INK – The Tattoo Project

Παντελής Ζερβός / Ηλίας Αναστασιάδης:

20.01-13.02.11

Εγκαίνια 20.01.11, 20.30

  

Το taf παρουσιάζει σε συνεργασία με το Lightroom Projects την έκθεση φωτογραφίας Ink – The Tattoo Project του Παντελή Ζερβού και του Ηλία Αναστασιάδη που θα διαρκέσει από 20 Ιανουαρίου  έως 13 Φεβρουαρίου 2011.

Η έκθεση διερευνά τις όψεις και τα νοήματα του τατουάζ, όπως αποτυπώνονται σε 200 περίπου δίπτυχα φωτογραφικά πορτρέτα. 

Η κοινωνική πρόσληψη και οι συμβολισμοί του τατουάζ έχουν διαφοροποιηθεί  σημαντικά μέσα στον χρόνο. Το INK – The Tattoo Project εστιάζει στο τατουάζ ως αφήγηση προσωπικών ιστοριών, μετάδοση μηνυμάτων, σχέση σύγκρουσης, μετάβασης και αποδοχής με τον εαυτό και το κοινωνικό περιβάλλον. Η έκθεση παρουσιάζει φωτογραφίες από τατουάζ σε αντιστοιχία με τα πορτρέτα των κατόχων τους και καλεί τους θεατές να παρατηρήσουν, να συγκρίνουν τις καταγραφές, να αποκρυπτογραφήσουν αυτόν τον οπτικό και σωματικό κώδικα επικοινωνίας, και να δώσουν τις δικές τους ερμηνείες.

Ο Παντελής Ζερβός και ο Ηλίας Αναστασιάδης εργάστηκαν για 12 μήνες με κοινό τους ενδιαφέρον το θέμα – αν και μη έχοντας οι ίδιοι τατουάζ. Ο Ηλίας έβρισκε τους κατάλληλους ανθρώπους και ο Παντελής τους φωτογράφιζε. Το στούντιο του φωτογράφου επισκέφτηκαν πάνω από 200 φορείς τατουάζ και μοιράστηκαν πολυάριθμες γλαφυρές ιστορίες για το πώς τα απέκτησαν.

Η έκθεση χορηγήθηκε από τον Buondi espresso Limited edition.

Επιμέλεια: Ρενάτα Κωνσταντίνου / Lightroom Projects

Edith Piaf - Non, Je ne regrette rien

Ο Παπουτσής ο Πεταλωτής και τα όργανά τους!

ο Μάριος Λώλος δέχεται τα διαπιστευτήρια των οργάνων

«Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδος»

Προς τον

Υπουργό Προστασίας του Πολίτη

κ. Χρήστο Παπουτσή

«ΟΤΑΝ ΞΥΛΟΚΟΠΟΥΝ ΕΝΑΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ  ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΔΕΡΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ»

           Για μία ακόμη φορά η κρατική βία κατά των λειτουργών του Τύπου επαναλήφθηκε . Στην μεγάλη πανεργατική απεργία, της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στις 15-12-2010 χτυπήθηκε αναίτια και βάναυσα ο Πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας ΜΑΡΙΟΣ ΛΩΛΟΣ .
            Συγκεκριμένα ενώ κάλυπτε φωτογραφικά τα επεισόδια στο Σύνταγμα, αστυνομικός της ομάδας ΜΑΤ  τον χτύπησε με κλομπ  πισώπλατα στο κεφάλι, παρ΄όλο που ήταν εμφανής  η ιδιότητά του. Στην διαμαρτυρία του στον εν λόγω αστυνομικό , προπηλακίστηκε και από έτερο αστυνομικό. Αυτό αποδεικνύεται από φωτογραφικό  και από βιντεοσκοπημένο ντοκουμέντο  που επισυνάπτεται.
Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικές από  τις επιθέσεις κατά των φωτορεπόρτερ
6/12/2010:  επίθεση των ΜΑΤ  και σπάσιμο του χεριού του στο       φωτορεπόρτερ        Maxime C-yselinck
17/11/2010: επίθεση της ομάδας ΔΕΛΤΑ στον φωτορεπόρτερ Άρη Μεσσίνη
15/10/2010: επίθεση των ΜΑΤ κατά καμεραμάν και φωτορεπόρτερ στην Ακρόπολη
26/2/2010: επίθεση κατά ελλήνων και ξένων φωτορεπόρτερ στο πανεργατικό συλλαλητήριο ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
9/1/2009: άγρια επίθεση και ξυλοδαρμός καμεραμάν, φωτορεπόρτερ, δημοσιογράφων στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο.
22/5/2009: παράνομη σύλληψη και κράτηση του συναδέλφου από το Εκουαδόρ Ντανιέλ Πατίνο Φλορ
6/12/2009: η δημοσιογράφος Έλλη Ζώτου παρασύρεται από μηχανάκι αστυνομικού. Την επόμενη μέρα συλλαμβάνεται ο δημοσιογράφος Βαγγέλης Γέτου.
19/12/2008: άγριος ξυλοδαρμός τριών φωτορεπόρτερ από τα ΜΑΤ.


              Επειδή θεωρούμε ότι αυτά πλέον είναι συνειδητά και καθοδηγούμενα  από διάφορα κέντρα για την φίμωση της ελευθεροτυπίας,  γιατί  πιστεύουμε ότι μας έχουν κηρύξει ξεκάθαρα τον πόλεμο (αυτό αποδεικνύεται σε κάθε διαδήλωση και ένας δαρμένος φωτορεπόρτερ) και επειδή στις μέχρι τώρα έγγραφες καταγγελίες μας δεν υπάρχει αποτέλεσμα , ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΣΤΕ ΕΝΤΟΝΑ και  ΖΗΤΑΜΕ άμεσα συνάντηση με τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη κ.Παπουτσή όπως και με τον Κυβερνητικό εκπρόσωπο κ. Γ. Πεταλωτή , προκειμένου να αναλάβουν και αυτοί τις ευθύνες τους, γιατί φοβόμαστε ότι στο τέλος θα θρηνήσουμε θύματα.

                     Η επίθεση σε έναν από εμάς, είναι επίθεση σε όλους.

                                      ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

Ψάχνετε για ωραίο "έτοιμο" χώρο??? Ιδανικό για Φωτογράφους και καλλιτέχνες.

PHOTO STUDIO call 210.9010920

Ψάχνετε για ωραίο "έτοιμο" χώρο???

Ιδανικό για Φωτογράφους και καλλιτέχνες.

Η Juliane Biallas αφήνει το Studio της στον Νέο Κόσμο (Μεταξύ Α. Φραντζή και Βουλιαγμένης - Ελευθεροτυπία)

Ισόγειο 140μ2 συν πατάρι 45μ2, σύνολο 185μ2 Δύο εισόδους, μία για άτομα και μία για μεγάλα αντικείμενα Άπλετο φως δυνατότητα για Daylight φωτογράφηση. Plato με κούρμπα: ύψος 5,90 μ, πλάτος 5,85μ, μήκος 6,35μ. Δυνατότητα φωτογράφησης από 9,60μ. Σύστημα οροφής Bowens (Roof Light System) Δωμάτιο αποθήκευσης φωτογραφικών (Camera Room) Ξεχωριστό γραφείο με έτοιμα γραφεία και καλωδιώσεις από τον κεντρικό κομπιούτερ (server) στις 4 θέσεις εργασίας. Make up room με τραπέζι και λάμπες Air-conditions για όλο τον χώρο 'Όλα τα ηλεκτρικά έτοιμα με πρίζες στα σωστά σημεία. Καινούριο πίνακα ηλεκτρικού 1,5 ετών Σύστημα Συναγερμού εγκατεστημένο με αισθητήρες κίνησης και επίσης ξεχωριστά στις πόρτες και παράθυρα. Θερμοσίφωνο τρεχούμενου νερού. Πλήρως εξοπλισμένη ανοιχτή κουζίνα (ψυγείο, καταψύκτη, ηλεκτρική κουζίνα με κεραμικά μάτια & φούρνο, ντουλάπια), τουαλέτα με ντους. Άφθονο αποθηκευτικό χώρο με μεταλλικές συρόμενες πόρτες. Το πατάρι έχει 2 μικρά δωμάτια-ντουλάπες και ένα διπλό κρεβάτι με γύρω-γύρω καθρέφτες. Mε μεγάλο και όμορφο κήπο με μία λεμονιά, μπανανιές (κάνουν μπανάνες) και ένα μέρος προστατευμένο από την βροχή για ένα τραπέζι.

Το ενοίκιο είναι πολύ μικρό 630€ τον μήνα.

Για τις κατασκευές με τα περισσότερα πράγματα και έπιπλα ζητάμε 10.000€

Το μετρό Νέου Κόσμου είναι 4' λεπτά μόνον με τα πόδια.

Πολύ ωραίο μέρος για νέους ανθρώπους που θα ήθελαν Studio και σπίτι μαζί, ή να το μοιραστούν με άλλους φωτογράφους.

Θα ελευθερωθεί από τον Φεβρουάριο ή Μάρτιο του 2011 Για να το επισκεφτείτε τηλεφωνήστε μας από 9.30'πμ - 17.30'μμ

James Nachtwey: Use my photographs to stop the worldwide XDR

• 
  
• Το 2008, η πολυ-ανθεκτική φυματίωση (MDR-TB) προκάλεσε 150.000 θανάτους και 400.000 έως 500.000 νέες λοιμώξεις παγκοσμίως, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) που δημοσιεύθηκαν χθες.
• Ο ΠΟΥ δηλώνει πως οι αριθμοί αυτοί δείχνουν ότι αυτή η δύσκολη στη θεραπεία λοίμωξη εξαπλώνεται και ότι υπάρχει επείγουσα ανάγκη οι χώρες να οργανώσουν εργαστήρια για την καταπολέμησή της. Σε κάποιες περιοχές της Ρωσίας, περίπου 25% των νέων περιστατικών φυματίωσης είναι MDR-TB.
• Η MDR-TB είναι ιδιαίτερα συχνή στη Ρωσσία, το Τατζικιστάν, την Κίνα και την Ινδία, δηλώνει ο ΠΟΥ στην έκθεσή του. Συγχρόνως, αύξηση εμφανίζει και μία ακόμη πιο δύσκολη στη θεραπεία μορφή, η φυματίωση με εκτεταμένη αντίσταση στα φάρμακα (XDR-TB).
• «Σχεδόν 50% των περιστατικών MDR-TB παγκοσμίως εκτιμάται ότι εμφανίζονται στην Κίνα και την Ινδία. Το 2008, η MDR-TB εκτιμάται ότι προκάλεσε 150.000 θανάτους», αναφέρει η έκθεση του ΠΟΥ.
• Η φυματίωση
• Η φυματίωση προκαλείται από το βακτήριο Mycobacterium tuberculosis. Περισσότερα από 2 εκατομμύρια άτομα έχουν μολυνθεί, αλλά σχεδόν όλες οι λοιμώξεις από φυματίωση είναι λανθάνουσες, δηλαδή οι φορείς του βακτηρίου δεν εμφανίζουν συμπτώματα και δεν μπορούν να μεταδώσουν τη λοίμωξη.
• Ωστόσο, 1 στους 10 θα νοσήσει με ενεργό φυματίωση, κυρίως εξαιτίας του εξασθενημένου ανοσοποιητικού του συστήματος - συχνά λόγω AIDS. Το βακτήριο μπορεί να εκριζωθεί με αντιβιοτικά, αλλά απαιτείται πολύμηνη θεραπεία.
• Στην περίπτωση, όμως, της MDR-TB ή της XDR-TB, το κλασικό κοκτέιλ αντιβιοτικών δεν έχει αποτέλεσμα και απαιτούνται ισχυρότερα φάρμακα, για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Επίσης, μπορεί να χρειαστεί χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση θυλάκων της λοίμωξης.
• Περιοχές που πλήττονται ιδιαίτερα
• «Το 2008, εκτιμάται ότι σημειώθηκαν 390.000 έως 510.000 νέα περιστατικά MDR-TB παγκοσμίως (βέλτιστη εκτίμηση: 440.000 περιστατικά)», σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του ΠΟΥ. Παγκοσμίως, 3,6% των περιστατικών ΤΒ εκτιμάται ότι είναι MDR-TB.
• Νέα δεδομένα δείχνουν ότι κάποιες περιοχές της Ρωσίας έχουν ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά MDR-TB, σύμφωνα με την έκθεση. Στις περιοχές αυτές, 24-28% των νέων περιστατικών είναι MDR-TB.
• «Στο Τατζικιστάν, το οποίο είναι η πρώτη φορά που μελετήθηκε, τα ποσοστά MDR-TB μεταξύ των νέων περιστατικών ΤΒ ήταν 16,5%, ενώ, μεταξύ των ασθενών που είχαν λάβει στο παρελθόν θεραπεία για ΤΒ, τα ποσοστά MDR-TB ήταν 61,6% στην πόλη Dushanbe και στην περιφέρεια Rudaki - πρόκειται για τα υψηλότερα ποσοστά που έχουν αναφερθεί ποτέ σε περιοχή» αναφέρει η έκθεση.
• Η πρώτη έρευνα που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ στην Κίνα για την ανθεκτική ΤΒ δείχνει ότι 5,7% των ατόμων με νέα λοίμωξη έχουν MDR-ΤΒ και περισσότεροι από 25% αυτών που έχουν λάβει στο παρελθόν θεραπεία έχουν MDR-TB.
• Πώς ορίζονται η MDR-TB και η XDR-TB
• Ο ΠΟΥ ορίζει την MDR-TB ως λοίμωξη που δεν μπορεί να εκριζωθεί με τα αντιβιοτικά ισονιαζίδη και ριφαμπικίνη.
• Η φυματίωση με εκτεταμένη αντίσταση στα φάρμακα (XDR-TB) είναι ανθεκτική στα δύο παραπάνω βασικά φάρμακα, καθώς και στα αντιβιοτικά φθοριοκινολόνης και στη θεραπεία δεύτερης γραμμής με τα ενέσιμα φάρμακα αμικασίνη, καναμισίνη ή καπρεομισίνη.
• Δαπανηρή θεραπεία, αλλά με καλή σχέση κόστους-αποτελεσματικότητας
• Η θεραπεία αυτών των λοιμώξεων είναι ακριβή, αλλά ο ΠΟΥ δηλώνει ότι αξίζει τον κόπο.
• «Παρόλο που το κόστος των φαρμάκων μόνο για την αντιμετώπιση ενός μέσου ασθενούς με MDR-TB είναι 50 έως 200 φορές υψηλότερο από ό,τι για την αντιμετώπιση ενός ασθενούς με μη ανθεκτική φυματίωση και το συνολικό κόστος της φροντίδας έχει βρεθεί ότι είναι 10 φορές υψηλότερο ή και περισσότερο, η θεραπεία της MDR-TB έχει αποδειχθεί ότι είναι μια παρέμβαση με καλή σχέση κόστους-αποτελεσματικότητας» δηλώνει η έκθεση.
• Προηγούμενες εκθέσεις του ΠΟΥ δείχνουν ότι η επιθετική θεραπεία έχει επιτύχει ίαση σε 36 εκατομμύρια ασθενείς με φυματίωση τα τελευταία 15 χρόνια.
• Πηγή:Reuters
•  

Μετέωρα – Baldovino Barani

από:http://www.themagentalinks.com/

Yes it’s a photography week. In this second post, Baldovino Barani’s photography has aquired somewhat of a cult status in recent years. His often unsettling and fabulist allegories have interpreted the ever changing metamorphosis of the fashion seasons and showcased the work of industry’s most talented designers. Always striving to impose character driven stories, Baldivino Barani’s heroines have come to stand for a new type of editorial femininity: a seamless assimilation between orphic narrative and pure sartorial ecstasy.

Workshops of Photography στην Αθήνα

Η plays2place productions προεκτείνοντας την ανατρεπτική ματιά της στο χώρο της φωτογραφίας, εγκαινιάζει ένα νέο κύκλο workshops με αντικείμενο την επαγγελματική φωτογραφία.

Με την εμπειρία της επιτυχημένης διεξαγωγής του πρώτου Fashion Photography Workshop (12 - 13 Δεκεμβρίου 2009), το οποίο εγκαινίασε μια νέα οπτική στη φωτογραφική εκπαίδευση, η plays2place productions έρχεται να προσφέρει ένα πλήρες πρόγραμμα εξειδίκευσης στην επαγγελματική φωτογραφία.

Ο νέος κύκλος των φωτογραφικών workshops της plays2place productions δίνει σε κάθε συμμετέχοντα την ευκαιρία:

-       να εξασκηθεί σε μια εξειδικευμένη κατηγορία φωτογραφίας

-       να διδαχθεί από σημαντικούς φωτογράφους του χώρου

-       να εκπαιδευτεί σε ένα πλήρως προσoμοιωμένο επαγγελματικό περιβάλλον, με πραγματικές απαιτήσεις παραγωγής

-       να εργαστεί με τον πιο σύγχρονο εξοπλισμό της αγοράς

-       και να δημοσιεύσει τη δουλειά που θα παράξει σε αυτά (ξεκινώντας ή εμπλουτίζοντας έτσι το επαγγελματικό του portfolio).

Τα φωτογραφικά workshops της plays2place productions θα διαρκέσουν για όλη τη σεζόν και θα ανακοινώνονται σε μηνιαία βάση.

Κάθε ένα θα εστιάζει σε μια διαφορετική θεματική, με προσεκτικά επιλεγμένους συνεργάτες και υψηλά standards εκπαίδευσης και παραγωγής. 

3 - 4 - 5 / 12

FASHION & ACCESSORIES ON LOCATION PHOTOGRAPHY WORKSHOP

 11-12 & 18-19 / 12

THEATRE PHOTOGRAPHY WORKSHOP

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ – ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Για περαιτέρω πληροφορίες, αναλυτικό πρόγραμμα και τη φόρμα συμμετοχής επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μας www.plays2place.gr.

Direct link για τα workshops:

http://www.plays2place.gr/plays2place_productions/newsgr/newsgr.html

T.Richardson shoots for Pirelli Calendar 2010

Από πού πάνε για τον Μήνα Φωτογραφίας;

                                                              (φωτό: Pedro Meyer, «Mexican migrant workers»)

της Δέσποινας Ζευκιλή (dzeykili@athinorama.gr)


  Παρά τη μετονομασία του σε Athens Photo Festival τα τελευταία χρόνια, κάτι που υπονοεί μια διάθεση ανανέωσης, ο πάλαι ποτέ Μήνας Φωτογραφίας, τον οποίο διοργανώνει το Ελληνικό Κέντρο Φωτογραφίας, δεν φαίνεται να εξελίσσεται σε μια πιο συνεκτική διοργάνωση σε επαφή με την πόλη και με την εξωστρέφεια που υπονοεί ο όρος «φεστιβάλ». Αν σκεφτεί κάποιος ότι ένα φεστιβάλ, όπως λ.χ. οι Νύχτες Πρεμιέρας, παρότι έχει καθιερωθεί στη συνείδηση του κοινού, δεν παραλείπει να ενημερώνει τον Τύπο με διαδοχικά newsletters για τα διαφορετικά αφιερώματά του αρκετό καιρό νωρίτερα, είναι ενδεικτικό ότι έναν και πλέον μήνα μετά τα εγκαίνια των πρώτων εκθέσεων, οι διοργανωτές του Athens Photo Festival δεν μας έχουν κοινοποιήσει ακόμη το σύνολο του προγράμματος, το οποίο θα κορυφωθεί τον Νοέμβριο. Αυτήν την εβδομάδα, πάντως, σημειώστε την έκθεση του διεθνούς φήμης Μεξικανού φωτογράφου Pedro Meyer, με τίτλο «A long and personal trip throughout the USA», που εγκαινιάζεται στις 3/11 στις γκαλερί της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης. Η έκθεση παρουσιάζει φωτογραφίες από το ιδιαίτερα εκτενές «ταξίδι» του Meyer στις ΗΠΑ – διήρκεσε 30 χρόνια και απέφερε πάνω από 80.000 φωτογραφίες. 

Ο Τέρι Ξέρει!

http://www.terryrichardson.com/

  He is an international celebrity as well as one of the most prolific and compelling photographers of his generation. Known for his uncanny ability to cut to the raw essence of whomever appears before his lens, Mr. Richardson's vision is at once humorous, tragic, often beautiful, and always provocative.  Born in New York City and raised in Hollywood, Terry began photographing his environment while attending Hollywood High School and playing in a punk rock band. And he hasn't stopped shooting since. Terry has lensed campaigns for such clients as Gucci, Sisley, Miu Miu, Chloe, and his editorial work has appeared in magazines such as French Vogue, British Vogue, i-D, GQ, Harper's Bazaar and Purple, and his impressive list of subjects includes Daniel Day Lewis, Leonardo DiCaprio, Vincent Gallo, Tom Ford, Jay Z, Kanye West, Johnny Knoxville, Karl Lagerfeld, Pharell Williams and many others.      Terry's work has been the subject of numerous group and one man shows throughout the world, and he has published a selection of books, throughout the world, and he ha published a selection of books, beginning with Hysteric Glamour in 1998, and stretching through his career until his most recent work, a retrospective from Taschen, entitled Terryworld 25th Anniversary Edition.   Terry's work spans a variety of mediums: he has shot music videos and commercials and is currently working on his first feature film. Whatever the medium, Terry Richardson continues to prove that he is a true American Original.

He is an international celebrity as well as one of the most prolific and compelling photographers of his generation. Known for his uncanny ability to cut to the raw essence of whomever appears before his lens, Mr. Richardson's vision is at once humorous, tragic, often beautiful, and always provocative.

Born in New York City and raised in Hollywood, Terry began photographing his environment while attending Hollywood High School and playing in a punk rock band. And he hasn't stopped shooting since. Terry has lensed campaigns for such clients as Gucci, Sisley, Miu Miu, Chloe, and his editorial work has appeared in magazines such as French Vogue, British Vogue, i-D, GQ, Harper's Bazaar and Purple, and his impressive list of subjects includes Daniel Day Lewis, Leonardo DiCaprio, Vincent Gallo, Tom Ford, Jay Z, Kanye West, Johnny Knoxville, Karl Lagerfeld, Pharell Williams and many others.

    Terry's work has been the subject of numerous group and one man shows throughout the world, and he has published a selection of books, throughout the world, and he ha published a selection of books, beginning with Hysteric Glamour in 1998, and stretching through his career until his most recent work, a retrospective from Taschen, entitled Terryworld 25th Anniversary Edition.

Terry's work spans a variety of mediums: he has shot music videos and commercials and is currently working on his first feature film.

Whatever the medium, Terry Richardson continues to prove that he is a true American Original.

Σπύρος Στάβερης "Δεν είμαι φωτογράφος του περιθωρίου"

 

Φωτογράφος. Γεννήθηκε στο Γαλάτσι και μένει στο Παλαιό Φάληρο. Το πατρικό του ήταν μεσοτοιχία μ' ένα τσίρκο και κοιμόταν με τους βρυχηθμούς των λιονταριών.

 Πηγή: lifo

ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ

›Γεννήθηκα στο τότε μαιευτήριο της Ακαδημίας. Στο Γαλάτσι των προσφυγικών οικογενειών έζησα τα δυο πρώτα μου χρόνια. Μετά, με πήραν οι γονείς μου και πήγαμε στο Παρίσι, με ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή που είχε ζητήσει ο πατέρας μου από έναν γνωστό του Κεφαλλονίτη εφοπλιστή. Πέρασα, όμως, στο Γαλάτσι και αργότερα στη Λούτσα πολλά χρυσά καλοκαίρια. Μου έστρωνε η γιαγιά μου να κοιμηθώ, έξω στην αυλή, κάτω από ένα γιασεμί. Μια χαμηλή μάντρα με χώριζε από τη φίλη μου τη Γεωργία, τη μόνη παιδική φίλη που μου έχει απομείνει.

›Η μητέρα μου ήταν η μόνη από τέσσερις αδελφές που δεν παντρεύτηκε με συνοικέσιο. Ο πατέρας της, τρόφιμος στο ορφανοτροφείο της Κωνσταντινούπολης, δούλεψε πολλά χρόνια μαραγκός στην Αμερικανική Βάση. Ο άλλος μου παππούς, μπάρμαν στο επάγγελμα, έβριζε από το πρωί μέχρι το βράδυ τους «γκάνγκστερ» τους Αμερικανούς. Τους υπεραγαπούσα και τους δυο, αλλά είναι φανερό ότι την αποστροφή στην αδικία και τη ροπή προς την αμφισβήτηση τις κληρονόμησα από την κεφαλλονίτικη πλευρά της οικογένειας, μαζί με την αναπόφευκτη κεφαλλονίτικη τρέλα. Παρανομίες, φυλακίσεις, εξορίες, η συφιλιασμένη δημοκρατία της μετεμφυλιακής εποχής και αργότερα η χούντα δεν άφησαν παρά ελάχιστα χρόνια ελευθερίας στον θείο μου τον Ηλία και στη θεία μου την Ουρανία. Δεν έχω ρωτήσει ποτέ τον πατέρα μου γιατί αποφάσισε να ξενιτευτεί. Ήταν νεαρός αντάρτης στο βουνό όταν τον έπιασαν όμηρο οι Γερμανοί. Με την απελευθέρωση γύρισε από τη Γερμανία με λάφυρο μια γερμανική φωτογραφική μηχανή (που του την έκλεψαν λίγο αργότερα σε ένα λεωφορείο στην Αθήνα). Μετά τον Εμφύλιο πήγε φαντάρος και τότε, στη διάρκεια της θητείας του, γεννήθηκα εγώ.

›Στο Παρίσι δεν γνωρίζαμε κανέναν. Μας φιλοξένησε τον πρώτο καιρό μια Ρωσίδα, η Νατάσα, που μεγάλωνε μόνη της την κόρη της, την Ελένη, που έγινε ομογάλακτη αδελφή μου. Είναι σύμπτωση που μου αρέσουν τόσο πολύ οι Ρώσοι συγγραφείς; Ο πατέρας μου βρήκε δουλειά στη Ρενό, τότε που οι εργάτες πήγαιναν στο εργοστάσιο με τα τσόκαρα. Η μητέρα μου ξανάπιασε εκεί τη μοδιστρική. Στην Αθήνα είχε δουλέψει στο Εθνικό Θέατρο και είχε ράψει κοστούμια για τη Βέμπο και την Έλλη Λαμπέτη. Στο Παρίσι είχε μια μόνιμη πελάτισσα, την «ψηλή», ένα μανεκέν που μεταπουλούσε τα ρούχα που της έφτιαχνε.
›Το πρώτο μας σπίτι στο Παρίσι ήταν και το τελευταίο, ένα σκέτο δωμάτιο αρχικά, στο οποίο αργότερα προστέθηκε ένα δεύτερο, χωρίς κουζίνα, με τουαλέτα στον διάδρομο, σε μια πολυκατοικία που υπήρξε στρατώνας του Ναπολέοντα ΙΙΙ. Εκεί μένουν ακόμη οι γονείς μου (με κάποιες πρόσθετες και στην αρχή παράνομες, αναγκαίες ανέσεις). Είχε όμως δυο προτερήματα: βρισκόταν στην καρδιά του Παρισιού και ήταν μεσοτοιχία με το Χειμερινό Τσίρκο των αδελφών Μπουγκλιόν. Κοιμόμουν με τους βρυχηθμούς των λιονταριών. Πότε-πότε το έσκαγε και καμιά μαϊμού και φώναζαν τους πυροσβέστες να τη μαζέψουν από τη στέγη.

›Είχα ένα μόνιμο απωθημένο να γνωρίσω κάποτε από τα μέσα τον κόσμο του τσίρκου. Δεν μου βγήκε σε καλό. Ήταν η πιο σκληρή δουλειά που έκανα ποτέ, ως χαμάλης βέβαια. Στο τέλος, με λυπήθηκαν και μου έδωσαν να κρατάω στις παραστάσεις έναν προβολέα. Χάιδευα μ' αυτόν τις ακροβάτισσες, που δεν μου το ανταπέδωσαν ποτέ, και ήμουν πολύ ευχαριστημένος που είχα σκεφτεί να σημαδεύω μέσα στην κατασκότεινη αίθουσα το μάτι του μαύρου πάνθηρα.

›Όταν βρήκαν οι γονείς μου ένα διαμέρισμα για να αγοράσουν, υπήρξε μια και μοναδική ευκαιρία για μια καλύτερη μετεγκατάσταση, αλλά πήγε χαμένη γιατί δεν τους άρεσε η συνοικία, που ήταν κακόφημη. Ήταν κοντά στην Κεντρική Αγορά, λίγο πριν την γκρεμίσουν και στη θέση της φτιάξουν το... Μπομπούρ. Αδικία! Σε ένα απ' αυτά τα σκοτεινά στενά μού φώναξε ένα βράδυ να πάω κοντά του ένα κορίτσι στην ηλικία μου - τότε πήγαινα ακόμη γυμνάσιο. Φορούσε ένα κόκκινο παλτό. Όμορφη πολύ, τουλάχιστον έτσι έχει μείνει στη μνήμη μου. Δεν σταμάτησα, απλώς λίγο γύρισα να την κοιτάξω. Από τότε προσπερνάω πάντα αυτά τα κοριτσία μ' ένα χαμόγελο, όταν μου απευθύνονται. Έχω κρατήσει σημειώσεις από τη Rue Saint-Denis, όπου μου άρεσε πολύ να ανεβοκατεβαίνω, με τα λόγια τους, τις χειρονομίες, τα αστεία και τους τσακωμούς τους. Κάποτε, στην Αθήνα, πλήρωσα για να βρεθώ για λίγο με ένα κορίτσι σε ένα δωμάτιο. Σάστισε που ήθελα μόνο να της μιλήσω. Καθίσαμε δίπλα δίπλα. Ήταν τόσο άδικο, τόσο εξοργιστικά βίαιο, να μην μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό το ξανθό κορίτσι, τόσο ξανθό που έλεγες ότι είχε γεμίσει το θλιβερό δωμάτιο με όλο το στάρι της Ουκράνιας.

›Δεν είμαι φωτογράφος του περιθωρίου, πρόκειται για παρεξήγηση. Είμαι μάλλον ένας φωτογράφος χωρίς ιδιότητες. Φωτογραφίζω την υπερβολή ως σύμπτωμα περισσότερο, είτε έχει να κάνει με τους κοσμικούς είτε με τους περιθωριακούς. Βέβαια, δεν πρόκειται για την ίδια υπερβολή. Όταν είσαι στο περιθώριο, δεν προσποιείσαι ότι ζεις, αλλά ζεις με το ένστικτο. Αυτό το βρίσκω πολύ πιο έντιμο, πιο κοντά στα ουσιώδη και πάντα θα με συγκινεί η αξιοπρέπεια της πτώσης.

›Οι εικονογραφικές μου επιρροές δεν έχουν να κάνουν με την ιστορία της φωτογραφίας. Εξάλλου, δεν είχα ποτέ σκεφτεί ότι θα γινόμουν φωτογράφος. Ήξερα, βέβαια, κάποια ονόματα από την «ανθρωπιστική» σχολή των Γάλλων φωτογράφων, γι' αυτό και χάρηκα πολύ όταν ένας φίλος μ' έστειλε να επισκεφτώ στο σπίτι του τον Robert Doisneau, θεωρώντας ότι είχαμε μια κοινή ματιά. Αλλά ως εκεί. Νομίζω πως αν κάτι χαρακτηρίζει τις φωτογραφίες μου, αυτό είναι μια θεώρηση του κόσμου και ένα κινηματογραφικό υπόβαθρο.

›Δεν θυμάμαι πολλά από την παιδική μου ηλικία. Μάλλον βιαζόμουνα να μεγαλώσω, να αυτονομηθώ και να ξεχάσω αυτή την περίοδο της ζωής μου, όπου δίνεται μια υπόσχεση που ποτέ στο μέλλον δεν πρόκειται να τηρηθεί. Γι' αυτό και δεν έχω καθόλου καλή μνήμη. Η φωτογραφία μου προσφέρει την ευκολία της χρονολογικής καταγραφής. Μου προσφέρει κι άλλα πράγματα, μια εξωστρέφεια που αλλιώς δεν την έχω καθόλου, ένα θάρρος που μπορεί να θεωρηθεί κάποιες φορές και θράσος και μια οργανική σχέση με τον κόσμο και την πόλη μου.
›Ο πατέρας μου πάσχισε από νωρίς να μου εξασφαλίσει τη σιγουριά και την ελευθερία των επιλογών μου, αλλά με έναν τρόπο λίγο ανυπόμονο. Στα οχτώ μου ταξίδευα μόνος μου με τρένο και πλοίο, προσκολλημένος σε έναν Έλληνα που δεν ήξερα, για να πάω μετά τις διακοπές να συναντήσω τους γονείς μου στο Παρίσι. Έτσι έμαθα και το ποδήλατο ή το μετρό, στα βαθιά κατευθείαν. Είχα πιάσει όμως τον πατέρα μου να κρύβεται πίσω από τις κολόνες του μετρό για να σιγουρευτεί ότι έπαιρνα τη σωστή κατεύθυνση. Το αποτέλεσμα ήταν να θεωρώ πολύ νωρίς τον δρόμο σαν το σπίτι μου, να κάνω μόνος μου ριψοκίνδυνα ταξίδια, να εξαφανίζομαι στα βουνά της Ελβετίας, όπου η μητέρα μου έβρισκε δουλειά για τον καθαρό αέρα μας. Σ' αυτά τα βουνά σκότωσαν φέτος ένα λύκο. Ταυτόχρονα, όμως, μπορώ να χαθώ για ώρες επειδή ντρέπομαι να ζητήσω οδηγίες για να βρω τον δρόμο μου.

›Η κουλτούρα στο σπίτι ήταν προλεταριακή, αλλά όχι με τη στενή έννοια. Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε κάτι που συνδεόταν με τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού. Πόσες φορές έχω πάει στις παραστάσεις της χορωδίας του Κόκκινου Στρατού, αλλά και των Μπολσόι! Ήμουν φυσικά και στην υποδοχή του Γκαγκάριν, παρών και στους θριάμβους του Τσέχου αθλητή Εμίλ Ζατοπέκ. Πάνω από το κρεβάτι μου υπήρχε, όμως, πάντα ένας πίνακας του Πικάσο, που μάταια προσπάθησα να αντικαταστήσω στα χρόνια της αμφισβήτησης με μια αφίσα για τη νίκη των Βιετκόνγκ, και αλλού στον τοίχο ένας Βαν Γκογκ. Οφείλω στον πατέρα μου, που ξεροστάλιασε μια νύχτα ολόκληρη έξω από την Όπερα των Παρισίων για να μας βρει εισιτήρια, τη μοναδική ευκαιρία να βρεθώ σε μια συναυλία της Μαρίας Κάλλας.
›Αποφάσισα να σπουδάσω Ιστορία, όπως πολλοί επαναστατημένοι νέοι μετά τον 'Μάη του 68, γιατί ήταν η επιστήμη που περιέκλειε όλες τις άλλες και γι' αυτό θα μας έδινε τα κλειδιά για να κατανοήσουμε τον κόσμο και να τον αλλάξουμε. Γνώρισα την έξαψη της βιβλιοφιλικής έρευνας σε βιβλιοθήκες-διαστημόπλοια, αλλά το κάλεσμα του δρόμου υπήρξε στο τέλος πιο δυνατό. Άρχισα να μελετάω τον ρόλο των μικροαστικών στρωμάτων στην ελληνική κοινωνία και κατέληξα να μπαίνω σε μικροαστικά σπίτια για να κάνω πορτρέτα. Νομίζω πως αυτή η μεταστροφή θα μ' έκανε τώρα καλύτερο ιστορικό. Διαβάζοντας τα απομνημονεύματα της Άννας Κομνηνής, διαπίστωσα πόσος κρυμμένος ερωτισμός υπάρχει στις περιγραφές ρωμαλαίων ανδρών που την εντυπωσίαζαν, ακόμη και εχθρών. Αυτό δεν θα το αντιλαμβανόμουνα χωρίς τη διαμεσολάβηση της φωτογραφίας, της δυνατότητας που δίνει να πλησιάζεις και να σκηνοθετείς το σώμα.
›Στην ιστορία της ζωής μου, η Αθήνα φαίνεται να έχει νικήσει κατά κράτος το Παρίσι. Όταν γύρισα εδώ, αισθανόμουν προδομένος από το Παρίσι, την πόλη που μέχρι τότε μου ανήκε. Κάτι γελοία ψυχολογικά τεστ μου είχαν κλείσει την πόρτα μιας σχολής φωτογραφίας και μια απόπειρα να κινηματογραφήσω ένα δικό μου σενάριο έμεινε μεταξεταστέα. Στην Αθήνα είναι (ήταν) σχετικά εύκολο να ξεκινήσεις αυτό που θέλεις, μετά όμως χρειάζεσαι άλλες αντοχές για να μη σε συνθλίψουν οι κλειστοί ορίζοντες. Ο, τι έκανα εδώ ήταν απόρροια μιας φτωχής τέχνης. Συμβιβάστηκα με αυτό που μου παρείχε ο υποτυπώδης εξοπλισμός μου, χωρίς όμως να το κάνω και πανάκεια. Συμβιβάστηκα, επίσης, με την ιδέα ότι ο χώρος μου είναι η φωτογραφία, και όχι ο κινηματογράφος, κι ας με έχει διαμορφώσει οριστικά η Γαλλική Ταινιοθήκη. Αφότου κατάλαβα ότι η φωτογραφία έχει τη δική της αυτονομία και δεν είναι ένα απλό σκαλοπάτι προς κάτι πιο ολοκληρωμένο κι ότι επίσης μου ταιριάζει και πολύ περισσότερο στον χαρακτήρα, απελευθερώθηκα.

›Δεν πιστεύω στο έμφυτα ταλέντα. Αν δεν μου ζητούσε ο Στάθης στις πρώτες μέρες της γνωριμίας μας να «βγάλω τον διάβολο από μέσα μου», θα συνέχιζα να τραβάω καλαίσθητες φωτογραφίες με αναφορές στους κλασικούς (πάντα τους Γάλλους). Τίποτα περισσότερο. Η παρατήρηση αυτή λειτούργησε ακαριαία -είμαστε κι Επτανήσιοι, μην το ξεχνάμε- και κατά τη διάρκεια της φιλίας μας μου δόθηκαν πολλαπλά κίνητρα για να ανασύρω ένα πιο άμεσο, αυθόρμητο και τολμηρό κομμάτι του εαυτού μου. Εκεί αναζητώ και τώρα την «έμπνευση» και τη «δεύτερη πνοή». Με γοητεύουν πολύ οι Γιαπωνέζοι φωτογράφοι, οι τόσο παραγνωρισμένοι - εκτός από τον Αράκι. Θαυμάζω την ιλιγγιώδη αισθητική και την απαράμιλλη τόλμη τους, αλλά θα ήθελα να τους παραβγώ με τον δικό μας μεσογειακό ρομαντισμό.
›Δεν με απασχόλησαν ποτέ οι θρησκείες, αυτή η μεταφυσική της ανθρώπινης αδυναμίας ποτέ δεν με άγγιξε. Αυτό έλειπε, μετά τον Λασκαράτο, να πιστεύω στον Θεό. Το δίπολο σεξ και θρησκεία υπάρχει όμως έντονα στις φωτογραφίες μου. Μου έτυχε να ερωτευτώ μικρός μια τσιγγανοπούλα στο πανηγύρι του Αγ. Γεράσιμου, όταν έφερναν ακόμη αλυσσοδεμένους τους τρελούς, που ούρλιαζαν στο πέρασμα της πένθιμης μπάντας. Το πένθος, ο έρωτας, η τρέλα, όλος ο Λόρκα ήταν εκεί. Σε μια πιο μεγάλη ηλικία έκανα ένα αρκετά μπουνουελικό, όπως το αντιλαμβάνομαι τώρα, πείραμα. Κοντά στην πλατεία Βικτωρίας μού τράβηξε την περιέργεια ένα αναγεννησιακό κορίτσι που μπήκε στην εκκλησία των Φραγκισκανών. Την ακολούθησα, περίμενα να τελειώσει τις προσευχές της, στάθηκα κοντά στην πόρτα για να με δει καθώς θα έφευγε και μετά εμφανιζόμουνα κατά διαστήματα μπροστά της, έχοντας κάνει τον γύρο του κάθε τετραγώνου τρέχοντας. Στο τέλος τρόμαξε, ήμουν πια για 'κείνη ο διάβολος μεταμορφωμένος, και τρόμαξα κι εγώ. Αργότερα, έμαθα ότι αυτή η εκκλησία, όπου φυλάγεται και το λείψανό του, είναι αφιερωμένη στον Αγ. Βαλεντίνο.

›Η αίσθηση της ομορφιάς δεν είναι κάτι περισσότερο από μια αυθόρμητη θετική προδιάθεση απέναντι σε κάποιον που μας φαίνεται ωραίος. Όσο πάει όμως και αναζητώ την ομορφιά εκεί που δεν βρίσκεται και σίγουρα δεν είναι το φετίχ μου. Το πιο έντονο συναίσθημα πάνω σ' αυτό το ζήτημα μού το προκάλεσε ένα κορίτσι στο παρισινό μετρό πριν πολλά χρόνια. Είχα καθίσει απέναντί της και μετά από λίγο δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από τα μάτια της. Το πρόσωπό της ήταν κατεστραμμένο, το βλέμμα της λαμπερό όσο δέκα ήλιοι. Κατάλαβε ότι την κοιτούσα επίμονα και κάποια στιγμή μου φάνηκε πως δάκρυσε. Δεν βρήκα, όμως, το θάρρος να της μιλήσω.

›Αν τολμώ να πω πως κάτι με χαρακτηρίζει, είναι μια πολύ αισιόδοξη ελαφριά μελαγχολία. Μπορεί και να οφείλεται στα νερά του Σηκουάνα, που πάντοτε τη νύχτα μου φαινόντουσαν τρομαχτικά, γιατί ήταν νύχτα και τότε που η μητέρα μου, σε μια στιγμή απόγνωσης, στεκόταν στην άκρη μιας γέφυρας, κρατώντας με από το χέρι. Αισθανόμενος τον κίνδυνο, είχα αντιδράσει και την είχα τραβήξει, και μόνο όταν της είπα να φύγουμε την έκανα και συνήλθε. Η φίλη μου η Denise Avenas, Γαλλίδα συγγραφέας και κόρη εργατών η ίδια, μου είχε πει κάποτε ότι στις εργατικές οικογένειες το πρώτο παιδί, συνήθως, απορροφάει όλη την ενέργεια για μια μετέπειτα ανέλιξη. Το δεύτερο θυσιάζεται. Επειδή γνώρισα την αδελφή της, ξέρω πως έτσι είναι. Το πείσμα, τελικά, δεν είναι τίποτα άλλο από αυτήν τη δύναμη της προσδοκίας που μεταδίδεται στα παιδιά για μια φυγή μακριά από το πεπρωμένο της τάξης. Υπάρχει σ' αυτό το σπέρμα της εκδίκησης.

›Αυτά που έκανα εδώ στη φωτογραφία δεν θα μπορούσα να τα κάνω αλλού. Μου χρειάζεται τελικά μια οικειότητα, μια συνενοχή, που μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσα να βρω. Η Αθήνα μου πάει, είχε όταν πρωτοήρθα, και το διατηρεί ακόμη, αυτό τον αντιφατικό χαρακτήρα της παλιομοδίτικης και της σύγχρονης πόλης που μ' ενθουσιάζει. Είναι σαν να με βοηθάει να οικειοποιηθώ, πάλι μέσω της φωτογραφίας, κομμάτια ολόκληρα από το παρελθόν μου.

›Όλη αυτή η καλπάζουσα κρίση μού έχει δημιουργήσει μια μεγάλη απορία. Πώς είναι δυνατόν το αστικό κράτος, με όλες αυτές τις κυβερνήσεις που συναγωνίζονται τους  Μπρανκαλεόνε , να στρέφει με τέτοια άνεση τη βάση της εξουσίας του, δηλαδή τα μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα, ενάντια στον εαυτό του; Στο πιο παρανοϊκό σύστημα που έφτιαξε ποτέ η ανθρωπότητα προστίθεται τώρα κι άλλη μια παρανοϊκή παράμετρος. Εκτός κι αν η τηλεόραση, με δεδομένη την απουσία του εργατικού κινήματος, θεωρείται πια το κατεξοχήν μέσο για να εξασφαλίσει την ηγεμονική ιδεολογία και την πολιτική διαχείριση της εξουσίας. Αυτό κι αν είναι τρελό!

Η έκθεση του Σπύρου Στάβερη «Facebook I» , στην γκαλερί Elika (Ομήρου 27, Αθήνα, 210 3618045).