Σκοτώνοντας Έλληνες

synthesis event crasher

του Χρήστου Κτενά 
Αν κάτι μας έχουν πλασάρει καλά το τελευταίο εξάμηνο είναι το «φταίμε όλοι». Μας το είπε ο Πάγκαλος, μας το είπε ο Γιώργος, μας το είπε και η Νέα Δημοκρατία έμμεσα (όταν μας υποσχόταν μέτρα λιτότητας πριν τις εκλογές). Και μάλιστα φταίμε διπλά. Όχι μόνο γιατί ζήσαμε μια περίπου 15ετία το δικό μας μικροαστικό όνειρο με ευμάρεια από δανεικά, αλλά γιατί στο ίδιο διάστημα ψηφίζαμε κιόλας τα κόμματα που μας χάιδευαν τρυφερά το κεφάλι, λέγοντας μας τα ψέματα που θέλαμε να ακούσουμε.

Φταίμε λοιπόν. Γιατί δεν τολμήσαμε να ψηφίσουμε κάποιο μικρό (ακροαριστερό ή ακροδεξιό) κόμμα, δηλαδή τις άλλες μας επιλογές πέρα από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Δηλαδή ότι ακριβώς έκαναν οι Δυτικοευρωπαίοι, τους οποίους σήμερα κυβερνά ένας παραλίγο πορνοστάρ (Μπερλουσκόνι), μια τέως κομμουνίστρια (Μέρκελ), ένας νεοσσός της πολιτικής (Κάμερον), ή ένας Ναπολεοντίσκος (Σαρκοζί).

Φταίμε. Γιατί ζήσαμε με δανεικά από τις τράπεζες (ελληνικές και ξένες). Δηλαδή ότι ακριβώς έκαναν όλες οι χώρες της Δύσης, όπου ο συνολικός δανεισμός τους (δημόσιος και ιδιωτικός) ξεπερνά το 300% του ΑΕΠ.

Φταίμε. Γιατί δεν είχαμε βαριά βιομηχανία (ούτε η Πορτογαλία έχει, ούτε το Βέλγιο, ούτε η Δανία).

Φταίμε γιατί δανειστήκαμε φθηνά και ξοδεύαμε αβέρτα. Δηλαδή δανειζόμαστε από Ευρωπαικές τράπεζες και αγοράζαμε ευρωπαϊκά προϊόντα!

Τελικά φταίμε ή δεν φταίμε; Φυσικά και φταίμε. Κάναμε ότι έκαναν όλοι, αλλά μέσα στην ελληνική υπερβολή το κάναμε με το δικό μας στυλ. Με διαφθορά, με επιδειξιομανία, με κωμικά επιχειρήματα, με ψεματάκια της φακής και πολιτικούς της φάβας, να κολυμπούν μέσα στο λάδι.

Αλλά τώρα το κόστος δεν είναι απλά μεγάλο. Είναι θανάσιμο. Το να σκοτώσεις τις δαπάνες κόβοντας συντάξεις σε μια πανάκριβη χώρα, είναι θάνατος κανονικός για τους γέρους. Το να σκοτώσεις την επίδειξη σκοτώνοντας την κατανάλωση, σε μια χώρα που έχει σχεδόν μόνο μικρομάγαζα, είναι θάνατος του εμποράκου.

 Το να σκοτώσεις τη σπατάλη κόβοντας φάρμακα, κοινωνικές δαπάνες και κονδύλια για την Παιδεία είναι θάνατος ηθικός. Το να σκοτώσεις το κράτος απολύοντας εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους (χρήσιμους ή άχρηστους) και την ίδια ώρα να προβλέπεις ότι θα μείνουν άνεργοι για μια δεκαετία, είναι σαν να τους σπρώχνεις στην αυτοκτονία, κι αυτούς και τα παιδιά τους, και τα δάνεια τους, και τα σπίτια τους, δηλαδή μια ολόκληρη κοινωνία. Το να σκοτώσεις τελικά τον ασθενή για να δηλώσεις ότι πέτυχε η εγχείρηση δεν είχε, δεν έχει και δεν πρόκειται ποτέ να έχει νόημα.

Σκοτώνοντας Έλληνες λοιπόν. Γιατί φταίμε. Καλώς. Ο επόμενος ας πάρει τη σκυτάλη.