Ο νέος πατριωτισμός

του Αλέξη Παπαχελά
repost:kathimerini

  Δεν διαφωνώ καθόλου με όσους πιστεύουν ότι οι ιστορικές στιγμές που ζούμε μπορούν να συγκριθούν με το 1909, το 1922 ή άλλες κρίσιμες καμπές της Νεοελληνικής Ιστορίας. Ολοι μας ψάχνουμε ηγεσία, όραμα, δοκάρια πάνω στα οποία να στηρίξουμε το φρόνημα στις σκοτεινές ώρες που διανύουμε. 
  Οι πολίτες αυτής της χώρας νιώθουν την απελπισία και δεν βλέπουν φως, μοιάζουν με ανθρώπους που βρίσκονται στο επίκεντρο μιας θύελλας, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουροι ότι υπάρχει πυξίδα, καπετάνιος και εντέλει ασφαλής αντίπερα όχθη.
   Οι απειλές είναι πολλές και είναι αποτέλεσμα δεκαετιών. Η χώρα δεν έχει χρεοκοπήσει μόνο οικονομικά. Εχει ένα διαλυμένο κράτος, δεν μπορεί να λύσει απλά προβλήματα όπως η διαχείριση των σκουπιδιών, τα πανεπιστήμιά της είναι τραγικά και όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις κάτι σάπιο από κάτω. Ναι, έχετε δίκιο, αν αυτό σκέπτεσθε· και τα μέσα ενημέρωσης έχουν παίξει έναν άθλιο ρόλο, άλλοτε συγκαλύπτοντας και άλλοτε καταγγέλλοντας και φωνασκώντας απλώς για τα νούμερα και τον χαβαλέ...
  Πρέπει, λοιπόν, να ξαναστήσουμε το ελληνικό κράτος, να βεβαιωθούμε ότι η ανομία δεν είναι πια ο κανόνας και να οργανώσουμε όλη τη χώρα σε άλλες βάσεις. Ακούω διαφόρους που θεωρούν ότι η λύση είναι ένα μεγάλο πατριωτικό, αντιμνημονιακό μέτωπο, που θα φέρει μαζί την Εκκλησία, το ΚΚΕ, το παλαιό πατριωτικό ΠΑΣΟΚ και ένα τμήμα της λαϊκής Δεξιάς. Υπέροχο ακούγεται, αλλά με ποια προοπτική; 
  Τι θέλουμε πάλι; Κάποιους που θα χαϊδέψουν τα αυτιά του λαού, θα του θυμίσουν ένα ένδοξο παρελθόν και θα του πουλήσουν πάλι το παραμύθι ότι μας κυνηγάνε όλοι γιατί είμαστε οι... καλύτεροι;
   Ή μήπως ψάχνουμε πάλι μεσσίες και κακέκτυπα του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ο οποίος ήξερε να ξεσηκώνει τα πλήθη έχοντας πάντοτε την ασφάλεια των άριστων και στενών σχέσεων με ό,τι πιο διαπλεκόμενο στη χώρα;