Οταν η Ν.Δ. αναβάθμιζε τη θέση της Ελλάδας στο ΔΝΤ

Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr Στις 13 Νοεμβρίου 2008, η Βουλή ψήφισε τον νόμο του υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών, με τον οποίο κυρώθηκε η απόφαση 63-2/2008 του Συμβουλίου Διοικητών του ΔΝΤ, για την αναβάθμιση των μεριδίων ή ψήφων των χωρών-μελών του ΔΝΤ.    Η απόφαση αφορούσε 54 χώρες -ανάμεσά τους και η Ελλάδα- από τις 187 του οργανισμού. (Το θυμάστε; Πολύ αμφιβάλλω, διότι ελάχιστοι το πήραν είδηση...)   Ο νόμος ψηφίστηκε με απλή πλειοψηφία και, βάσει του άρθρου 108 του Κανονισμού της Βουλής, εκλήθησαν να μιλήσουν όσοι εκ των βουλευτών διαφωνούσαν. Το λεγόμενο όλον ΠΑΣΟΚ και τις θέσεις του εξέφρασε τότε η εισηγήτρια του κόμματος κυρία Ροδούλα Ζήση.    Η συμφωνία ήταν, κατά την κυρία Ζήση, κάτι «απαράδεκτο, οξύμωρο και αδιανόητο», μια απόφαση «έωλη και σε αναντιστοιχία με τις διεθνείς εξελίξεις».    Με αυτήν η κυβέρνηση επεδίωκε «να κολακεύσει, να καλοπιάσει τον πιο νεοφιλελεύθερο Big Brother». Επιπροσθέτως, άφηνε να εννοηθεί ότι ήταν και αντεθνική, αφού «το μόνο πρόγραμμα του ΔΝΤ, που ήταν η σταθερή τους επένδυση, ήταν το πρόγραμμα της Τουρκίας».   Οι βουλευτές της Αριστεράς είπαν τις γνωστές ανοησίες τους, καθώς -όσο και αν διαφωνούν σε όλα τα άλλα- φαίνεται ότι συμφωνούν μόνο στη στρατηγική ότι η επανάσταση θα έλθει μέσω της εξαθλίωσης.      Εκ μέρους του ΛΑΟΣ, που υπερψήφισε προ μηνών το Μνημόνιο με την τρόικα, ο Κ. Αϊβαλιώτης κατήγγειλε την κυβέρνηση Καραμανλή ότι «μπλοκάρει τα χρήματα του ελληνικού λαού σε αυτό το ΔΝΤ, το οποίο έχει επίσημη αγαπημένη του την Τουρκία».   Περιέργως, ουδείς εκ των νεοδημοκρατών βουλευτών, οι οποίοι σήμερα διεξάγουν τον απελευθερωτικό αγώνα κατά του Μνημονίου, ζήτησε να λάβει τον λόγο και να καταγγείλει το ΔΝΤ.    Ακόμη περισσότερο περίεργο είναι πως η τότε κυβέρνηση Καραμανλή έκρινε ότι το νομοσχέδιο έπρεπε να ψηφισθεί κατά πλειοψηφία και όχι με τα τρία πέμπτα των ψήφων, όπως υποστηρίζει σήμερα, με την αρθρογραφία του, ο πρώην υπουργός Προκόπης Παυλόπουλος. (Υποθέτω πως και τότε θα είχε εκφράσει τις αντιρρήσεις του, αλλά έκρινε ότι δεν έπρεπε να τις κοινοποιήσει...)    Το αποκαρδιωτικό συμπέρασμα της αναδρομής στο πρόσφατο παρελθόν είναι ότι η πολιτική ζωή του τόπου θυμίζει μια ομάδα ανθρώπων που κινούνται διαρκώς, χωρίς να πηγαίνουν πουθενά. Οι ρόλοι της παράστασης είναι πάντοτε οι ίδιοι και μόνον οι ηθοποιοί που τους παίζουν αλλάζουν.    Πώς λοιπόν να μην έχει περιέλθει στις μέρες μας η πολιτική σε ανυποληψία;