της Αναστασίας Λαμπρία
Κάθε νύχτα αυτής της εβδομάδας, κάθε χρόνο, ακούω έξαλλα πνευστά, γήινα, χωμάτινα, σάρκινα, βουές μέσα από σπλάχνα . Είναι η πιο πυκνή, η πιο γεμάτη εβδομάδα της χρονιάς ανέκαθεν. Όλες οι προσδοκίες στο χίλια, όλες οι διαψεύσεις στην άκρη, τo παλιό δέρμα σκισμένο, όλες οι σκοτεινές σκέψεις, όλα τα δυσοίωνα καταχωνιασμένα. Φέτος που όλοι είμαστε στο νήμα, στην ακροβασία, στο κενό, αυτή η κατάσταση έχει ακόμη περισσότερο ενταθεί. Τα ψιμύθια έχουν φύγει, όταν δίνεις ένα χάδι δεν είναι παρά αληθινό φιλί και χάδι – δεν έχεις το περιθώριο για τζούφιες αβρότητες. Ξέρεις ποίοι είναι οι φίλοι, κι έτσι όπως είσαι ποσώς σε νοιάζει που το αεροπλάνο για το χιονοδρομικό στην Αυστρία ή το θέρετρο στην Ταϋλάνδη δεν φέρει και το όνομά σου. Σκασίλα μου, δε σκέφτομαι έτσι.
Κι όμως τα πνευστά στον ύπνο μου με προετοιμάζουν για τα καλύτερα. Αυτή η φοβερή δεκαετία, γεμάτη ψέμματα, πλάνες και παραπλανήσεις, κάλπικους και φτηνατζούρες τελειώνει σε τέσσερις και κάτι μέρες. Μου χάρισε χωρίς καμμιά φειδώ πένθη, απώλειες και τη γνωριμία με το φόβο της απώλειας, ζόρια και βρόγχους, χρόνια χωρίς ανάσα και ανάπαυλα, τη χώρα μου χρεοκοπημένη κι όχι μόνο στην Οικονομία της, την κυριαρχία της ημιμάθειας και της μούφας, τη νίκη των βολεμένων, των καταφερτζήδων και νεόπλουτων… θέλετε να συνεχίσω; Δεν συνεχίζω γιατί τελειώνει, είναι ένα ορόσημο, τελειώνει. Μας ρήμαξε, μας πόνεσε, μας έγδαρε. Δεν έχουμε την προσδοκία και την ελπίδα αυτών που επέζησαν πολέμων. Αλλά έτσι όπως είμαστε, ράκη από τις δυσκολίες και από τους κίβδηλους γύρω γύρω, μαθαίνουμε τουλάχιστον τη σημασία να κρατιέσαι από κάτι που μπορεί να εξελιχθεί σε ελπίδα, τα νέα μαλλάκια της πολυαγαπημένης φίλης που αναρρώνει καλά, του μικρού παιδιού που σε σφίγγει στην αγκαλιά του, ένα αναπάντεχο φιλί μεσ' στο σκοτάδι, μια μικρή επιτυχία που μοιάζει βάλσαμο.
Αφού μόνοι θα πεθάνουμε, έτσι κι αλλιώς, όσο ζούμε ας κοιτάμε τους διπλανούς μας και δη στα μάτια. Καλή νέα δεκαετία! – Fuck the Pain Away!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου