Ειρήνη Βουρλούμη: Μια Ελληνίδα φωτογράφος, στο “New Yorker”

Από τη Δήμητρα Μποφυλάτου

Aίθουσα αναμονής στα γραφεία του ΚΚΕ

Οι φωτογραφίες της κάνουν το γύρο του κόσμου και η νεαρή ανταποκρίτρια διεθνών ειδησεογραφικών Μέσων έχει καταφέρει να συνεργαστεί με έντυπα όπως οι NewYork Times, το Τime, το Business Week, ο Guardian και το περιοδικό του Le Monde. Παράλληλα οι εικόνες από το τελευταίο προσωπικό φωτογραφικό project της, με τίτλο "In Waiting" κάνουν το γύρο του κόσμου! Τη μέρα που συναντηθήκαμε, ένα ηλιόλουστο πρωινό στη πλατεία Συντάγματος, με εξέπληξε η ζεστασιά που αποπνέει. Το project της, "Εν αναμονή", έχει ως θέμα του την Ελλάδα και περιλαμβάνει  φωτογραφίες από χώρους αναμονής  δημοσίων κτιρίων και ιδρυμάτων της πρωτεύουσας.

Το Υπουργείο Απασχόλησης κέντρισε το ενδιαφέρον της Ειρήνης Βουρλούμη

 «Εργάζομαι πάνω σ’ αυτό το έργο από  το 2011. Είχα επιστρέψει  από την Αμερική, όπου σπούδαζα, στην Ελλάδα και ξεκίνησα να δουλεύω  ως ανταποκρίτρια. Ήμουν τυχερή γιατί είχα κρατήσει επαφές με αρκετά αμερικανικά μέσα.» λέει.  Κάπως έτσι, προέκυψε το “Εν αναμονή”: «Ήθελα να δείξω κάτι διαφορετικό, που θα με εκφράζει παράλληλα . Mε ελκύουν πολύ οι λεπτομέρειες και όταν πήγαινα σε κτίρια δημόσιων φορέων αναγνώριζα ότι ήταν μοναδικά. Είχαν κάτι που εκφράζει την ελληνική κοινωνία.»

   Τα  δημόσια κτήρια και ιδρύματα στο κέντρο της Αθήνας, η εφορία, το δημόσιο νοσοκομείο, το γραφείο υπαλλήλου στο υπουργείο Ανάπτυξης,  «αιχμαλωτίστηκαν» στην αιωνιότητα από το  φακός της και μπορεί να απουσιάζουν τα πρόσωπα, αλλά μ’ ένα τρόπο τα ίχνη ανθρώπινης παρουσίας κυριαρχούν. «Aκόμη συνεχίζω το συγκεκριμένο πρότζεκτ, είναι σε εξέλιξη. Παράλληλα θα εκδοθεί ως βιβλίο και σκοπεύω να κάνω έκθεση στην Ελλάδα μέχρι το τέλος του 2014», λέει.

   Η συγκεκριμένη δουλειά, την έκανε γνωστή σε παγκόσμιο επίπεδο και από κάποιους χαρακτηρίστηκε η  φωτογράφος που κατάφερε να αποδώσει με τον δικό της τρόπο την ελληνική κρίση. 

Δικαστήρια

Η ίδια δεν φαίνεται να συμφωνεί απόλυτα με αυτό τον χαρακτηρισμό: «Θεωρώ ότι η δουλειά που έχω κάνει, αποπνέει κάτι θετικό. Κάποιοι μου έχουν πει το αντίθετο, αλλά νομίζω ότι δείχνει την πραγματικότητα. Οι Έλληνες έχουμε ένα στυλ ξεχωριστό, που είναι το χαρακτηριστικό μας. Νιώθουμε ελεύθεροι πχ  να κρεμάσουμε μια αφίσα του Τσε Γκεβάρα πάνω από το γραφείο μας. Βεβαίως πιστεύω ότι μια φωτογραφία μπορεί να έχει πολλές ερμηνείες», λέει. 

Πάντειο Πανεπιστήμιο

     Γεννήθηκε στην Αθήνα, από πατέρα Έλληνα και μητέρα Ινδονήσια. Αγάπησε την φωτογραφία στην Νέα Υόρκη όπου και έζησε για έντεκα ολόκληρα χρόνια. Αποφοίτησε από το Parsons School of Design και στη συνέχεια έκανε το μεταπτυχιακό της στο Columbia της Νέας Υόρκης.

“Ήμουν είκοσι χρονών και είχα πάει για σπουδές και ο πατέρας μου, μου έδωσε  μια φωτογραφική μηχανή. Άρχισα να φωτογραφίζω την πόλη, μου άρεσε πολύ και γνώρισα κάποιους φίλους, που μου είπαν να κάνω αίτηση σε σχολή φωτογραφίας. Έτσι τελικά σπούδασα δημοσιογραφία και φωτογραφία».  Προέρχεται από καλλιτεχνική οικογένεια και αυτό αποτυπώνεται στον τρόπο που βλέπει τα πράγματα. Ο θείος της, Γιάννης Παππάς, είναι ένας από τους σημαντικότερους νεοέλληνες γλύπτες  και έχει φιλοτεχνήσει μάλιστα τα αγάλματα έξω απ’ τη Βουλή. Ακόμη έχει αδυναμία στον παππού της, το γνωστό ζωγράφο Αντρέα Βουρλούμη. Επιθυμία της είναι να πραγματοποιήσει ένα έργο στη μνήμη του: “Θέλω πολύ να κάνω ένα πρότζεκτ με τις ζωγραφιές του και τις φωτογραφίες μου» λέει.

Ο Βασίλης Δημητρίου

     Πρόσφατα φωτογράφισε για τους «New York Times», τον Βασίλη Δημητρίου, έναν 78χρονο ζωγράφο που φιλοτεχνεί εδώ και σαράντα χρόνια τα ταμπλό των ταινιών που προβάλλονται στον  κινηματογράφο «Αθήναιον». Όταν μιλάει για τον συγκεκριμένο άνθρωπο, το πρόσωπο της φωτίζεται και αναφέρει ότι είναι ίσως η πιο  αισιόδοξη δουλειά που έχει κάνει. «Ξεχώρισα το  Βασίλη Δημητρίου, γιατί είναι πολύ θετικός άνθρωπος. Αγαπάει αυτό που κάνει πάρα πολύ και με αυτά τα χρήματα  βοηθάει όλη του την οικογένεια. Είναι ένας ήρωας της καθημερινότητας» λέει.

Επι τω έργω

Και συνεχίζει μιλώντας για τη γνωριμία της, με τ’ αδέλφια Γιάννη και Θανάση Αντετοκούμπο στο Μιλγουόκι των Ηνωμένων Πολιτειών, όταν κλήθηκε να τους φωτογραφήσει:« Είχα περάσει πολύ όμορφα όταν έκανα το θέμα με τους αδελφούς Αντετοκούμπο, λίγο πριν φύγει ο Γιάννης, για να παίξει  στο NBA, στους Μιλγουόκι Μπακς. Με ενέπνευσαν γιατί είναι πολύ δεμένοι μεταξύ τους. Οι γονείς τους δούλεψαν σκληρά  για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Μου άρεσε που θεωρούν τους εαυτούς τους Έλληνες, γιατί έχουν γεννηθεί εδώ, είναι ελληνόπουλα».  

Η Ειρήνη Βουρλούμη

  
   Το βλέμμα της συννεφιάζει, όταν τη ρωτώ αν έχει βιώσει φαινόμενα ρατσισμού, τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Ήταν κάτι που δεν συνέβαινε, όπως μου λέει, στο παρελθόν: «To θέμα του ρατσισμού είναι κάτι που με ανησυχεί πολύ ως Ελληνοϊνδονήσια. Έχω εμπειρίες που δεν είχα όταν μεγάλωνα εδώ. Τα τελευταία χρόνια δέχτηκα ρατσιστικά σχόλια, μου έχουν πει: “Γύρνα σπίτι σου” και είναι πολύ απογοητευτικό αυτό.  Ελπίζω να άλλάξει» εξομολογείται. Όσο για τα όνειρα της για το μέλλον; Χαμογελάει, διστάζει, το σκέφτεται. Τελικά μου λέει: «Να συνεχίσω να δημιουργώ και η φωτογραφία μου να έχει δομή και περιεχόμενο. Επίσης θα ήθελα να ζήσω για ένα διάστημα στην Ινδονησία και να βοηθάω αυτούς που έχουν ανάγκη, όσο  μπορώ.»