Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011
Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011
Koukoutsi
"Ich bin ein Athener - Athens needs love!"
Από τη Δήμητρα Μποφυλάτου, αναδημοσίευση από το«Glam»
Ένα μπλουζάκι με ένα διαφορετικό logo έχει κάνει θραύση εν μέσω οικονομικής κρίσης: "Ich bin ein Athener - Athens needs love!" ( που μεταφράζεται στα ελληνικά: “Eίμαι Αθηναίος, η Αθήνα χρειάζεται αγάπη”). H ιδέα για το επίκαιρο logo του συγκεκριμένου T-shirt είναι του designer Νίκου Μαϊνάρη, ο οποίος αποκαλύπτει πώς σκέφτηκε το concept: “Η ιδέα μου ήρθε σε ένα ταξίδι μου στο Βερολίνο. Το σύνθημα είναι παράφρασή της ατάκας: « Ich bin ein Berliner » που είπε ο John F. Kennedy το 1963 σε μια προσπάθεια νια δείξει τη συμπαράσταση του στη πόλη. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου συνειδητοποίησα ότι η διαφορά του Βερολίνου από την Αθήνα είναι ότι εκεί ο κόσμος αγαπάει τη πόλη του, ενώ εμείς οι Αθηναίοι δεν την αγαπάμε. Στην ουσία αν δεν αλλάξουμε εμείς ως πολίτες και αν δεν αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τη πόλη δεν θα αλλάξει και η Αθήνα και το μπλουζάκι σχεδιάστηκε με το concept ότι πρέπει να αγαπήσουμε τη πόλη μας.» Το σύνθημά λοιπόν με λίγα λόγια είναι θετική ενέργειά και ιδιωτική πρωτοβουλία. Άλλωστε όπως μου λέει ο Νίκος για τα….χάλια μας φταίμε και οι ίδιοι οι Αθηναίοι: “Φταίμε κι εμείς για τη κατάσταση που επικρατεί στην Αθήνα γιατί αν ο καθένας φρόντιζε λίγο το μπαλκόνι του, τη πολυκατοικία του, κλπ. θα ζούσαμε σε μια άλλη πόλη.”
Όσο για το αν περίμενε να γίνει «μόδα» το συγκεκριμένο t-shirt; Ούτε κατά διάνοια! «Δεν περίμενα να έχει τέτοια αποδοχή το μπλουζάκι γιατί το σύνθημα ήταν γραμμένο στα γερμανικά.”
O Νίκος σπούδασε γραφιστική και design, στην ΑΚΤΟ στην Ελλάδα και στη συνέχεια συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία και επέστρεψε πίσω το 2003. Γυρνώντας άνοιξε το κατάστημα «Το Koukoutsi» το 2005 στα Εξάρχεια και μετά μετακομίσε στην οδό Σκουφα 81. Πώς προέκυψε όμως το ευφάνταστο όνομα του μαγαζιού; Απ’ ότι μου λέει: “Το μαγαζί το βγάλαμε Koukoutsi γιατί είναι κάτι που δίνει ζωή, κάτι καινούργιο που δίνει ελπίδα και σε εμάς αλλά και για τους άλλους.” Όσο για το πώς αποφάσισε μαζί με το φίλο του Tάσο να ανοίξει μαγαζί με ρούχα; “ Η ιδέα ήταν ότι επειδή δεν μπορούσαμε να βρούμε καλοσχεδιασμένα μπλουζάκια και μπήκαμε στη διαδικασία να φτιάξουμε κάποια σχέδια δικά μας ενώ ταυτόχρονα έχουμε και σχεδία από διαγωνισμούς σχεδιαστών. Το κάθε μπλουζάκι είναι από ένα διαφορετικό σχεδιαστή και γι’ αυτό το λόγο έχουν διαφορετικό ύφος και χαρακτήρα. Έχουμε συλλεκτικές σειρές με πάρα πολύ δουλειά και πολύ λογικές τιμές.¨»
Εκτός από τη σειρά με το"Ich bin ein Athener - Athens needs love!" ο Νίκος λανσάρει αυτή τη περίοδο μια σειρά με αρχιτεκτονικά σχέδια που σχετίζονται με το αστικό τοπίο της Αθήνας και γίνονται ανάρπαστα.
Θα βρείτε τα πρωτότυπα t-shirts στο
Κοukoutsi
Unique graphique store:
Σκουφά 81
2103614060
Γιώργος Λάνθιμος: Ο σκηνοθέτης του Οσκαρικού 'Κυνόδοντα' μιλά στον Θ. Κουτσογιαννόπουλο
"Σε όσο περισσότερες χώρες ταξιδεύω με την ταινία, γίνομαι και πιο περίεργος με την ανταπόκριση του Κυνόδοντα στην Ελλάδα. Στην Ισλανδία που προβλήθηκε σε πολύ σύγχρονο και νεανικό κοινό, οι θεατές φάνηκαν να έχουν αποδεχθεί την ουσία της ταινίας και δεν ρωτούσαν πώς και γιατί. Υπάρχουν κοινές ερωτήσεις, αλλά και διαφορετικότητα από χώρα σε χώρα.
Όσοι έχουν δει την ταινία στο εξωτερικό δεν αναρωτιούνται αναγκαστικά αν είναι ελληνική η οικογένεια. Δεν υπάρχει το φολκλόρ, αλλά είναι ελληνική η γλώσσα, το τοπίο, ο ήλιος, οι άνθρωποι που παίζουν. Στην Αμερική με ρωτούν αν έχει σχέση με το home schooling. Προσπαθούν όλοι να τη συνδέσουν με πράγματα που γνωρίζουν εκ των προτέρων, που είναι και το ιδανικό νομίζω.
Μακάρι ο καθένας να αναρωτηθεί ό,τι νομίζει ανάλογα με την εμπειρία, τη γνώση, τη μόρφωση και τη συναισθηματική κατάσταση που βρίσκεται. Η ταινία ξεκίνησε σαν ιδέα· οk, η οικογένεια, αν θ' αλλάξει στο μέλλον, αν τελικά οι οικογένειες διαλύονται και τα παιδιά μένουν μόνα τους. Βλέποντας φίλους να παντρεύονται και να κάνουν παιδιά, και όντας έξω από αυτήν τη διαδικασία, συζητούσαμε για την άποψή τους, πώς και το αποφασίζουν με δεδομένο ότι τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά επί του θέματος. Παρατηρούσα πως το έπαιρναν πολύ σοβαρά και γίνονταν επιθετικοί, ένιωθαν την αμφισβήτηση για την οικογένεια που θα έχτιζαν.
Από εκεί πήρα την ιδέα, πώς γίνεται ένας άνθρωπος που θέλει να διατηρήσει τον θεσμό, ο πατέρας δηλαδή, και να τον κρατήσει άθικτο σε μια εποχή που όλο αυτό διαλύεται και τείνει να γίνει είδος προς εξαφάνιση. Δεν έχει και τόση σημασία το πότε το αποφάσισε, αν είναι τώρα ή πριν από 20 χρόνια. Πολλοί με ρωτούν αν η ταινία είναι επιστημονικής φαντασίας, κάτι το οποίο σκέφτηκα να κάνω αρχικά. Δεν είναι σημαντικό αυτό. Δανείζομαι πολλά κλισέ της ελληνικής κοινωνίας που είναι παλιά, όπως την αντίληψη ότι τα παιδιά μένουν στο σπίτι μέχρι να μεγαλώσουν αρκετά και υποστηρίζονται οικονομικά από τους γονείς ή όταν ο πατέρας φέρνει την κοπέλα για να γαμήσει ο γιος, ενώ δεν σκέφτεται το ίδιο για τα κορίτσια του.
Προσπαθώ να κάνω τις ταινίες ανοιχτές. Δεν θέλω να στα δείξω στη μούρη ή να σου πω πως αυτό είναι καλό ή το άλλο είναι κακό. Αποφεύγω να διαμορφώσω τις αντιλήψεις και τις απόψεις των θεατών. Δεν μ' ενδιαφέρει το κίνητρο του πατέρα στην ταινία, άσε που το θεωρώ προφανές. Αν δεν είναι καθαρό σε κάποιον, δεν με απασχολεί. Με ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Το πώς έφτασαν οι χαρακτήρες ως εκεί, ποια είναι τα βιώματά τους είναι μια άλλη ταινία.
Ξεκινάω μια ταινία από την αναρώτηση για πράγματα, για την κατάσταση του ήρωα, τη συνθήκη, και αφού λύσω τι είναι αυτό που με απασχολεί και φτιάξω μια ιστορία, μετά έρχονται η φόρμα και η εικαστική πλευρά. Ωστόσο, δεν ξεκινάω ποτέ από το εικαστικό, δεν ξέρω πώς θα είναι η φόρμα της ταινίας που πρόκειται να γυρίσω. Πρώτα ιδέα, σενάριο, άνθρωποι με τους οποίους κάνω πρόβα και αυτοσχεδιασμό και κάπου εκεί έρχεται η φόρμα.
Η αλήθεια είναι πως με ενδιαφέρουν περισσότερο η αρχιτεκτονική και η φωτογραφία παρά το σινεμά των άλλων. Υποσυνείδητα είναι όλα αυτά. Βρίσκω ενδιαφέρουσα την Ελλάδα με τον φριχτό αρχιτεκτονικό της τρόπο. Κινηματογραφικά κατάγομαι περισσότερο από τον Μπρεσόν και τον Κασαβέτη και τον Αντονιόνι.
Συνεχίζω να το ψάχνω, δεν αισθάνομαι πως με τον Κυνόδοντα βρήκα κάτι συγκεκριμένο που θα επαναλάβω. Δεν κλειδώνω σε ένα σινεμά που θέλω να κάνω μόνο έτσι από δω και πέρα.
Μετά την Κινέττα και τον Κυνόδοντα και την ενασχόλησή μου με τη διαφήμιση για βιοποριστικούς λόγους, σαφώς και με ενδιαφέρει να κάνω ταινία στο εξωτερικό, δεν μπορώ να αγνοήσω την ευκαιρία που μου δίνεται να κάνω πράγματα αλλού με καλύτερες συνθήκες. Αλλά πάντα κρατώντας και το κομμάτι να κάνω και τα δικά μου πράγματα, πιθανότατα στην Ελλάδα ή την Ευρώπη, διατηρώντας τον έλεγχο. Υπάρχει ένα buzz και διάφορες προτάσεις για την Αμερική, αλλά είναι ακόμη πρόωρο. Το θέμα είναι να διαφυλάξω αυτό που θέλω να κάνω και να μην παρασυρθώ. Ακόμη και στην Ευρώπη είναι εύκολο να χάσεις τον έλεγχο. Σημασία έχει να γίνεται πιο αξιοπρεπώς η δουλειά από ό,τι τώρα, που φτύνουμε αίμα. Θέλω να πω πως θα μου άρεσε να κάνω και μια εμπορική ταινία που φυσικά θα με ενδιέφερε, αλλιώς δεν έχει νόημα, αν δεν βάλεις και την προσωπικότητά σου μέσα. Κάνω και 10 διαφημιστικά αντί να χάσω τον χρόνο μου με κάτι που δεν μου λέει τίποτε, δεν έχω πρόβλημα.
Οι Έλληνες σκηνοθέτες που μου αρέσουν είναι ο Δαμιανός και ο Παπατάκης. Όταν είδα τους Βοσκούς της Συμφοράς, είχα μείνει κανονικά, δεν πίστευα πως υπήρχε τέτοια ταινία που να βγήκε από τη χώρα μας και τόσα χρόνια πριν. Η Ευδοκία και το Μέχρι το πλοίο είναι αριστουργήματα του παγκόσμιου σινεμά, όχι μόνο του ελληνικού.
Παρακολουθώντας την πρόσφατη ταινία του Μπρινό Ντιμόν, ένιωσα πως βλέπω σινεμά κανονικά μετά από πολλά χρόνια. Επίσης, είδα την τελευταία του Χάρμονι Κορίν και είπα τι μαλακίες κάθομαι και κάνω! Με το τίποτε την έκανε, με VHS, είχε βγει στον δρόμο στο Νάσβιλ και τραβούσε, χωρίς σενάριο, ντυμένοι γέροι και βανδαλίζουν και την πόλη... σε κάνει και αισθάνεσαι άσχημα, σαν μαλάκας!
Αισθητικά, μου αρέσουν πολύ τα '50s και τα '60s, τότε που ήταν πολύ ωραίοι οι άνθρωποι. Δεν ξέρω αν πραγματικά θα άντεχα να ζήσω τότε, τη σκέφτομαι νοσταλγικά την εποχή εκείνη, εξιδανικευμένη.
http://www.lifo.gr/now/news/1420?utm_source=twitterfeed&utm_medium=twitter
Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011
«ΠΟΙΟΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ;» της Χρύσας Σπηλιώτη
Πρεμιέρα: Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011
Το ρεπερτόριο του Τρένου στο Ρουφ συνεχίζεται με το θεατρικό έργο «ΠΟΙΟΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ» της Χρύσας Σπηλιώτη από την Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011.
 |
| Προσθήκη λεζάντας |
Το γνωστό νεοελληνικό θεατρικό έργο της ηθοποιού – συγγραφέως Χρύσας Σπηλιώτη αποδεικνύεται διαχρονικό με επιτυχημένη πορεία τα τελευταία χρόνια σε πολλά θέατρα ανά την Ελλάδα.
Ένα έργο με πρωταγωνιστή τον Χρόνο και πρωταγωνίστριες δυο γυναίκες, που ζωντανεύουν τη διαδρομή της προσωπικής τους ιστορίας από τα 8 έως τα 88 τους χρόνια. Δύο κορίτσια που μοιάζουν αλλά και διαφέρουν σαν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η σίγουρη και η ανασφαλής. Η νικήτρια και η ηττημένη. Ή η ηττημένη και η νικήτρια; Γιατί οι ρόλοι μπορεί και ν’ αλλάξουν. Είτε γιατί η μοίρα το θέλει, ή γιατί κάποια αποφασίζει να αλλάξει τη μοίρα. Έτσι κι αλλιώς, δεν είναι τ’ άστρα που καθορίζουν την αρχή του κύκλου της ζωής τους αλλά ό,τι σφράγισε την κάθε μια, πριν προλάβει καν να το συνειδητοποιήσει.
Τι σημασία όμως μπορεί να έχει η νίκη και η ήττα στο τέλος αυτού του κύκλου;
Η Καίτη (Μαρίνα Πολυμέρη) και η Λίζα (Λεμονιά Γιανναρίδου), πρώτες εξαδέρφες, συγγενείς εξ’ αίματος και ξένες εξ’ ιδιοσυγκρασίας, αδελφές ψυχές αλλά εχθρές μέχρι θανάτου όταν παλεύουν για τον ίδιο άνδρα, μας παρουσιάζουν εν συντομία το πολύχρωμο ταραχώδες μωσαϊκό όλης τους της ζωής. Όλα διαδραματίζονται σε είκοσι επτά στιγμιότυπα γρήγορου κινηματογραφικού ρυθμού, που περιλαμβάνουν ολόκληρη τη γκάμα των συναισθημάτων τους απ’ το απόλυτα γκροτέσκο ως το απόλυτα τραγικό. Σαν τις ζωές όλων μας.
Ένα έργο όχι μόνο για γυναίκες αλλά και για άντρες που νομίζουν πως ξέρουν τις γυναίκες.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Συγγραφή: Χρύσα Σπηλιώτη
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Ιωάννου
Κοστούμια: Σοφία Παντουβάκη
Χορογραφία - Εκφραστική κίνηση: Άρτεμις Ιγνατίου
Μουσική επιμέλεια: Μαρτίν Κριθαρά
Φωτισμοί: Παναγιώτης Πλασκασοβίτης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ανδρομάχη Μαρκοπούλου
ΠΑΙΖΟΥΝ:
Λεμονιά Γιανναρίδου, Μαρίνα Πολυμέρη
«ΟΙ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΕΣ» (“MISSING”) Της Reza De Wet
Η μη κερδοσκοπική εταιρία CaliCut παρουσιάζει στο Studio Μαυρομιχάλη από την Τετάρτη 2 Μαρτίου το έργο της Reza De Wet, «ΟΙ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΕΣ», σε σκηνοθεσία Έφης Μουρίκη.
Το έργο διαδραματίζεται στα περίχωρα μια κωμόπολης της Ν. Αφρικής το 1936. Κάθε χρόνο, την τελευταία νύχτα του Αυγούστου μια νεαρή κοπέλα εξαφανίζεται με μυστηριώδη και μυσταγωγικό τρόπο. Την ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα κορυφώνει ο ερχομός ενός παράξενου θιάσου, ενός περιοδεύοντος τσίρκου που καλεί προς την απόλυτη ελευθερία. Με αυτό το φόβο μια μάνα κρατάει φυλακισμένη την κόρη της στο σπίτι. Τα μέτρα προστασίας στην πόλη για τον εντοπισμό του δράστη και την αποτροπή μιας νέας εξαφάνισης είναι αυξημένα. Στο σπίτι καταφθάνει ένας αστυνόμος. Ένας αστυνόμος που γνωρίζει πολύ καλά το παιχνίδι εξουσίας.
Η Reza de Wet, επηρεασμένη από την αρχαία τραγωδία, εντάσσει στο έργο της αρχέτυπους συμβολισμούς, καθώς επίσης στοιχεία δράματος και μαύρης κωμωδίας.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :
Μετάφραση: Κωνσταντίνα Ρίτσου
Σκηνοθεσία – Μουσική Επιμέλεια: Έφη Μουρίκη
Σκηνικά-κοστούμια: Ασημίνα Κουτρουμπούση
ΠΑΙΖΟΥΝ :
Χριστίνα Καλλία, Αθηνά Καταλυματία, Μαριάνα Κυριάκη και Γιώργος Πολυχρονόπουλος.
Προγραμματισμένη Πρεμιέρα : Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη
Studio Μαυρομιχάλη
Μαυρομιχάλη 134, Εξάρχεια – Τηλ. 210 – 6453330
«ΤΑ ΠΙΟ ΤΡΕΛΑ ΠΑΡΤΥ…ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ»
Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΑΛΛΑΞΕ ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΓΟΡΑΖΕΙΣ(SWAP NOT SHOP), ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ… ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΛΑΤΡΕΙΑ!
από τη Κατερίνα Θεοδωροπούλου, αναδημοσίευση από το "Glam"
Είναι βραδάκι τετάρτης, περπατάω στα στενάκια στο γκάζι και κατευθύνομαι προς το κ44, με αρκετή περιέργεια για το ποιες είναι οι «οι τρεις χάριτες» του «swap not shop» που έχουν ταράξει τα κατεστημένα της αγοραστικής μανίας. Με μότο το «Αγαπάτε τα ρούχα», οργανώνουν τα πιο φευγάτα πάρτυ ανταλλαγής ρούχων. Η Θάλεια, Η Βιβιάνα και η Σάντρα είναι λοιπόν αυτές που έμαθαν στον κόσμο το ότι «Το σκουπίδι του ενός, είναι θησαυρός για τον άλλον». Εγώ κατάφερα να γνωρίσω μόνο τις δύο πρώτες αφού η τρίτη βρίσκεται στο Λονδίνο. Χαμογελαστές και «τρελές», με το που τις γνωρίζεις καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχουν πιο κατάλληλα άτομα για αυτό το concept. Ήρθε λοιπόν η ώρα να μάθουμε δια στόματος ειδικών, τα μυστικά… του swap!
-Ποια είναι ακριβώς η λογική του «swap not shop»;
Στα δικά μας πάρτι, ο καθένας μπορεί να φέρει όσα ρούχα θέλει, τα οποία βέβαια να είναι καθαρά και σε καλή κατάσταση, και να τα ανταλλάξει. Δεν είναι αναγκαίο να ανταλλάξει παντελόνι με παντελόνι ή φόρεμα με φόρεμα. Κάτι που εμείς μπορεί να μην το χρειαζόμαστε ή να μην το θέλουμε, για κάποιον άλλο μπορεί να είναι χρήσιμο. Επίσης, εμείς θέλουμε τα πάρτυ μας να έχουν φιλική ατμόσφαιρα και πάνω από όλα να περνάμε καλά. Γι αυτό άλλωστε δεν έχουμε κάποια τιμή εισόδου, όπως στο Λονδίνο για παράδειγμα.
-Εμπνευστήκατε αυτή την ιδέα επειδή έχετε ζήσει στο Λονδίνο και έχετε δει και εκεί παρόμοια events;
Είχαμε διαβάσει σε πάρα πολλά blogs για αυτή την ιδέα. Είχαμε πολλά ρούχα, κάποιες από εμάς είχαν και την εμπειρία από το πώς γίνονται στο εξωτερικό αφού είχαν πάει, βρήκαμε μία ταράτσα και κάναμε το πρώτο μας πάρτυ.
-Σε αυτά τα πάρτυ ανταλλαγής, τι ρούχα μπορεί να βρει κάποιος;
Τα πάντα. Από μάρκες του τύπου Prada μέχρι και vintage κομμάτια. Στο τελευταίο πάρτυ ήταν ένα ς κύριος που είχε στοκατζίδικο και έφερε ρούχα μάρκες.
-Μπορούμε να αγοράσουμε κιόλας;
Μόνο ανταλλαγή. Απλά μία φορά, ήταν μα οργάνωση που βοηθούσε πρόσφυγες να φτιάχνουν ρούχα. Έτσι αυτοί είχαν φτιάξει μερικά κομμάτια και εμείς για να τους βοηθήσουμε, είχαμε βάλει κάποια μικρή τιμή. Αλλά αυτό ήταν στην ουσία ανεξάρτητο από τη δική μας λογική.
-Σε όλη αυτή την ιδέα, εμπλέκεται και η ανακύκλωση;
Ακριβώς αυτό είναι.. Απλά είναι μιας άλλης μορφή ανακύκλωση. Όπως ανακυκλώνεις τα μπουκάλια σου, τα χαρτιά σου, έτσι ανακυκλώνεις και τα ρούχα σου. Τα ρούχα έχουν μία ιστορία από τους ανθρώπους που τα φόρεσαν, έναν κόπο, μία διαδικασία. Είναι πολύ ωραίο να ξαναδίνεις ζωή σε κάτι που πια δεν χρειαζόταν στη ζωή κάποιου.
-Ο κόσμος ανταποκρίνεται θετικά σε αυτό το concept;
-Το κοινό συνήθως προτιμά το swap και όχι το shop;
Στην αρχή ήταν άτομα που αγαπούσαν τα vintage ρούχα, που δεν ερχόντουσαν γιατί είχαν οικονομικό πρόβλημα. Μετά όμως, λόγω και του γεγονότος ότι έγινε γνωστό από τον τύπο, είχαμε το κοινό που θέλαμε. Τώρα πια έρχεται όποιος να ναι: παππούδες, γιαγιάδες, παιδιά, σκυλιά, κορίτσια, αγόρια. Τα έχουμε δει όλα.
-Θεωρείτε ότι όλο αυτό που κάνετε είναι για πολλούς Έλληνες ταμπού;
Πριν από ένα χρόνο θα σου λέγαμε μπορεί, τώρα πια με τίποτα. Πια είναι και ανάγκη αφού έρχονται άτομα και μας λένε ότι πια δεν ψωνίζουν, ότι έρχονται στα πάρτυ ανταλλαγής δυο φορές το χρόνο και είναι ικανοποιημένοι.
-Έρχονται άτομα που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα ή που απλά αγαπούν τα vintage κομμάτια;
Άλλοι μας επισκέπτονται επειδή αγαπούν ένα αντικείμενο και θέλουν να του δώσουν μια νέα ζωή άλλοι επειδή έχουν ανάγκη. Επειδή όμως πολλά ρούχα στην αγορά είναι φτηνά, δεν νομίζουμε ότι έρχονται κυρίως για λόγους οικονομικούς. Φυσικά πολύ σημαντικό είναι και το ότι όποιος έρχεται θέλει να δώσει κιόλας.
-Όλο αυτό θεωρείτε πως είναι μια απάντηση στην οικονομική κρίση;
Εμείς το θεωρούμε μια απάντηση στον υπερκαταναλωτισμό και στο ότι γεμίζουμε τις ντουλάπες με ρούχα που δε φοράμε. Έτσι δεν αγαπάμε αυτά που έχουμε.
-Θάλεια, από ότι ξέρω τον τελευταίο χρόνο δεν έχεις ψωνίσει τίποτα…
Ήταν ένα στοίχημα με τον εαυτό μου και για να το κρατήσω το ανακοίνωσα στο blog. Έχω άπειρα ρούχα και σκέφτηκα να το κάνω. Για ένα χρόνο λοιπόν δεν έχω ψωνίσει τίποτα. Φοράω όσα έχω στην ντουλάπα μου, έχω ανταλλάξει ρούχα, έχω μεταποιήσει. Δεν είναι τόσο δύσκολο, όλα είναι μια ιδέα. Για εμένα πια η ατάκα του δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό το ρούχο ή το ερωτεύτηκα, δεν υπάρχει. Ήταν μια καλή αποτοξίνωση και πάνω από όλα ένα reality check.
-Τι συμβουλή θα δίνατε στις γυναίκες που μας διαβάζουν;
Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, να αγαπούν τον εαυτό τους. Δεν πρέπει να ακολουθούν μόδες γιατί όλα περνούν. Πρέπει απλά να βρουν τα προσωπικό τους στυλ και να υποστηρίζουν ότι κι αν φοράνε. Να σκέφτονται πριν αγοράσουν κάτι και να αγαπούν ό,τι παίρνουν. Φαντασία χρειάζεται και τίποτα άλλο. Για παράδειγμα οι ντουλάπες της μαμάς και της γιαγιάς είναι θησαυρός!
Info: -Θάλεια Γελαδάκη
-Βιβιάνα Μηλιαρέση
-Σάντρα Οντέτ Κυπριωτάκη
-επόμενη συνάντηση, το Μάρτιο
Facebook group: swap not shop
«ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΤΟΥΝΔΡΑ ΕΞΠΡΕΣ»
Η Παιδική Σκηνή της Αμαξοστοιχίας-Θεάτρου το Τρένο στο Ρουφ, γιορτάζει την επιτυχία της παιδικής παράστασης «Μυστήριο στο Τούνδρα Εξπρές» και ξεφαντώνει μέσα στις απόκριες!
Έτσι, το Τρένο στο Ρουφ καλεί όλους τους μικρούς και μεγάλους φίλους, τις τέσσερεις αποκριάτικες Κυριακές 13, 20, 27 Φεβρουαρίου και 6 Μαρτίου, να διασκεδάσουν μετά την πρωινή παράσταση των 11.00 π.μ. παρέα με τους ηθοποιούς και τους συντελεστές στην Παιδική Σκηνή της Αμαξοστοιχίας με λάτιν χορευτική μουσική, σερπαντίνες, μάσκες, καπέλα, στολές…!
Τα παιδιά θα έχουν την ευκαιρία να μιλήσουν με τους ηθοποιούς για τους ρόλους τους, να χορέψουν και να φωτογραφηθούν με τον Κορνήλιο Κρικ, τον διασημότερο σκίουρο-ντετέκτιβ του κόσμου, τη βοηθό του Μάρθα, την αλλοπαρμένη πυγολαμπίδα αλλά και με έναν οικολόγο ακτιβιστή καταλανό ταύρο, μία πρώην σταρ του σινεμά σκυλίτσα τσιουάουα, έναν διάσημο τενόρο λεμούριο και με έναν φοβερό δράκο του Κόμοντο!!!!
Το «Μυστήριο στο Τούνδρα Εξπρές» είναι ένα σημαντικό έργο του βραβευμένου συγγραφέα παιδικής λογοτεχνίας Πέτρου Χατζόπουλου σε σύγχρονη γλώσσα, που μιλάει για την απληστία, την αγάπη και το συναρπαστικό κυνήγι της αλήθειας ενώ ταυτόχρονα καλλιεργεί τη φαντασία, την παρατηρητικότητα και την ικανότητα του μυαλού να αναλύει γεγονότα και να συνθέτει επιχειρήματα με διασκεδαστικό τρόπο.
Παράλληλα τα παιδιά, με την επιβίβασή τους στα αυθεντικά βαγόνια του Τρένου στο Ρουφ, βιώνουν μοναδικές εμπειρίες ως αληθινοί ταξιδιώτες με το μηχανισμό κίνησης, την έκδοση εισιτηρίων του τρένου, την επίσκεψη στο Wagon-Restaurant και στο πωλητήριο του θεάτρου με τα μικρά σουβενίρ τρένων και άλλα ευχάριστα απροσδόκητα!
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ : Σκηνοθεσία : Τατιάνα Λύγαρη Σκηνικά – κοστούμια : Ντόρα Λελούδα, Δανάη Κουρέτα Χορογραφίες : Ζωή Χατζηαντωνίου Sound design : Μηνάς Εμμανουήλ Βοηθός σκηνοθέτης : Αλκυώνη Βαλσάρη
ΠΑΙΖΟΥΝ (σε αλφαβητική σειρά): Τίνα Γιωτοπούλου, Τζωρτζίνα Δαλιάνη, Γιάννης Διαμαντής, Παναγιώτης Κλίνης, Κωστής Κορωναίος, Μαρία Μπενάκη
Φωνή Αφηγητή Off: Γιάννης Μπέζος
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ :
Κάθε Σάββατο στις 3.00 μ.μ. και 5.00 μ.μ.
& Κυριακή στις 11.00 π.μ. και 3.00 μ.μ.
Παραστάσεις για σχολεία :
Τρίτη – Τετάρτη – Πέμπτη – Παρασκευή στις 10.00 π.μ.
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ :
16 € (κοινό), 10 € (σχολεία)
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90 λεπτά
Πληροφορίες - Κρατήσεις θέσεων
Αμαξοστοιχία-Θέατρο «το Τρένο στο Ρουφ»
Σιδηροδρομικός Σταθμός Ρουφ, επί της οδού Κωνσταντινουπόλεως, Προαστιακός Ρουφ,
τηλ: 210-5298922 / 6937-604988
καθημερινά εκτός Δευτέρας : 10.00–14.00 & 18.00–22.00
ΤΡΕΝΟΘΕΑΤΡΟ
Μακρυγιάννη 5-7, Μετρό Ακρόπολη
τηλ/fax: 210-9243609
Δευτέρα – Τετάρτη – Σάββατο : 10.00–15.00
Τρίτη – Πέμπτη – Παρασκευή : 10.00–14.30 & 17.30–21.00
Tickethour
www.tickethour.com, Easypay Τράπεζας Πειραιώς
O ROUS ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ
Ένα από τα ανερχόμενα αστέρια της ελληνικής μουσικής σκηνής και ένα από τα πιο πολυσυζητημένα νέα ονόματα της χρονιάς που πέρασε, ο Rous, θα εμφανιστεί ζωντανά την Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου στην αίθουσα Banquet του Μεγάρου Μουσικής. Ο Rous (κατά κόσμον Γιώργος Γεωργιάδης) θα παρουσιάσει τα κομμάτια του ομώνυμου πρώτου δίσκου του, μιας Polaroid της ζωής γύρω μας, τραβηγμένης και μελοποιημένης από έναν περιπλανώμενο στην καθημερινότητα τραγουδοποιό. Οι 14 ροκ ιστορίες που αφηγείται ο Rous στο ομώνυμο ντεμπούτο του μαρτυρούν τη γέννηση της φωνής της συλλογικής συνείδησης μιας γενιάς που μοιάζει να βρίσκεται συνεχώς στα πρόθυρα μιας βουτιάς στο κενό. Η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του πρωτοεμφανιζόμενου καλλιτέχνη τοποθετεί τους πάντες ισότιμα απέναντι από έναν τεράστιο καθρέφτη - μόνο που στην ατομική του απεικόνιση, ο Rous βλέπει και μια κιθάρα. Χωρίς να θυμίζει τίποτα από αυτά που έχουμε συνηθίσει να ακούμε και να μας επιβάλλονται, ο Rous προσαρμόζει δημιουργικά τα ιδιαίτερα ακούσματά του (από Bob Dylan, Woody Guthrie και Elliott Smith σε απογυμνωμένη folk και americana) στο προσωπικό του ανεπιτήδευτο ροκ ύφος. Προσεγγίζει τους ήρωες των τραγουδιών του όπως ένας συγγραφέας που πλάθει τους χαρακτήρες της ιστορίας του. Στο μυαλό του είναι πλήρως σχηματισμένοι και η πορεία τους πάντα ολοκληρώνεται με την κάθαρση. Μπορεί να έγινε γνωστός με το τραγούδι «Εξαιρέσεις», αλλά μια πιο προσεκτική ακρόαση των δημιουργημάτων του Rous απομυθοποιεί το φαινόμενο της «διευρυμένης» επιτυχίας και φανερώνει ένα μοναδικό ταλέντο με ένα μοναδικό λόγο.
Η παράσταση ανήκει στον Κύκλο Η νέα γενιά στο προσκήνιο της Σειράς Γέφυρες που διευθύνει ο συνθέτης Δημήτρης Μαραγκόπουλος.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 21.00
"H NEA ΓΕΝΙΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ" - ΑΙΘΟΥΣΑ BANQUET
TIMH ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ: 15 ευρώ(Φοιτητικό) - 25 ευρώ(Γενική Είσοδος)
Εγώ έχω μόνο ΕΣΕΝΑ!
repost:http://animalfriends.gr/?cat=8
Αυτά που θα ‘θελε να μας πει ο σκύλος και η σκύλα μας…
1. Η ζωή μου θα διαρκέσει 10-15 χρόνια. Κάθε αποχωρισμός και εγκατάλειψη με πληγώνει. Παρακαλώ, σκέψου το ΠΡΙΝ με αποκτήσεις.
2. Δώσε μου χρόνο να καταλάβω τι θέλεις από μένα. Βρες μου έναν δάσκαλο να μου μάθει τη γλώσσα σου.
3. Έχε μου εμπιστοσύνη. Εϊναι σημαντικό για να γίνω ευτυχισμένος.
4. Μη θυμώνεις μαζί μου και μη με κλείνεις έξω για τιμωρία. Εσύ έχεις τη δουλειά σου, τη διασκέδασή σου και τους φίλους σου. Εγώ έχω μόνο ΕΣΕΝΑ.
5.Μίλα μου μερικές φορές. Ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνω τις λέξεις σου, καταλαβαίνω τη φωνή σου.
6. Θυμήσου ότι ποτέ δεν ξεχνώ πώς μου συμπεριφέρεσαι.
7. Παρακαλώ μη με χτυπάς. Εγώ δεν μπορώ να σε χτυπήσω, αλλά μπορώ να δαγκώσω και να μαδήσω και σου ορκίζομαι, δεν θέλω να το κάνω αυτό.
8. Πριν μου βάλεις τις φωνές γιατί δεν συνεργάζομαι ή τεμπελιάζω ή είμαι «ξεροκέφαλο», αναρωτήσου μήπως κάτι με ενοχλεί. Ίσως να μην τρώω το σωστό φαγητό, να κάνει πολύ ζέστη ή κρύο, ή η καρδιά μου να είναι αδύναμη και γερασμένη.
9. Φρόντισέ με όταν γεράσω. Κι εσύ θα γεράσεις κάποια μέρα και θα χρειαστείς αγάπη και φροντίδα.
10. Να είσαι μαζί μου στο τελευταίο μου δύσκολο ταξίδι. ΠΟΤΕ μην πεις «δεν μπορώ να παρακολουθήσω ή ας γίνει όταν λείπω». Μείνε δίπλα μου μέχρι τη στερνή μου πνοή. Τα πάντα είναι ευκολότερα για μένα όταν ΕΣΥ είσαι δίπλα μου και μου κρατάς το πόδι ή μου χαϊδεύεις το κεφάλι.
Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011
Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος και η Dolce Vita!
 |
| Φωτογραφία:Μιχάλης Κωνσταντινίδης copyright 2008 |
Mια «αυτοκρατορική» εθνική τουριστική πολιτική εφάρμοσε ο κ. Αρης Σπηλιωτόπουλος κατά τη διάρκεια της θητείας του στο καταχρεωμένο σήμερα υπουργείο Τουριστικής Ανάπτυξης με πραγματικά «ονειρικά» για τον ίδιο αποτελέσματα. Ο Ελληνας υπουργός, στην προσπάθειά του να προωθήσει στα πέρατα της οικουμένης την υπεροχή του ελληνικού τουρισμού έναντι των ανταγωνιστών μας, δεν δίστασε στιγμή να «κονταροχτυπηθεί» με Αραβες κροίσους, αντιμετώπισε στα ίσια Ρώσους ολιγάρχες και κοίταξε το λιγότερο κατά πρόσωπο το εφοπλιστικό λόμπι του Λονδίνου. Με αγόγγυστο χορηγό τον ελληνικό λαό ο κ. Σπηλιωτόπουλος έδωσε πραγματικά σκληρές εθνικές μάχες μέσα από προεδρικές σουίτες των 3.500 ευρώ τη βραδιά, μετακινούμενος με θωρακισμένες υπερπολυτελείς λιμουζίνες που κοστίζουν δεκάδες χιλιάδες ευρώ και κάνοντας κοπιώδεις διαπραγματεύσεις μέχρι πρωίας στα γνωστότερα σούσι μπαρ αλλά και στα μπαράκια του Σόχο.
Οπως αποκαλύπτει σήμερα το «ΘΕΜΑ», το όνομα του πρώην υπουργού των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας και νυν τομεάρχη Παιδείας του κόμματος φιγουράρει στις χρυσές λίστες των προνομιούχων του διεθνούς jet set. Οι υπεύθυνοι των ακριβότερων ξενοδοχείων ανά τον κόσμο αναπολούν τις στιγμές που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στον large Ελληνα υπουργό στις μεγαλοπρεπείς σουίτες τους και του άνοιγαν την πόρτα σε μία από τις τέσσερις λιμουζίνες που χρησιμοποιούσε για τις μετακινήσεις του, τις οποίες πλήρωναν οι πολίτες αυτής της χώρας. Βέβαια, παραμένει άγνωστο ποια εικόνα θα σχημάτιζαν αν πληροφορούνταν ότι ο «mister Aris» άφησε ταξιδιωτικό φέσι στο υπουργείο του, που ανέρχεται σε 677.000 ευρώ!
Ειδικότερα, τον Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς ο πρώην υπουργός επισκέπτεται τη διεθνή έκθεση FITUR στη Μαδρίτη και καταλύει στη σουίτα του υπερπολυτελούς «Ritz». Κόστος διαμονής; 3.500 ευρώ τη βραδιά, με τη συνολική ατομική του χρέωση να διαμορφώνεται στα 21.068 ευρώ.
Η επόμενη επίσκεψη στην πρωτεύουσα της Ισπανίας κλείνεται για τον Μάιο. Η κράτηση της σουίτας στο «Puerta America», αντί 2.745 ευρώ τη βραδιά, στο όνομα του υπουργού είναι επιτυχής, όμως έκτακτες υποχρεώσεις τον κρατούν μακριά από τη χώρα των ταυρομαχιών. Αποκαλυπτικό το σχετικό τιμολόγιο: «Ακυρωτικά για 2 διανυκτερεύσεις σε σουίτα για τον κ. υπουργό», με τον Ελληνα φορολογούμενο να πληρώνει 5.490 ευρώ.
Η ξέφρενη κούρσα χλιδάτων υπηρεσιακών ταξιδιών που πραγματοποίησε ο κ. Σπηλιωτόπουλος ως υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης, μόνο το διάστημα Μάιος - Δεκέμβριος 2008, στοίχισαν στον ελληνικό λαό 702.000 ευρώ.
Ειδικότερα, τον Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς ο πρώην υπουργός επισκέπτεται τη διεθνή έκθεση FITUR στη Μαδρίτη και καταλύει στη σουίτα του υπερπολυτελούς «Ritz». Κόστος διαμονής; 3.500 ευρώ τη βραδιά, με τη συνολική ατομική του χρέωση να διαμορφώνεται στα 21.068 ευρώ.
Η επόμενη επίσκεψη στην πρωτεύουσα της Ισπανίας κλείνεται για τον Μάιο. Η κράτηση της σουίτας στο «Puerta America», αντί 2.745 ευρώ τη βραδιά, στο όνομα του υπουργού είναι επιτυχής, όμως έκτακτες υποχρεώσεις τον κρατούν μακριά από τη χώρα των ταυρομαχιών. Αποκαλυπτικό το σχετικό τιμολόγιο: «Ακυρωτικά για 2 διανυκτερεύσεις σε σουίτα για τον κ. υπουργό», με τον Ελληνα φορολογούμενο να πληρώνει 5.490 ευρώ.
Το διάστημα 6-9 Μαΐου ο κ. Σπηλιωτόπουλος μεταβαίνει στο Ντουμπάι για την έκθεση Arabian Travel Market. Καταλύει στην προεδρική σουίτα του επιβλητικού «Jumeirah Emirates Towers» με τιμή 3.293 ευρώ τη βραδιά. Τον Σεπτέμβριο κάνει τριήμερη επίσκεψη στην Εκθεση Θεσσαλονίκης και διαμένει στη σουίτα του «Daios» με κόστος 2.275 ευρώ ανά διανυκτέρευση.
Ιδια εικόνα και στο ταξίδι του στο Λονδίνο τον Νοέμβριο του 2008, που στοίχισε συνολικά 150.990 ευρώ, φιλοξενούμενος σε σουίτα του «Mandarin» με ημερήσια χρέωση 1.368 ευρώ.
Ο… ιός της απόλυτης χλιδής όμως που φαίνεται ότι χτύπησε τον κ. Σπηλιωτόπουλο πρόκειται να «φιλοξενηθεί» στις δικαστικές αίθουσες, καθώς ο πρώην υπουργός άφησε οικονομικές εκκρεμότητες 677.000 ευρώ στο ταξιδιωτικό γραφείο «Active World», που οργάνωσε τα υπηρεσιακά του ταξίδια, με αποτέλεσμα το τελευταίο να προσφύγει στην Ελληνική Δικαιοσύνη κατά του Δημοσίου. Ο ιδιοκτήτης του ταξιδιωτικού γραφείου κ. Βαγγέλης Αρβανίτης μιλώντας στο «ΘΕΜΑ» αναφέρει: «Είμαι στα όρια της οικονομικής χρεοκοπίας εξαιτίας της οφειλής αυτής. Το γεγονός ότι δεν έχω κλείσει είναι θαύμα». Επιπλέον, το συγκεκριμένο γραφείο έχει κινηθεί νομικά τόσο κατά του κ. Σπηλιωτόπουλου όσο και κατά της πρώην συνοδού του, κυρίας Μαριλένας Παπαχριστοδούλου, η οποία σπούδαζε στο Λονδίνο την εποχή που ο ίδιος ήταν υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης, ζητώντας να του καταβληθεί το ποσό των 100.260 ευρώ, που αφορά σε ιδιωτικά ταξίδια που έκαναν ο πρώην υπουργός και η κυρία Παπαχριστοδούλου.
Κυκλοφορούσε μόνο με θωρακισμένη Mercedes
«Περιμέναμε μέχρι τις 4 το πρωί τον υπουργό και την παρέα του έξω από τα μπαρ του Σόχο»
Μιλά στο «ΘΕΜΑ» ο Ελληνας ιδιοκτήτης αυτοκινήτων VIP, στον οποίο ο πρώην υπουργός άφησε χρέος 14.554 λιρών συν τους τόκους
Η ακριβού γούστου υπουργική διαδροµή του κ. Αρη Σπηλιωτόπουλου ανέδειξε τη µεγάλη του αδυναµία στις υπερπολυτελείς λιµουζίνες, κάτι που έως και σήµερα αποτελεί θέµα συζήτησης στους κοσµικούς κύκλους της Ευρώπης. Βέβαια, αυτή η προτίµησή του έχει λάβει αρνητικές διαστάσεις επί βρετανικού εδάφους, γεγονός για το οποίο έχουν ενηµερωθεί, εκτός της εφηµερίδας «Guardian», τόσο ο σηµερινός πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου όσο και ο προκάτοχός του κ. Κώστας Καραµανλής µε σχετικές επιστολές.
Αφορµή στάθηκε ένα ακόµα υπουργικό φέσι που άφησε ο κ. Σπηλιωτόπουλος, αυτή τη φορά σε Ελληνα ιδιοκτήτη εταιρείας µεταφοράς VIP στο Λονδίνο. Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας «Hermis Travel Agency», κ. Δηµήτρης Χατζηθεοδωρίδης, αν και προσέφερε τις υπηρεσίες του στον πρώην υπουργό όχι µε µία, ούτε µε δύο, αλλά συνολικά µε τέσσερις λιµουζίνες κατά τη διάρκεια δύο υπηρεσιακών ταξιδιών του στη βρετανική πρωτεύουσα στα τέλη του 2008, δεν πληρώθηκε ποτέ! Ο κ. Χατζηθεοδωρίδης διεκδικεί από το Ελληνικό Δηµόσιο το ποσό των 14.554 λιρών συν τους τόκους για τις υπουργικές µετακινήσεις κατά τις περιόδους 24-28 Οκτωβρίου και 7-13 Νοεµβρίου 2008.
Ο Ελληνας επιχειρηµατίας, µε πελατολόγιο διασηµότητες και µεγιστάνες του πλούτου, υπήρξε µάλιστα και ο προσωπικός οδηγός του κ. Σπηλιωτόπουλου ξεναγώντας τον στο Λονδίνο µε θωρακισµένη Mercedes S 320. Ο ίδιος µιλώντας στο «ΘΕΜΑ» αναφέρει ότι «τέσσερις λιμουζίνες Mercedes S 320, μία εκ των οποίων με αλεξίσφαιρα τζάμια, χρησιμοποίησε από το γραφείο μας ο κύριος υπουργός, χωρίς όμως να μας πληρώσει». Οπως διευκρινίζει ο κ. Χατζηθεοδωρίδης, η επιλογή της συγκεκριµένης µάρκας λιµουζίνας δεν ήταν τυχαία καθώς «με απαίτηση του υπουργείου τα αυτοκίνητα έπρεπε να ήταν όλα Mercedes. Δεν συζητούσαν κάτι άλλο». Κατά τη διάρκεια των µετακινήσεων, ο κ. Σπηλιωτόπουλος ήταν σε πάρα πολύ καλή διάθεση, και σε αυτό ίσως να συνέβαλε το γεγονός ότι στο πολυτελές αυτοκίνητό του «επέβαινε και μια ξανθιά καλλίγραμμη φίλη του που έμενε στο Λονδίνο. Μάλιστα είχαμε πάει και στο σπίτι της την πρώτη μέρα».
Οσον αφορά στο σκέλος των υπουργικών προορισµών, «στο δεύτερο ταξίδι του υπουργού όλες και όλες οι υπηρεσιακές του μετακινήσεις ήταν τέσσερις. Μία φορά στην έκθεση για την οποία ήρθε, μισή ώρα στην έκθεση του Βυζαντίου, μία φορά σε συναυλία του πιανίστα κ. Δημήτρη Σγούρου και μία φορά στο γραφείο του ΕΟΤ». Παρ’ όλα αυτά το «γαλάζιο» κυβερνητικό στέλεχος βρήκε χρόνο να απολαύσει το αγαπηµένο του σούσι και την εξωτική γιαπωνέζικη κουζίνα των φηµισµένων εστιατορίων «Nobu», «Zuma» και «Ιtsu», ενώ δεν θα µπορούσε να µη γευτεί τις τοπικές λιχουδιές στο βραβευµένο εστιατόριο «Bumpkin». Σύµφωνα µε τον κ. Χατζηθεοδωρίδη, η ίδια διαδροµή προς τους ναούς της γεύσης ακολουθούνταν και κατά τις βραδινές ώρες «μέχρι να μεταφέρουμε γύρω στα μεσάνυχτα τον κύριο υπουργό και τη συνοδεία του στα μπαρ του Σόχο».
Τις µέρες εκείνες όσοι έτυχε να περάσουν από το πασίγνωστο «China White», το «Mahiki Club» µε τα τροπικά κοκτέιλ, το πριβέ «Boujis Club» και το «Tramp Club» είχαν την ευκαιρία να δουν τέσσερις υπερπολυτελείς Mercedes παρατεταγµένες σε άψογο σχηµατισµό. «Μέχρι τις 4 το πρωί περιμέναμε έξω από τα μπαρ για να παραλάβουμε τον υπουργό και τη συνοδεία του. Μέχρι τότε που έκλειναν δηλαδή. Και, ξέρετε, εμείς πληρωνόμαστε με την ώρα». Οσον αφορά στις πρωινές εξορµήσεις του κ. Σπηλιωτόπουλου και της συνοδείας του, «πήγαιναν στα καταστήματα στο West End και μας τηλεφωνούσαν να τους παραλάβουμε από εκεί».
Από τον πειρασµό της πολυτέλειας που προσφέρει η ναυαρχίδα της Mercedes δεν κατάφερε να ξεφύγει ο πρώην υπουργός ούτε στο αµέσως επόµενο ταξίδι του στο Λονδίνο, το διάστηµα 6-12 Δεκεµβρίου του 2008. Σύµφωνα µε τα σχετικά τιµολόγια που έχει στη διάθεσή του το «ΘΕΜΑ», ο κ. Σπηλιωτόπουλος, πιστός στις S Class, ξόδεψε 14.379,60 λίρες για να µετακινηθεί στη βρετανική πρωτεύουσα µένοντας σε σουίτα του ξενοδοχείου «Mandarin», µε χρέωση 1.368 ευρώ τη βραδιά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)