Γιώργος Καραμίχος " Κατά καιρούς ναι, έχω τιμήσει τη λήθη του έρωτα"

Αναδημοσίευση από τo ένθετο “Glam” της Εφημερίδας «Ελεύθερος τύπος»:

 συνέντευξη στη Δήμητρα Μποφυλάτου 

Σκηνοθετείτε και συνυπογράφετε τη θεατρική διασκευή της  παράστασης "Συμβολαιογράφος" του Νίκου Βασιλειάδη. Πώς είναι η εμπειρία;

Απολαμβάνω ιδιαίτερα να ασχολούμαι με το λόγο, τόσο με τον προφορικό όσο και  με τον γραπτό, οπότε η ενασχόληση μου με τη διασκευή ή τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία είναι πρώτα απ’ όλα χαρά.  Στη συγκεκριμένη περίπτωση η επαφή μας με την Υρώ Μανέ είναι μέχρι στιγμής εξαιρετική. Η Υρώ είναι θησαυρός στα χέρια ενός σκηνοθέτη. Η γκάμα της καλύπτει πλήρως τις απαιτήσεις του συγκεκριμένου έργου στις δραματικές και στις κωμικές του εκφάνσεις.

Ποιες είναι οι επόμενες επαγγελματικές σας κινήσεις;  Aσχολείστε ενεργά με το Θέατρο των Αλλαγών και θα σας δούμε απ’ ότι μαθαίνω σε μια νέα κινηματογραφική παραγωγή…

Μέσα στην ερχόμενη περίοδο θα προβληθούν στους κινηματογράφους τρεις από τις ταινίες που έχω συμμετάσχει τα τελευταία χρόνια. Η Άπνοια του Άρη Μπαφαλούκα, το DOS του Στάθη Αθανασίο και το Without Borders του Nick Gaitadjis. Τον Ιανουάριο θα παίζω στην παράσταση του Γιώργου Νανούρη Γκρις 11 και μετά το Πάσχα θα επαναλάβουμε για τέταρτη χρονιά τη Μέθοδο Γκρόνχολμ στο Θέατρο Τέχνης. Παράλληλα συνεχίζω να διδάσκω στο Θέατρο των Αλλαγών όπως και στη δραματική σχολή του Τάσου Χαλκιά.

 Τι γεύση σας έχει μείνει από τη περυσινή περιπέτεια με την εταιρεία παραγωγής της "Ονειροπαγίδας" και πώς αποφασίσατε να συνεχίσετε;

Μια γεύση αηδίας. Κάθε φορά που συνεργάζομαι με αλήτες, όπως ο Χάρης Παδουβάς της CINEGRAM μετά το πρώτο στάδιο θυμού, περνάω στο στάδιο της αηδίας. Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που δεν κρατάνε το λόγο τους. Συνεχίζουμε με καινούργια εταιρεία παραγωγής και μέχρι τώρα τα γυρίσματα πάνε καλά σε όλους τους τομείς. Εύχομαι να συνεχίσουν έτσι γιατί έχει σκιαχτεί το μάτι μας πια.

Έχουν επιλυθεί οι οικονομικές εκκρεμότητες   εκ μέρους της εταιρείας παραγωγής που είχε αναλάβει τη σειρά τη πρώτη σεζόν;

Όχι βέβαια. Δυστυχώς το Σ.Ε.Η.(συνδικάτο Ελλήνων ηθοποιών) είναι ανύπαρκτο, υπαγόμενο κι αυτό στις επιταγές του ΠΑΜΕ. Οι Έλληνες ηθοποιοί  είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Πληρώνονται έξι ή οχτώ μήνες μετά την προβολή(!) του επεισοδίου. Τουτέστιν αν η εταιρία έχει εν τω μεταξύ πτωχεύσει, σημαίνει ότι όλη η δουλειά τους πήγε χαμένη. Απ’ ό,τι ξέρω είναι ελάχιστες οι πιθανότητες να πάρουμε τα λεφτά μας. Εύχομαι τουλάχιστον να κλείσουμε μέσα τους απατεώνες που επί χρόνια κάνανε χάι λάιφ στο δικό μας σβέρκο. Κάποια στιγμή πρέπει να πληρώνουν αυτοί οι άνθρωποι στη χώρα μας, δε νομίζετε;

 Τι δεν σας αρέσει στην τηλεοπτική πραγματικότητα?

 Επειδή δεν έχω κεραία, παρακολουθώ ελάχιστα προγράμματα. Όποτε τυχαίνει, βλέπω ντοκιμαντέρ και ξένες σειρές. Βαριέμαι γενικώς τα παράθυρα στις ειδήσεις και τις ανεπάγγελτες τιβί περσόνες.

Πιστεύετε ότι έχουμε την τηλεόραση που μας αξίζει σαν λαός;Προφανώς. Η τηλεόραση είναι σαν τους πολιτικούς μας. Είναι για γέλια και για κλάματα μαζί.

Τα σίριαλ έχουν αντικατασταθεί από reality και εκπομπές μαγειρικής. Πώς ερμηνεύετε το φαινόμενο;

Αναγκαίο κακό. Είμαστε μικρή αγορά. Δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ακριβές παραγωγές. Και η στροφή προς το ίντερνετ είναι πλέον πραγματικότητα, ούτως ή άλλως. Οπότε και η διαφήμιση στρέφεται αναγκαία προς άλλα πεδία δράσης. Η δε κρίση έχει επισπεύσει το ρυθμό αναπροσαρμογής της αγοράς.

Αναγκαστήκατε να φύγετε από τη Πλατεία Θεάτρου. Ποιοι ήταν οι λόγοι και  ποια είναι η ευθύνη της πολιτείας;

Είναι πια αδύνατον να ζει κάποιος στο κέντρο τα τελευταία χρόνια. Ειδικά στην ευρύτερη περιοχή του Ψυρρή. Οι κλίκες των παράνομων μεταναστών, τα ανεξέλεγκτα παζάρια και το εμπόριο ναρκωτικών έχουν αποστραγκίξει μία από τις πιο όμορφες περιοχές της Αθήνας. Οι εγκληματικές πράξεις είναι πλέον καθημερινότητα. Η κύρια ευθύνη είναι της πολιτείας. Σε όλες τις πόλεις του κόσμου ο εκάστοτε δήμαρχος άσκησε πιέσεις ώστε να αξιοποιηθεί το κέντρο τους. Στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο. Εδώ ο δήμαρχος πετάει το μπαλάκι στην αστυνομία κι η αστυνομία στην εκάστοτε κυβέρνηση.

Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεστε  ξένος στην Αθήνα;

Δυστυχώς τον τελευταίο καιρό, όλο και πιο συχνά. Και δεν φταίνε οι μετανάστες γι αυτό φυσικά. Είναι καθαρά πρόβλημα της πολιτείας που εθελοτυφλούσε εδώ και αρκετά χρόνια απέναντι στο ζήτημα της μεταναστευτικής πολιτικής. Αναγκάζουν τον κοσμάκη να γίνει ρατσιστής γιατί οι ίδιοι οι πολιτικοί μας είναι ανίκανοι ή απλώς τεμπέληδες.

Η οικονομική κρίση σας έχει αγγίξει; Έχετε δει ανθρώπους να «αλλάζουν» τη ζωή τους λόγω αυτού του φαινόμενου; Tί συναισθήματα σας γεννά η συγκεκριμένη κατάσταση;

Φυσικά κι έχει αλλάξει ο τρόπος ζωής μας ήδη. Και κυρίως η ψυχολογία μας. Είμαι αισιόδοξος όμως. Κάτι καλό θα βγει από αυτή την ιστορία. Θα επαναπροσδιορίσουμε κάποιες αξίες.

 Θα μπορούσατε  να φύγετε από την Αθήνα ακολουθώντας μια διαφορετική μοίρα ή αισθάνεστε πλήρης από τη ζωή σας όπως έχει εξελιχθεί;

 Ζω ακόμη εδώ γιατί είναι επιλογή μου. Αλλά ναι, θα μπορούσα να φύγω ανά πάσα στιγμή και από την Αθήνα και από τη δουλειά που κάνω. Αφήνω τη ζωή σε μεγάλο βαθμό να με οδηγεί από μόνη της. Είμαι χαρούμενος με ό,τι έχω ζήσει μέχρι τώρα, ευχάριστο ή οδηνυρό, κι αισθάνομαι ανοιχτός για οποιαδήποτε αλλαγή στη ζωή μου. 

Θα επιστρέφετε δηλαδή στον τόπο καταγωγής σας;

Δεν ξέρω. Αν το σκεφτόμουν έντονα, θα το είχα κάνει ήδη. Είναι εκεί η οικογένειά μου και πολλοί άνθρωποι που αγαπώ αλλά δεν είναι στις άμεσες προτεραιότητές μου προς το παρόν η επιστροφή.

Τι εικόνες ξυπνούν στο μυαλό σας όταν σκέφτεστε την πατρίδα σας; Τι είναι αυτό που σας έχει στιγματίσει;

Άνθρωποι, ζώα, φύση. Οι γονείς μου, τα αδέλφια μου με τις οικογένειές τους, οι παιδικοί μου φίλοι και λοιποί συγγενείς. Τα χωράφια, το πότισμα, το κλάδεμα, το μπόλιασμα. Ποτάμια και βουνά, βροχές και χαλάζια.

 Tα παιδικά σας χρόνια έχουν καθορίσει την εξέλιξη σας σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη;

Αναμφισβήτητα. Αν δεν είχα ζήσει όλα αυτά θα ήμουν άλλος άνθρωπος. Μπορεί καλύτερος, μπορεί χειρότερος και δεν εννοώ από ηθική πλευρά αλλά από αισθητική και συναισθηματική. Η παιδική ηλικία καθορίζει όλη μας την πορεία.

Ο χρόνος είναι με το μέρος σας;

Μάλλον εγώ είμαι με το μέρος του, όπως όλοι μας. Γιατί ακόμη τον υπηρετούμε...τικ...τακ...

Ο φόβος του θανάτου υπάρχει μέσα σας και πώς εκφράζεται;

Πάντα υπάρχει, άλλλοτε πιο έντονος κι άλλοτε πιο συγκεχυμένος. Εκφράζεται με δισταγμό για ένα φιλί, με πανικό μπροστά σε μια υπόσχεση, με δάκρυα σε μια απώλεια και με θυμό σε κάτι ανεξήγητο. Όταν ηρεμεί αυτός ο φόβος, τότε και τα φιλιά και οι υποσχέσεις και οι απώλειες και το άγνωστο απλώς είναι ήσυχοι τόποι παρά τις ανατροπές τους, τις χαρές και τις οδύνες τους.  

 Γίνατε  πατέρας αρκετά νέος, τι άλλαξε στη ζωή σας με τον ερχομό της κόρης σας;

Φαντάζομαι όλα. Αλλά δεν ξέρω πώ θα ήταν αν δεν ήμουν πατέρας οπότε δεν μπορώ να βρω τις διαφορές.

Τι σας έχει μάθει η μικρή;

Πολλά μυστικά. Κυρίως να μην φοβάμαι.

Σαν γονιός  έχετε την αγωνία να βρείτε ποιοτικό χρόνο για τη κόρη σας;

Προσπαθώ. Ο χρόνος θα δείξει.

Θα σκεφτόσασταν το ενδεχόμενο να μεγαλώσετε την οικογένεια σας;

Μετά χαράς.

Έχετε βιώσει τον έρωτα που θα σας κάνει να τα…παρατήσετε όλα στη ζωή σας και να αφοσιωθείτε αποκλειστικά σε αυτόν;

 Κατά καιρούς ναι, έχω τιμήσει τη λήθη του έρωτα. Σε στιγμές, σε βλέμματα, σε χάδια και μυρωδιές έχω θυσιάσει συνείδηση. Έχω χαθεί κι έχω χάσει χρόνο και τόπο, δόξα τω Θεώ.