμβαση αορίστου χρόνου και με πολλά πτυχία ζωής που πήρα δίπλα του. Ακούραστος δάσκαλος, ο Μιχάλης Λάντης, μέχρι το τέλος της ζωής του, μου δίδαξε πολιτισμό και ήθος στο ρεπορτάζ και τη δημοσιογραφία.».

Ο "ξινός" Μιτεράν

Το 1984 η Μαίρη Παραπονιάρη εγκαταστάθηκε στο Λουξεμβούργο και εργάστηκε ως ανταποκρίτρια από τις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο. Από τις πολλές εμπειρίες της ,ως ανταποκρίτρια δεν θα ξεχάσει ποτέ το Φρανσουα Μιτεράν: «Σύνοδος Κορυφής και στην  μεγάλη  αίθουσα  με δεκάδες δημοσιογράφους  ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Μιττεράν δίνει συνέντευξη  σχετικά  με την έκθεση  της επιτροπής  Μπατεντερ  για το ποια από τα κράτη της πρώην Γιουγκοσλαβίας πληρούν τις προϋποθέσεις για ανεξαρτητοποίηση. Έρχεται η σειρά μου ,λέω το όνομά μου και το μέσον που εκπροσωπώ και τον ρωτώ: «Τι σκέπτεσθε για την Μακεδονία κ. Πρόεδρε». Γυρίζει με κοιτάει, μ’ ένα ειρωνικό χαμόγελο και το γνωστό παγωμένο βλέμμα και μου λέει « Υπάρχετε ακόμη εσείς;» και περιφρονητικά δεν μου απαντά και δίνει τον λόγο στον επόμενο. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ»  λέει η κ. Παραπονιάρη.