no comment

Sir Anthony Hopkins Ένας Σερ να μας σώσει!

Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Μπουγάς, αναδημοσίευση απο το «Glam»

Σε ένα ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του, ο Αντονι Χόπκινς αποτελεί την καλύτερη επιλογή για το καινούργιο μεταφυσικό θρίλερ του πολυβραβευμένου Σουηδού κινηματογραφιστή Μίκαελ Χάφστρομ. Με την «Τελετή» έρχεται σίγουρα να… ξορκίσει το κακό σινεμά.

Είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς που έβγαλε τις τελευταίες 4 δεκαετίες η κινηματογραφική βιομηχανία. Αρνούμενος να παίξει το παιχνίδι της σόουμπιζ κι αποφεύγοντας τα σκάνδαλα όπως ο διάβολος το λιβάνι (σε σχέση με την τελευταία του ταινία, τυχαίο δεν νομίζω;), ο Ουαλός ηθοποιός που έφερε το βρετανικό πνεύμα και την υποκριτική του μαεστρία στον αμερικανικό κινηματογραφικό, είδε την καριέρα του να απογειώνεται υποδυόμενος τον περιβόητο Δρ. Χάνιμπαλ Λέκτερ στη «Σιωπή των αμνών» το 1991. Η ατάκα «Hello Clarice» έχει μείνει κλασική, ο ρόλος αυτός του χάρισε το πρώτο του βραβείο Όσκαρ και δύο χρόνια αργότερα ο τίτλος του Σερ δια χειρός της βασίλισσας Ελισάβετ τον περίμενε στο παλάτι του Μπάκιγχαμ.

Ακόμη περισσότεροι καλοί ρόλοι ακολούθησαν σε ταινίες όπως «Τα απομεινάρια μιας μέρας», το «Νίξον», το «Amistad», το «Proof» και φυσικά τα sequels του «Χάνιμπαλ».

Στα 73 του χρόνια κι ενώ ετοιμάζεται να πρωταγωνιστήσει στην κινηματογραφική μεταφορά του υπερήρωα «Θορ» σε σκηνοθεσία του Κένεθ Μπράνα, ο Χόπκινς αναλαμβάνει ρόλο ιερέα-εξορκιστή στην «Τελετή». Ξεχάστε τον Father Karras του «Εξορκιστή». Έρχεται ο Father Lucas!

Μιλήστε μας για τον Πατέρα Λούκας, τον χαρακτήρα που υποδύεστε στην «Τελετή».

Κατοικεί στη Ρώμη. Ζει στο Πρεσβυτέριο, είναι Ιησουίτης κι ένας πολύ έμπειρος εξορκιστής. Κι ο Πατέρας Ξαβιέ, τον οποίο υποδύεται ο Τσιάραν Χιντς, στέλνει αυτόν το νεαρό ιερέα, τον Μάικλ Κόβακ, ο οποίος παρακολουθεί μία σχολή για τον εξορκισμό στο Βατικανό με μία διάθεση για ανανέωση. Μου λέει μάλιστα «ξέρεις, θα ‘χει πολύ ενδιαφέρον», αλλά ο νεαρός άντρας δεν έχει ιδέα για αυτό που πρόκειται να του συμβεί, γιατί έχει να κάνει με… όχι ακριβώς τρελό, αλλά έναν άντρα που είναι οξύθυμος κι ανυπόμονος.

Πείτε μας λίγα λόγια για το στόρι της ταινίας

Πρόκειται για έναν άντρα που θα ζήσει την εμπειρία του εξορκισμού με τον Πατέρα Λούκας, τον οποίο υποδύομαι εγώ, κι έχει τις αμφιβολίες του μέχρι να πειστεί.

Τι ακριβώς είναι «Η τελετή»;

Είναι μία ταινία βασισμένη στην πραγματικότητα. Υπάρχουν πολλά βιβλία εκτός από αυτό στο οποίο είναι στηριγμένο το φιλμ (σ.σ. το βιβλίο «Η Τελετή» του Matt Baglio) το ένα από τον Scott Peck, για τους εξορκισμούς και τη φύση του κακού. Νομίζω πώς λέγεται «People of the lie». Μετά κι ο Malachi Martin γράφει για τους εξορκισμούς. Αλλά αυτό… νομίζω είναι, για την ακρίβεια δεν ήξερα την ιστορία, μέχρι που διάβασα το σενάριο κι άκουσα ότι ο προηγούμενος Πάπας, ο Ιωάννης Παύλος B’, που έβγαλε διάταγμα για να μαζέψει όσους ήθελαν να σπουδάσουν εξορκισμό. Προφανώς ο Πάπας πίστευε ότι υπήρχε εκδήλωση του διαβόλου.

Πώς ήταν η γνωριμία σας με τον νεαρό συμπρωταγωνιστή σας, τον Κόλιν Ο’ Ντόνογκιου;

Έστειλε μέσω της ατζέντισάς του στους παραγωγούς ένα βίντεο για να δουν αυτόν το νεαρό ηθοποιό. Είδαν το βίντεο κι είπαν «ναι». Μετά επειδή ήθελαν να είναι σίγουροι, ήθελαν να κάνουν ένα ακόμη screen test, ουσιαστικά να διαβάσει λίγο από το σενάριο μπροστά στην κάμερα. Έτσι τον συνάντησα ένα απόγευμα σε ένα ξενοδοχείο στη Σάντα Μόνικα. Ήταν αρκετά ανεπίσημο, ήταν πιο δύσκολο από ότι γίνονται συνήθως τα screen tests, αλλά είχα το σενάριο στα χέρια μου γιατί δεν είχα μάθει ακόμη τα λόγια μου, αφού μόλις το ‘χα πάρει στα χέρια μου. Ήθελαν απλά να τον δουν στην κάμερα. Ήθελαν να ‘ναι απόλυτα σίγουροι ότι κάνει για το ρόλο. Κι ο Μίκαελ Χάφστρομ, ο σκηνοθέτης, το ήθελε πολύ για το ρόλο, έτσι τους έδειξε το screen test κι είπαν «αυτός είναι»!

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον σκηνοθέτη Μίκαελ Χάφστρομ

Είναι πολύ χαμηλών τόνων. Δεν υπερβάλλει και νομίζω πώς, το λέω πολύ συνειδητά αυτό, χωρίς να είναι εναντίον της βιομηχανίας του Χόλιγουντ ή κάτι τέτοιο, δεν του αρέσει να κάνει χολιγουντιανές ταινίες. Θέλει να κάνει πολύ πιο ρεαλιστικές ταινίες. Νομίζω πώς μία από τις επιρροές του, το ‘χει παραδεχτεί κι ο ίδιος άλλωστε, είναι η ταινία το «Μωρό της Ρόζμαρι» του Πολάνσκι. Να την κάνει πολύ πιο αληθινή υπό το φως του ήλιο, το φώς της μέρας όπου τα πάντα φαίνονται φυσιολογικά. Μόνο που κάτω από αυτή τη ομαλότητα συμβαίνει κάτι πραγματικά τρομακτικό.

BOX:

Λίγα λόγια για τον Κόλιν Ο’ Ντόνογκιου

·      Είναι 30 ετών κι έχει γεννηθεί στην Ιρλανδία

·      Στην «Τελετή» κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο

·      Έχει παίξει στη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά εποχής «The Tudors».

·      Ξεκίνησε την καριέρα του το 2002 πρωταγωνιστώντας σε σίριαλ της ιρλανδικής τηλεόρασης.

·      Δήλωσε πώς το δέος που αισθάνθηκε όταν συνάντησε τον Χόπκινς για πρώτη φορά του πέρασε μέσα σε ένα δευτερόλεπτο.

Η ταινία «Η Τελετή» κυκλοφορεί στις κινηματογραφικές αίθουσες από τη Village Films

H EΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΚΑΣΤΑΝΗ

αναδημοσίευση από το: star.gr 

«Ο πατέρας μου ήπιε δηλητήριο κάτω από ένα δέντρο... Βεβαίως, άφησε γράμμα. Απευθυνόταν στην μαμά μου, να προσέχει τα παιδιά», εξομολογήθηκε με δάκρια στα μάτια η Ελένη Καστάνη και μίλησε για την αυτοκτονία του πατέρα της όταν εκείνη ήταν 12 ετών, γεγονός που την ώθησε να γίνει ηθοποιός.

Κλαίγοντας και μιλώντας με δυσκολία, η γνωστή ηθοποιός άνοιξε την καρδιά της στην εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη και αποκάλυψε κάτι που μόνο τα πολύ κοντινά της πρόσωπα γνώριζαν.

«Έχασα τον πατέρα μου στην πρώτη γυμνασίου απότομα και με πολύ άσχημο τρόπο... Αυτοκτόνησε. Είναι ένας μεγάλος και βαθύς πόνος που έχω, που δεν κράτησα τον πατέρα μου να μην φύγει», είπε η Ελένη Καστάνη και μίλησε για την ρετσινιά που της είχαν κολλήσει επειδή φορούσε μαύρα.

Συγκλονισμένη, εξομολογήθηκε πως έγινε ηθοποιός όταν συνειδητοποίησε πως ο πατέρας της έδωσε τέλος στη ζωή του επειδή ήταν 52 χρονών και δεν είχε κάνει αυτά που ήθελε στη ζωή του. «Ήταν 4 η ώρα, ξημερώματα. Σηκώθηκα για να λύσω μια άσκηση. Αισθάνομαι τον πατέρα μου να φεύγει και το ένστικτο του μικρού παιδιού με ώθησε να πάω στην πόρτα. Η μάνα μου με ρώτησε που πήγε και εγώ της είπα στην δουλειά του... Πάω στο σχολείο και 12 η ώρα πάω στο σπίτι απ’ το γυμνάσιο για να πάρω ένα τετράδιο. Βλέπω το σπίτι μας γεμάτο κόσμο. Και κατάλαβα ότι ο μπαμπάς μου πέθανε», συνέχισε η Ελένη Καστάνη και τα δάκρια κυλούσαν «βροχή» στο πρόσωπό της. Όπως πρόσθεσε, κάθε φορά που έχει πρεμιέρα νιώθει πως ο πατέρας της της δίνει φως και δύναμη.

«Αναρωτιούνται όλοι γιατί παίζω καλά τα δράματα... Είναι επειδή έχω νιώσει τον πόνο από μικρό παιδί! Και την κωμωδία την παίζω από απόγνωση», κατέληξε η ηθοποιός.

Η ΦΙΛΗ-ΦΙΔΙ

Όλες οι γυναίκες θέλουμε να είμαστε μέρος μιας κοριτσοπαρέας, να ανταλλάσσουμε αμπελοφιλοσοφίες πίνοντας cosmopolitan και mohitos, τραγουδώντας: “Τα κορίτσια ξενυχτάνε μ’ ένα μυστικό». Τί γίνεται όμως όταν η φιλία αποδεικνύεται απατηλό όνειρο και συνειδητοποιούμε ότι μια φίλη μας είναι φιλί- φίδι;

Από τη Δήμητρα Μποφυλάτου, αναδημοσίευση από το ένθετο «Glam» του Ελεύθερου τύπου

   

           Την πρώτη φορά που σκέφτηκες ότι η κολλητή σου δεν είναι ο φύλακας άγγελός σου αλλά μάλλον πρόκειται για… φίδι στον κόρφο σου,  ήταν ένα καλοκαιρινό βράδυ του Αυγούστου που την πήρες μαζί σου  σ’ ένα πάρτυ που ήσουν καλεσμένη. Εκεί θα συναντούσες το αντικείμενο του πόθου σου, τον Φώτη και ήθελες παράλληλα να σου πει και η φίλη σου, που μέχρι εκείνη την στιγμή την εμπιστευόσουν τυφλά, τη γνώμη της. Τελικά εκείνος (με τον οποίο υπήρχε «κάτι στον αέρα» εδώ και καιρό) άρχισε να φλερτάρει με τη κολλητή σου και εκείνη ανταπέδιδε  με χάρη αιλουροειδούς το φλερτ. Το στομάχι σου έγινε κόμπος, έκλαψες σαν μικρό παιδί στη τουαλέτα, ο εγωισμός σου πληγώθηκε ανεπανόρθωτα. Στο τέλος της βραδιάς και ενώ την γυρνούσες με το αυτοκίνητο σου σπίτι της είπες   κοιτώντας παράλληλα τον καθρέφτη του αυτοκινήτου. ότι αυτό που έκανε σε ενόχλησε για να ανταπαντήσει με παγωμένο βλέμα: «Μα, γιατί, τι έκανα;» Έδωσες τόπο στην οργή, είπες ότι μπορεί να είναι και η ιδέα σου και το αποτέλεσμα; Δύο μέρες μετά έμαθες ότι η  «κολλητή σου» βγήκε ραντεβού με το αντικείμενο του πόθου σου. Είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα προδοσίας, που μάλλον έχουν συμβεί σε πολλές από εμας.  Είσαι εξοργισμένη, προδομένη και θέλεις να μην δεις την μέχρι πρότινος καλύτερη σου φίλη ούτε ζωγραφιστή! Πέρα από την κλασική αντίδραση: «Δεν θα της ξαναμιλήσω», «Θα την ξεμαλλιάσω» κλπ, μήπως έχεις κάτσει να σκεφτείς τι μπορεί να πήγε στραβά σε αυτή τη φιλία;

1.     Το πράσινο τερατάκι που λέγεται «ζήλεια»: Τη Μαρία την γνώριζες από το πανεπιστήμιο και είχες διακρίνει πολλές φορές στο παρελθόν ότι σε ζηλεύει. Παρ’ όλα αυτά αγνοούσες τα σημάδια, χωρίς να σκεφτείς ότι οι φίλοι πρέπει να χαίρονται με τα χαρά σου και να είναι κοντά σου στη λύπη σου. Αν το σκεφτείς καλύτερα, θα βρεθούν πολλοί απλοί γνωστοί, συνάδελφοι, συγγενείς που θα σου συμπαρασταθούν σε μια δύσκολη επαγγελματική ή προσωπική σου στιγμή, αλλά αλήθεια πόσοι είναι οι άνθρωποι που πραγματικά θα χαρούν τη στιγμή που με το χαμόγελο του Τζόκερ στα χείλη τους ανακοινώνεις ότι πήρες μια σημαντική αύξηση, παντρεύεσαι ή αγόρασες σπίτι; Αυτό  είναι όμως ένα από τα στοιχεία που διαχωρίζει  μια πραγματική φίλη  από μια γνωστή. Αν φυσικά κι εσύ «πρασινίζεις» κάθε φορά που η κολλητή σου αγοράζει Channel τσάντα, ή φέρνει στη παρέα το νέο-hot πολίστα γκόμενο της, μήπως η φιλία σας είναι στηριγμένη σε σαθρά θεμέλια;

2  Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο: Oι δύο σας κάνατε παρέα από το δημοτικό. Τα χρόνια πέρασαν, αντικαταστήσατε τα κοτσιδάκια με piercing στον αφαλό και tattoo, μπήκατε στην αγορά εργασίας, αλλάξτε παρέες, γκόμενους, γούστα στη μουσική και πάει λέγοντας. Η ζωή δεν είναι μια ευθεία γραμμή κι έτσι ενώ κάποτε η κολλητή σου κι εσύ ήσασταν soul mates, τώρα βγαίνετε για φαγητό και τα όσα σου λέει σου προκαλούν ατελείωτα χασμουρητά. Είναι φυσικό εφόσον έχει χαθεί το σημείο επαφής, και  εσύ ακούς σκυλάδικα ενώ η κολλητή σου γουστάρει jazz, και πλέον δεν σας συνδέει τίποτε εκτός από τις αναμνήσεις σας να μην σου είναι ευχάριστο να τη βλέπεις σε καθημερινό επίπεδο. «Δεν έχουμε τι να πούμε πια».

Αν ραγίσει το γυαλί ξανακολλάει; : Πολλές φορές ειδικότερα στις μακροχρόνιες φιλίες υπάρχουν εντάσεις. Τι συμβαίνει όμως όταν δεν μπορείς να ξεχάσεις τις πικρές στιγμές με μια φίλη σου; Μπορεί να σου την έχει «δώσει» στα νεύρα το ότι τα τελευταία χρόνια σου δανείζεται ρούχα σου τα οποία ποτέ δεν επιστρέφει, ή στα  γυρνάει πίσω άπλυτα. Όποιος κι αν είναι ο λόγος που η σχέση σας έχει διαρραγεί, κάτσε και σκέψου αν αξίζει τον κόπο να το συζητήσεις μαζί της για να τα βγάλεις από μέσα σου. Η ειλικρίνεια πάντως είναι από τους ακρογωνιαίους λίθους της φιλίας και μη διστάζεις να ανοίξεις τη καρδιά σου, χωρίς φόβο και πάθος. Αν η φιλία είναι πραγματική, θα αντέξει!

Κέικ Πικραμύγδαλο

Γράφει η ψυχολόγος Ιάνθη Σταυροπούλου

     Η λέξη «φιλία» αλλά και, γενικότερα, η λέξη «σχέση» κρύβουν συχνά μια παγίδα. Καμιά φορά σχετιζόμαστε περισσότερο με αυτές και τις προσδοκίες που μας ξυπνούν πάρα με τους ανθρώπους με τους οποίους τις χτίζουμε. Κι έτσι γινόμαστε παράλογα αυστηροί, απαιτητικοί ή υπερβολικά δοτικοί και χανόμαστε..

       Οι φιλίες όπως και όλες οι ανθρώπινες σχέσεις περνάνε κι αυτές δυσκολίες και δοκιμάζονται. Πως θα μπορούσε άλλωστε κάτι να μένει σταθερό σε μια ζωή που όλα συνεχώς αλλάζουν; Όσο πιο ευέλικτες και ανοιχτές λοιπόν είναι, τόσο καλύτερη η ισορροπία τους όταν το σχοινί τεντώνεται.. Κι εκεί φαίνεται εάν, σαν δίχτυ ασφαλείας, τα όρια που έχουν μπει είναι αρκετά δυνατά να τις κρατήσουν. Στις ανθρώπινες σχέσεις τα όρια δεν είναι παράγραφοι σε χαρτιά αλλά  κινήσεις σε ένα σιωπηλό χορευτικό. Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα μπουν όταν κάτι αλλάξει.

Ερχόμαστε πιο κοντά ή απομακρυνόμαστε. Κι όσο πιο σταθερά και χτισμένα βήμα-βήμα είναι, τόσο μικρότερος ο κίνδυνος κατολίσθησης. Την κάθε σχέση την φτιάχνουν δυο, και από δυο αποτελείται. Δεν είμαι φίλος σου αν χαθώ μέσα σου και νιώσω ένα με σένα. Όσο γοητευτική κι αν ακούγεται η ταύτιση, δεν είναι αληθινή αλλά μια εν δύναμη ωρολογιακή βόμβα…

     Η φιλία χρειάζεται αυτονομία. Έχεις δικαίωμα να επιλέγεις τι θέλεις να μοιράζεσαι με τους φίλους και τι να κρατάς για εσένα. Όταν αναγνωρίζεις ότι το μπορείς και δεν είναι «ένοχο» να κρατάς την ιδιωτικότητα σου να ξέρεις ότι στη σχέση σου κάνεις ένα υπέροχο δώρο. Συνταγή δεν υπάρχει. Μιλάω τόσο, ακούω τόσο, ανακατεύω με λίγη εμπιστοσύνη, γέλιο και την φτιάχνω.

Οι σχέσεις είναι καθρέφτες του εαυτού και της ιστορίας μας, συχνά δύσκολες, μπερδεμένες, αλλά και ενίοτε  όμορφες, ζεστές, γλυκές σαν τον καφέ με το κέικ.. Πιο νόστιμες όταν τις μοιράζεσαι κι ας έχουν λιγότερη ζάχαρη καμιά φορά.

Διονύσης Σαββόπουλος " Και τα λεγόμενα σκυλάδικα και λαϊκοπόπ δεν είναι πάντα σκουπίδια. Μ’ αρέσουν πολύ ορισμένα του Βέρτη, του Κουρκούλη"

αναδημοσίευση από το Down Town, συνέντευξη στην Αλεξάνδρα Τσόλκα

Βραδιές στο Ακροπολ, ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγουδά και γίνεται φωνή, σκέψεις, αισθήσεις, δεκαετίες τώρα. Μιλάει για την αριστερά, την αιώνια απορία του, την κάθε μέρα του, το που βρίσκονται «Του ’60 οι εκδρομείς», που τον οδήγησε λοιπόν εκείνο το φορτηγό όταν κατέβηκε απ’ τη Σαλονίκη και πως έγινε όλοι εμείς.

Του ’60 οι εκδρομείς έχουν γυρίσει σπίτια τους; Σε ποια θέση βρίσκονται τώρα και πώς κοιτούν τον κόσμο;
Η γενιά μου είναι αριστερής συμπεριφοράς και συντηρητικής ψυχοσύνθεσης. Αυτό μας ταλαιπώρησε. Καταφέραμε, όμως, να διατυπώσουμε με αρκετή σαφήνεια το ζητούμενο: την ελευθερία και τη λάμψη του ατόμου, που όμως ξέρει ότι δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη συλλογικότητα, χωρίς έγνοια κι αγάπη για την κοινωνία. Μετά σιγά σιγά βολευτήκαμε στον καναπέ με τηλεόραση και ένα μπλοκ επιταγών χωρίς αντίκρισμα. Σκέφτομαι τα παλιά σαν ένα φουσκωμένο ποτάμι που μετά ηρέμησε. Αλλά το σημάδι όπου ανεβήκαν τα νερά και φάγανε το βράχο μένει πάντα εκεί ψηλά να το βλέπουν τα παιδιά να αδράξουνε τη δική τους αφήγηση. Δεν ζούμε για τον εαυτό μας. Ζούμε για να τον μοιραστούμε με τους άλλους.

Κάποτε βροντοφωνάζαμε μαζί σας «ζήτω το ελληνικό τραγούδι». Τώρα έχετε ανθρώπους να συνομιλείτε μουσικά, υπάρχει συνέχεια μουσική και εξέλιξη; Τι ακούτε; Αφορίζετε μουσικά είδη που πρέπει να καούν στην πυρά, όπως το «σκυλάδικο» ή το λαϊκοπόπ; Το λεγόμενο έντεχνο στάθηκε στο ύψος του;
Το κορυφαίο κατόρθωμα του έντεχνου είναι ο Μεγάλος Ερωτικός του Μάνου Χατζιδάκι. Ακούω ενδιαφέροντα πράγματα κι απ’ τους νεότερους. Τον Μάλαμα, τον Περίδη, τον Αγγελάκα, τον Παυλίδη και άλλους. Εγώ ακούω πάντα τα ίδια: Σοφία Βέμπο, Στραβίνσκι, Τσιτσάνη, διάφορους. Αλλά και τα λεγόμενα σκυλάδικα και λαϊκοπόπ δεν είναι πάντα σκουπίδια. Μ’ αρέσουν πολύ ορισμένα του Βέρτη, του Κουρκούλη...

Κάποτε, σε μια συναυλία σας στο Ηρώδειο, μέσα από μια τούρτα εμφανίσατε την Καλομοίρα. Και βιάστηκαν οι περισπούδαστοι επιφανείς να πουν πως δεν έπρεπε, πως νομιμοποιούσατε το εμπορικό, το «φθηνό» μ’ αυτή την επιλογή. Σας ξαφνιάζει αυτό; Νιώσατε πως ίσως όλοι περιμένουμε από σας να είστε ένα πρότυπο-Σαββόπουλος, να ερμηνεύετε το ρόλο που σας αποδίδουμε;
Πολύ ωραίο ήταν το Καλομοιράκι. Έδωσε μια νότα στη συναυλία για τα γενέθλιά μου. Σιγά το θέμα πια.

Άκης Πετρετζίκης: «Δεν έχω πάθει εξάρτηση από τη δημοσιότητα»

«Δεν με απασχολεί η δημοσιότητα», δήλωσε ο μεγάλος νικητής του ”Master Chef” και «Ό,τι και να κάνω θα θέλουν να πουν ότι είμαι κωλόπαιδο» είπε μιλώντας για το πρόσφατο περιστατικό που του συνέβη με δημοσιογράφους. «Κωλόπαιδο είμαι με αυτούς που είναι κωλόπαιδα. Δεν υπάρχει όμως περίπτωση κάποιος να μου συμπεριφερθεί με κωλοπαιδισμό και να μείνει στη ζωή μου».  «Το μόνο που θα με πλήγωνε, αν έφευγα, θα ήταν ότι δεν θα μπορούσα να κάνω μάθημα μαγειρικής στο κοινό που μας βλέπει. Το να σταματήσει όμως να φαίνεται το πρόσωπο μου στο γυαλί δεν με νοιάζει καθόλου. Άλλωστε την αναγνωρισιμότητα δεν την είχα και από πριν ώστε να θέλω να την έχω και αύριο». 

    Στην υπέροχη φωτογράφηση της Ναταλίας Δουκουμετζίδη για το περιοδικό “people” τον Άκη “επισκίασε” με τη φουντωτή ουρά του ο Bandy(αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει) ο οποίος ήδη έχει αποκτήσει μετά από τη πρώτη του φωτογράφηση, αέρα “σταρούμπας”. Πλέον θέλει να πηγαίνει βόλτες μόνο στο Κολωνάκι και όχι στον Λυκαββητό, όπως πριν την επαφή του με τη δημοσιότητα, ενώ τώρα καταβροχθίζει μόνο μαγειρευτά και ψητά φαγητά  και αρνείται πλέον τις σκυλοτροφές! Άτιμε Άκη, τον..χάλασες. Σε λίγο θα τρώει μόνο σούσι από το Kiku  και θα μας απειλήσει με έξωση από το loft του στο Λυκαβηττό!

                                             Οι “καψαλιασμένοι γονείς του” 

Γιώργος Καραμίχος " Κατά καιρούς ναι, έχω τιμήσει τη λήθη του έρωτα"

Αναδημοσίευση από τo ένθετο “Glam” της Εφημερίδας «Ελεύθερος τύπος»:

 συνέντευξη στη Δήμητρα Μποφυλάτου 

Σκηνοθετείτε και συνυπογράφετε τη θεατρική διασκευή της  παράστασης "Συμβολαιογράφος" του Νίκου Βασιλειάδη. Πώς είναι η εμπειρία;

Απολαμβάνω ιδιαίτερα να ασχολούμαι με το λόγο, τόσο με τον προφορικό όσο και  με τον γραπτό, οπότε η ενασχόληση μου με τη διασκευή ή τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία είναι πρώτα απ’ όλα χαρά.  Στη συγκεκριμένη περίπτωση η επαφή μας με την Υρώ Μανέ είναι μέχρι στιγμής εξαιρετική. Η Υρώ είναι θησαυρός στα χέρια ενός σκηνοθέτη. Η γκάμα της καλύπτει πλήρως τις απαιτήσεις του συγκεκριμένου έργου στις δραματικές και στις κωμικές του εκφάνσεις.

Ποιες είναι οι επόμενες επαγγελματικές σας κινήσεις;  Aσχολείστε ενεργά με το Θέατρο των Αλλαγών και θα σας δούμε απ’ ότι μαθαίνω σε μια νέα κινηματογραφική παραγωγή…

Μέσα στην ερχόμενη περίοδο θα προβληθούν στους κινηματογράφους τρεις από τις ταινίες που έχω συμμετάσχει τα τελευταία χρόνια. Η Άπνοια του Άρη Μπαφαλούκα, το DOS του Στάθη Αθανασίο και το Without Borders του Nick Gaitadjis. Τον Ιανουάριο θα παίζω στην παράσταση του Γιώργου Νανούρη Γκρις 11 και μετά το Πάσχα θα επαναλάβουμε για τέταρτη χρονιά τη Μέθοδο Γκρόνχολμ στο Θέατρο Τέχνης. Παράλληλα συνεχίζω να διδάσκω στο Θέατρο των Αλλαγών όπως και στη δραματική σχολή του Τάσου Χαλκιά.

 Τι γεύση σας έχει μείνει από τη περυσινή περιπέτεια με την εταιρεία παραγωγής της "Ονειροπαγίδας" και πώς αποφασίσατε να συνεχίσετε;

Μια γεύση αηδίας. Κάθε φορά που συνεργάζομαι με αλήτες, όπως ο Χάρης Παδουβάς της CINEGRAM μετά το πρώτο στάδιο θυμού, περνάω στο στάδιο της αηδίας. Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που δεν κρατάνε το λόγο τους. Συνεχίζουμε με καινούργια εταιρεία παραγωγής και μέχρι τώρα τα γυρίσματα πάνε καλά σε όλους τους τομείς. Εύχομαι να συνεχίσουν έτσι γιατί έχει σκιαχτεί το μάτι μας πια.

Έχουν επιλυθεί οι οικονομικές εκκρεμότητες   εκ μέρους της εταιρείας παραγωγής που είχε αναλάβει τη σειρά τη πρώτη σεζόν;

Όχι βέβαια. Δυστυχώς το Σ.Ε.Η.(συνδικάτο Ελλήνων ηθοποιών) είναι ανύπαρκτο, υπαγόμενο κι αυτό στις επιταγές του ΠΑΜΕ. Οι Έλληνες ηθοποιοί  είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Πληρώνονται έξι ή οχτώ μήνες μετά την προβολή(!) του επεισοδίου. Τουτέστιν αν η εταιρία έχει εν τω μεταξύ πτωχεύσει, σημαίνει ότι όλη η δουλειά τους πήγε χαμένη. Απ’ ό,τι ξέρω είναι ελάχιστες οι πιθανότητες να πάρουμε τα λεφτά μας. Εύχομαι τουλάχιστον να κλείσουμε μέσα τους απατεώνες που επί χρόνια κάνανε χάι λάιφ στο δικό μας σβέρκο. Κάποια στιγμή πρέπει να πληρώνουν αυτοί οι άνθρωποι στη χώρα μας, δε νομίζετε;

 Τι δεν σας αρέσει στην τηλεοπτική πραγματικότητα?

 Επειδή δεν έχω κεραία, παρακολουθώ ελάχιστα προγράμματα. Όποτε τυχαίνει, βλέπω ντοκιμαντέρ και ξένες σειρές. Βαριέμαι γενικώς τα παράθυρα στις ειδήσεις και τις ανεπάγγελτες τιβί περσόνες.

Πιστεύετε ότι έχουμε την τηλεόραση που μας αξίζει σαν λαός;Προφανώς. Η τηλεόραση είναι σαν τους πολιτικούς μας. Είναι για γέλια και για κλάματα μαζί.

Τα σίριαλ έχουν αντικατασταθεί από reality και εκπομπές μαγειρικής. Πώς ερμηνεύετε το φαινόμενο;

Αναγκαίο κακό. Είμαστε μικρή αγορά. Δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ακριβές παραγωγές. Και η στροφή προς το ίντερνετ είναι πλέον πραγματικότητα, ούτως ή άλλως. Οπότε και η διαφήμιση στρέφεται αναγκαία προς άλλα πεδία δράσης. Η δε κρίση έχει επισπεύσει το ρυθμό αναπροσαρμογής της αγοράς.

Αναγκαστήκατε να φύγετε από τη Πλατεία Θεάτρου. Ποιοι ήταν οι λόγοι και  ποια είναι η ευθύνη της πολιτείας;

Είναι πια αδύνατον να ζει κάποιος στο κέντρο τα τελευταία χρόνια. Ειδικά στην ευρύτερη περιοχή του Ψυρρή. Οι κλίκες των παράνομων μεταναστών, τα ανεξέλεγκτα παζάρια και το εμπόριο ναρκωτικών έχουν αποστραγκίξει μία από τις πιο όμορφες περιοχές της Αθήνας. Οι εγκληματικές πράξεις είναι πλέον καθημερινότητα. Η κύρια ευθύνη είναι της πολιτείας. Σε όλες τις πόλεις του κόσμου ο εκάστοτε δήμαρχος άσκησε πιέσεις ώστε να αξιοποιηθεί το κέντρο τους. Στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο. Εδώ ο δήμαρχος πετάει το μπαλάκι στην αστυνομία κι η αστυνομία στην εκάστοτε κυβέρνηση.

Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεστε  ξένος στην Αθήνα;

Δυστυχώς τον τελευταίο καιρό, όλο και πιο συχνά. Και δεν φταίνε οι μετανάστες γι αυτό φυσικά. Είναι καθαρά πρόβλημα της πολιτείας που εθελοτυφλούσε εδώ και αρκετά χρόνια απέναντι στο ζήτημα της μεταναστευτικής πολιτικής. Αναγκάζουν τον κοσμάκη να γίνει ρατσιστής γιατί οι ίδιοι οι πολιτικοί μας είναι ανίκανοι ή απλώς τεμπέληδες.

Η οικονομική κρίση σας έχει αγγίξει; Έχετε δει ανθρώπους να «αλλάζουν» τη ζωή τους λόγω αυτού του φαινόμενου; Tί συναισθήματα σας γεννά η συγκεκριμένη κατάσταση;

Φυσικά κι έχει αλλάξει ο τρόπος ζωής μας ήδη. Και κυρίως η ψυχολογία μας. Είμαι αισιόδοξος όμως. Κάτι καλό θα βγει από αυτή την ιστορία. Θα επαναπροσδιορίσουμε κάποιες αξίες.

 Θα μπορούσατε  να φύγετε από την Αθήνα ακολουθώντας μια διαφορετική μοίρα ή αισθάνεστε πλήρης από τη ζωή σας όπως έχει εξελιχθεί;

 Ζω ακόμη εδώ γιατί είναι επιλογή μου. Αλλά ναι, θα μπορούσα να φύγω ανά πάσα στιγμή και από την Αθήνα και από τη δουλειά που κάνω. Αφήνω τη ζωή σε μεγάλο βαθμό να με οδηγεί από μόνη της. Είμαι χαρούμενος με ό,τι έχω ζήσει μέχρι τώρα, ευχάριστο ή οδηνυρό, κι αισθάνομαι ανοιχτός για οποιαδήποτε αλλαγή στη ζωή μου. 

Θα επιστρέφετε δηλαδή στον τόπο καταγωγής σας;

Δεν ξέρω. Αν το σκεφτόμουν έντονα, θα το είχα κάνει ήδη. Είναι εκεί η οικογένειά μου και πολλοί άνθρωποι που αγαπώ αλλά δεν είναι στις άμεσες προτεραιότητές μου προς το παρόν η επιστροφή.

Τι εικόνες ξυπνούν στο μυαλό σας όταν σκέφτεστε την πατρίδα σας; Τι είναι αυτό που σας έχει στιγματίσει;

Άνθρωποι, ζώα, φύση. Οι γονείς μου, τα αδέλφια μου με τις οικογένειές τους, οι παιδικοί μου φίλοι και λοιποί συγγενείς. Τα χωράφια, το πότισμα, το κλάδεμα, το μπόλιασμα. Ποτάμια και βουνά, βροχές και χαλάζια.

 Tα παιδικά σας χρόνια έχουν καθορίσει την εξέλιξη σας σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη;

Αναμφισβήτητα. Αν δεν είχα ζήσει όλα αυτά θα ήμουν άλλος άνθρωπος. Μπορεί καλύτερος, μπορεί χειρότερος και δεν εννοώ από ηθική πλευρά αλλά από αισθητική και συναισθηματική. Η παιδική ηλικία καθορίζει όλη μας την πορεία.

Ο χρόνος είναι με το μέρος σας;

Μάλλον εγώ είμαι με το μέρος του, όπως όλοι μας. Γιατί ακόμη τον υπηρετούμε...τικ...τακ...

Ο φόβος του θανάτου υπάρχει μέσα σας και πώς εκφράζεται;

Πάντα υπάρχει, άλλλοτε πιο έντονος κι άλλοτε πιο συγκεχυμένος. Εκφράζεται με δισταγμό για ένα φιλί, με πανικό μπροστά σε μια υπόσχεση, με δάκρυα σε μια απώλεια και με θυμό σε κάτι ανεξήγητο. Όταν ηρεμεί αυτός ο φόβος, τότε και τα φιλιά και οι υποσχέσεις και οι απώλειες και το άγνωστο απλώς είναι ήσυχοι τόποι παρά τις ανατροπές τους, τις χαρές και τις οδύνες τους.  

 Γίνατε  πατέρας αρκετά νέος, τι άλλαξε στη ζωή σας με τον ερχομό της κόρης σας;

Φαντάζομαι όλα. Αλλά δεν ξέρω πώ θα ήταν αν δεν ήμουν πατέρας οπότε δεν μπορώ να βρω τις διαφορές.

Τι σας έχει μάθει η μικρή;

Πολλά μυστικά. Κυρίως να μην φοβάμαι.

Σαν γονιός  έχετε την αγωνία να βρείτε ποιοτικό χρόνο για τη κόρη σας;

Προσπαθώ. Ο χρόνος θα δείξει.

Θα σκεφτόσασταν το ενδεχόμενο να μεγαλώσετε την οικογένεια σας;

Μετά χαράς.

Έχετε βιώσει τον έρωτα που θα σας κάνει να τα…παρατήσετε όλα στη ζωή σας και να αφοσιωθείτε αποκλειστικά σε αυτόν;

 Κατά καιρούς ναι, έχω τιμήσει τη λήθη του έρωτα. Σε στιγμές, σε βλέμματα, σε χάδια και μυρωδιές έχω θυσιάσει συνείδηση. Έχω χαθεί κι έχω χάσει χρόνο και τόπο, δόξα τω Θεώ.

Burning Sticks

Ζωντανά στο oξυγόνο live!                  

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου

            Η πιο δυναμική αγγλόφωνη ροκ μπάντα που είδαμε ποτέ μέσα από το X FACTOR ξεκινάει με δυναμικό τρόπο τα live shows κάνοντας αρχή από ένα αγαπημένο στέκι.

Η Μουσική Σκηνή ΟΞΥΓΟΝΟ LIVE! φιλοξενεί τους BURNING STICKS για δυο εμφανίσεις, Πέμπτη 17 και Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου όπου θα παρουσιάσουν για πρώτη φορά το νέο τους single με τίτλο Last Drink που θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες σε digital μορφή.

Στο εκρηκτικό live των BURNING STICKS θα ακουστούν επίσης κι άλλα αδισκογράφητα κομμάτια τους αλλά και αγαπημένες διασκευές από το διεθνές ρεπερτόριο.

Οι Burning Sticks είναι:

Nancy Sim: φωνητικά

Chris A: guitars & vox

George Stavroulakis: guitars

Kostas Stamou: bass

Konstantinos Anastasiadis: drums

Σας περιμένουμε!

                Ώρα εισόδου: 22:00                                                           Είσοδος με ποτό: 13€

Sal.at.a band

στη μουσική σκηνή Οξυγόνο live !

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου και κάθε Σάββατο

Sal.at.a band. Η κεφάτη μουσική μπάντα επιστρέφει στο Οξυγόνο live!  Kάθε μέλος της,  μια εντελώς διαφορετική Persona, έχει τον δικό του ρόλο στο πρόγραμμα. Xoρεύουν, διασκευάζουν γνωστά τραγούδια από τη διεθνή μουσική σκηνή, κάνουν κωμικά σκετς, κάνουν ακροβατικά, αυτοσχεδιάζουν, ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα και προτρέπουν το κοινό να συμμετέχει! Το μουσικό τους ρεπερτόριο ευρύ.. Aretha Franklin, Blues Brothers, Michael Jackson, Elvis! Οι Sal.a.t.a. Band είναι ένα φρέσκο και πολύ διαφορετικό νεανικό συγκρότημα που υπόσχεται πολλά…

Special guest ο international υπερπλήρης… playboy Tonis Sfinos από το Las Vegas!

Είσοδος : 13 ευρώ με ποτό

Ώρα έναρξης : 22.30

Οργάνωση  - παραγωγή:MUSICOM / www.musicom. gr

«ΤΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΡΑΙΧ» Του Bertold Brecht

Τετάρτη 9 και Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου

Επ’ ευκαιρίας της συμπλήρωσης 10 χρόνων από την ίδρυση της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του Νέου Ελληνικού Θεάτρου – Γ. Αρμένη, το Τρίτο Έτος, παρουσιάζει την παράσταση «ΤΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΡΑΙΧ», του Bertold Brecht, την Τετάρτη 9 και την Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου στην Κεντρική Σκηνή του Νέου Ελληνικού Θεάτρου – Γ. Αρμένη, με είσοδο ελεύθερη για το κοινό.

Δώδεκα από τις περίφημες εικοσιτέσσερις σκηνές, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος, ανάμεσα στο 1935 και το 1939. Μερικές απ' αυτές τις σκηνές ανεβάστηκαν για πρώτη φορά στο Παρίσι το 1937, σε σκηνοθεσία του συγγραφέα.

 Όταν ο Μπρεχτ έγραφε αυτά τα μονόπρακτα, δεν είχε ακόμα αποκαλυφθεί όλη η φρίκη της φασιστικής εξουσίας. Ήταν όμως αισθητή στη βαριά ατμόσφαιρα της δημόσιας και της ιδιωτικής ζωής, στην προετοιμασία της τρομοκρατίας με την κατασκευασμένη εκ των άνω διαστροφή της γλώσσας, με την καταπίεση, τη δυσπιστία και την υποκρισία, που κάποτε στάθηκαν πιο καταλυτικές κι από την ίδια την ωμή τρομοκρατία. Ο Μπρεχτ μας δείχνει σ’ αυτές τις σκηνές, με διαύγεια που φτάνει ως τη φρίκη, πως «πολύ πριν φανούν από πάνω μας τα βομβαρδιστικά», οι γερμανικές πόλεις δεν ήταν κατοικήσιμες.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :

ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ: Γιώργος Αρμένης

ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ : Μάρω Θεοδωράκη

ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΕΣ: Ειρήνη Γκουρνέλου

ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΤΕΛΕΙΟΦΟΙΤΟΙ:

Αρμένης Κωνσταντίνος – Κάρολος, Γαλουτζής Βασίλειος, Γκουρνέλου Ειρήνη, Δουράτσος Ιωάννης, Θεοδώρου Ελισάβετ, Κοροβίλας Χρήστος, Κοντός Γιώργος, Μακρυγεώργου Γεωργία, Παναγόπουλος Μιχαήλ, Παπαδοπούλου Γλυκερία, Πηγαδιώτη Αλεξία, Τρουμπουνέλης Παναγιώτης 

ΑΝΩΤΕΡΗ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ

ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ – ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΡΜΕΝΗ

Σπυρίδωνος Τρικούπη 34 Εξάρχεια

Τηλ. - fax: 210 8253489

Site : www.armenis .gr  e-mail: info@armenis.gr

MIND THE G.A..P

Έκθεση μαθητή 3ης δημοτικού για τους μετανάστες και τον φράχτη!

 

Μοναδική έκθεση μαθητή της τρίτης δημοτικού από σχολείο της Ξάνθης για τους μετανάστες και τον φράχτη…

«Ο ΕΓΩΙΣΤΗΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ»

Ήταν κάποτε ένας εγωιστής γίγαντας που είχε ένα πανέμορφο κήπο. Όταν μια μέρα είδε ξένα παιδιά να παίζουν στον κήπο του τα έδιωξε με φωνές: «ο κήπος μου είναι κήπος μου και βάλτε καλά στο μυαλουδάκι σας πως δε σκοπεύω να αφήσω κανέναν να παίζει εδώ εκτός από τον εαυτό μου». Και μετά έχτισε ολόγυρα έναν πανύψηλο τοίχο και έβαλε μια πινακίδα: «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ». Όταν ήρθε η άνοιξη σε όλη τη γη ξεπρόβαλλαν μπουμπούκια και πουλιά. Μονάχα στον κήπο του εγωιστή δεν έλεγε να τελειώσει ο χειμώνας. Τα πουλιά δεν ήθελαν να κελαηδούν, τα λουλούδια να ανθίσουν. Κάποτε ένα μικρό λουλούδι έβγαλε το κεφάλι του από το χώμα αλλά είδε την πινακίδα λυπήθηκε και γλίστρησε πίσω ξανά.

Οι μόνοι που χαίρονταν ήταν το Χιόνι, η Παγωνιά, ο Βοριάς και το Χαλάζι που χαλάσανε τα πάντα. «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αργεί η άνοιξη» είπε ο γίγαντας. ‘Όμως στον κήπο του εγωιστή ποτέ δεν ήρθε πια Άνοιξη ούτε Καλοκαίρι, ήταν Χειμώνας μέχρι τη μέρα που ένα παιδάκι σκαρφάλωσε τον τοίχο και πήδηξε στην αυλή και έφερε την άνοιξη. Όταν ο γίγαντας το είδε αυτό γκρέμισε τον τοίχο και άφησε τα παιδιά ελεύθερα να παίζουν για πάντα.

Γιατί λοιπόν χτίζουμε φράχτη ολόγυρα από την χώρα μας και διώχνουμε τους ξένους (μετανάστες τους λέει ο μπαμπάς); Εγώ τους ξέρω ότι είναι καλοί, μας χτίσανε το σπίτι, δουλεύουν στον κήπο μας, παίζουμε με τα παιδιά τους, ο μπαμπάς δίνει φάρμακα στα άρρωστα μωρά τους. Να τον γκρεμίσουμε τον φράχτη όλοι μαζί για να ρθει η Άνοιξη.

Μαθητής τρίτης τάξης
"x"ο Δημοτικό Ξάνθης

«H OΠΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΟΣ»

Έτσι τουλάχιστον ισχυρίστηκε σε συνέντευξη του ο σκηνοθέτης Reginald Chevalier: «Όταν επέστρεψα στο σπίτι μας, το κλειδί μου δεν δούλευε. Ο θυρωρός με ενημέρωσε ότι οι κλειδαριές έχουν αλλάξει. Η Oprah μου είχε αφήσει ένα κουτί γεμάτο με όλα μου τα υπάρχοντα. Σε έναν κίτρινο φάκελο μου είχε αφήσει ένα σημείωμα και μου έγραφε: “Συγγνώμη, τα πράγματα δεν πήγαν καλά μεταξύ μας”. Αυτό ήταν όλο. Ούτε ένα τηλεφώνημα ούτε ένα αντίο, τίποτα. Ήταν πάγος».

WATCH MY DANCE- ΛΟΥΚΑΣ ΓΙΩΡΚΑΣ

H ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ

Μέρες  EUROVISION  όπως λέγαμε παλαιότερα  ΜΕΡΕΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ…….

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ξεκινάει  η αναζήτηση για τον διεθνή διαγωνισμό τραγουδιού, που μεταδίδεται σε άπειρες χώρες, μετράει εκατομμύρια φανατικούς   και κατά περίπτωση αναδεικνύει μεγάλα αστέρια που ξεκινούν μια λαμπρή καριέρα.

Φέτος η ΕΡΤ έδωσε το πράσινο φως σε νέους σχεδόν πρωτοεμφανιζόμενους  καλλιτέχνες  και μάλιστα διατυπώθηκε άτυπα μία ευχή τα τραγούδια να έχουν άρωμα της χώρας μας.

Ερχόμαστε τώρα  στην ιστορία του συγκεκριμένου τραγουδιού  «Watch my Dance».

Πριν λίγο καιρό οι δημιουργοί του τραγουδιού άκουσαν τον Λούκα Γιώρκα στον χώρο που εμφανίζεται και εντυπωσιάστηκαν από την φωνή, την παρουσία και την ερμηνευτική του δύναμη. Δεν είχαν διανοηθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή ότι θα έπαιζαν ένα τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή του. Λίγες  μέρες αργότερα τους ανατέθηκε η δημιουργία του τραγουδιού με την υπενθύμιση να θυμίζει την δική μας μουσική.

Η Ελεάνα  Βραχάλη  βυθίστηκε στο δικό της συναίσθημα, διατύπωσε ιδανικά την δική της αγωνία, τη δύναμη και την ελπίδα, καθρεφτίζοντας πιστεύουμε την πλειοψηφία των νέων μας και ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος  συνέθεσε με ιδιαίτερη ευαισθησία, ταλέντο και αλήθεια την μελωδία. Από την μία  ο αθάνατος ελληνικός ρυθμός του ζεϊμπέκικου και από την άλλη η σύγχρονη μουσική τάση –κραυγή με τον ράπερ να διηγείται όλα αυτά που οι νέοι νοιώθουν. Εκρηκτικός  και  τολμηρός ο συνδυασμός, μεγάλη βουτιά  παράλληλα για έναν τόσο νέο ερμηνευτή. Συμπαραστάτης ουσιαστικός στη προσπάθεια ο STEREO MIKE,  ο ράπερ ερμηνευτικά, που ταξίδεψε από την Αγγλία που ζει για να συμμετέχει. Πιστεύουμε ότι ερμηνευτικά και δημιουργικά το αποτέλεσμα δικαίωσε όλους.

Η παρουσίαση του τραγουδιού θα γίνει υπό τη σκηνοθετική και καλλιτεχνική επιμέλεια του Κωνσταντίνου Ρήγου. Η ανατρεπτική του ματιά θα αποδώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ένταση και το πάθος του τραγουδιού.

Θεωρώντας ότι η μουσική και τα τραγούδια κάθε τόπου εκπροσωπούν την κουλτούρα και την ιστορία του και η Ελλάδα έχει να στηριχτεί σε γερές ρίζες, οι δε στίχοι δείχνουν την ατμόσφαιρα κάθε εποχής, πιστεύουμε ότι οι καλλιτέχνες στην ιστορία που σας διηγηθήκαμε κατέθεσαν την αλήθεια  όλων μας …….  ΣΗΜΕΡΑ.

Ερμηνευτής: 

Feat. STEREO MIKE

Μουσική: ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

Στίχοι: ΕΛΕΑΝΑ ΒΡΑΧΑΛΗ

Σκηνοθεσία - Kαλλιτεχνική επιμέλεια: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΗΓΟΣ