του Γιώργου Νικολού
(Απόσπασμα)
Απ’ τη μια η χώρα που ανακαλύπτει αδιαλείπτως την κρυφή γοητεία του ανορθολογισμού, που αρέσκεται να αποδίδει έως και τα καιρικά φαινόμενα στο Σόρος, που συνηθίζει να καλύπτει τις δικές της ανεπάρκειες με την εφεύρεση εσωτερικών εχθρών και δούρειων ίππων, η χώρα του αυριανισμού και του εθνικολαϊκισμού, της επίπλαστης διαφωνίας προς συντήρηση του κομματικού καρτέλ, της υποκρισίας και της τεχνητής καλοπέρασης, της πολυτελούς διαβίωσης και των δανεικών, του ρουσφετιού και της αδιαφάνειας, του άνετου χαριεντισμού- και συνάμα του πιο βαθέος κοινωνικού συντηρητισμού- και της τηλεοπτικής ατάκας.
Κι απέναντι της μια χώρα με το ίδιο όνομα, μονάχα ολότελα διαφορετική στο περιεχόμενο. Μια χώρα εργατική και συγκροτημένη, που έχει μάθει να ζει όσο τη φτάνει το μηνιάτικο. Μια χώρα που αντιπαραθέτει στην υπερέκθεση μετριοφροσύνη κι επαγγελματισμό. Μια χώρα που τον προοδευτισμό της δεν έχει μάθει να τον διαλαλεί, αλλά τον σέβεται έμπρακτα, μέσα απ’ την καθημερινή προάσπιση ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων. Μια χώρα στην οποία η λογοδοσία έχει θέση και η κακοδιαχείριση τιμωρείται, μια χώρα που προτού ζητήσει τα ρέστα απ’ τους Γερμανούς -κι απ’ τους όποιους Γερμανούς- αναγνωρίζει τα χάλια της στον καθρέφτη και ντρέπεται γι’ αυτά. Μια χώρα που, απορρίπτοντας την κλειστοφοβική περιχαράκωση, μετατρέπει τη διαφορετικότητα σε πλούτο και συναίνεση και την κοινωνική της δικαιοσύνη δεν την εξαντλεί σε προεκλογικά τριχίλιαρα.
Την Κυριακή ο Νικήτας Κακλαμάνης, επί δεκαπενταετία βουλευτής, πρώην Υπουργός και νυν Δήμαρχος αναμετράται με τον επί οκταετία Συνήγορο του Πολίτη και καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Γιώργο Καμίνη. Τα σκεπασμένα ράντζα απέναντι στις 12.000 αιτήσεις που δέχεται ετησίως και για τις οποίες διαμεσολαβεί στη Διοίκηση ο ΣτΠ. Ένας άνθρωπος που ασχολήθηκε με το συνδικαλισμό απ’ τα 19 του απέναντι στον εκπρόσωπο ενός απ’ τα λίγα θεσμικά αντίβαρα της εξουσίας που θέσπισε το άρτι χρεωκοπήσαν πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, ο οποίος εισέρχεται στην πολιτική στην ηλικία των 56 ετών δίχως καμιά πρότερη κομματική περγαμηνή. Ο επαγγελματίας της πολιτικής κόντρα στον λειτουργό της κοινωνικής προσφοράς. Η συντριπτική εν προκειμένω σημειολογία δεν θα μπορούσε να αποτυπώσει πιο εύστοχα την αντιπαράθεση ανάμεσα στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης και στην προσδοκία μιας Ελλάδας απαλλαγμένης από τις ασθένειες και τα συμπλέγματα που η πρώτη μας κληροδότησε απλόχερα. Και αυτή η εκλογή δεν θα μπορούσε να σηματοδοτήσει με τρόπο πιο κρυστάλλινο και πιο καταλυτικό την οριστική ρήξη με το παρελθόν.
Αλλά ξέχασα, ο Καμίνης είναι ο υποψήφιος του Μνημονίου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου