Τσιμέντο να γίνει…

Του  Χρήστου Γ. Κτενά

Τσιμεντοπάπουτσα Σικελίας

Τι υλικά θές; Ένα 25κιλο σακί τσιμέντο ταχείας πήξεως (όχι λευκό), ένας κουβά χαλίκι (και άμμος από την παραλία κάνει), νεράκι (καθαρό), λίγο ασβέστης αν είσαι μερακλής.
Βάζεις τον πελάτη σε καρέκλα, τον «ασφαλίζεις» (γιατί άμα κουνιέται δεν πήζει το υλικό), και του φοράς το καλούπι. Ένα πλαστικό καφάσι από την ψαραγορά είναι το καλύτερο, αλλά κάνει και μια μεγάλη πλαστική λεκάνη. Προσοχή: Ο πελάτης δεν πρέπει να φορά παπούτσια, έχει συμβεί να βγάλει τα πόδια από μέσα και να κολυμπήσει, και εκεί γίνεσαι ρόμπα.
Σε μια ώρα μετά το καλούπωμα, τα τσιμεντένια «παπουτσάκια» είναι έτοιμα, οπότε φορτώνω τον πελάτη στο πορτμπαγκάζ και πάμε παραλία. Διαλέγω νύχτα χωρίς φεγγάρι, ψαρόβαρκα ανοιχτή (γιατί σκαλώνουν τα «παπουτσάκια» σε σκάλες και κουπαστές), και πάντα τσεκάρω από την προηγουμένη το βάθος. Τα καλύτερα σημεία είναι κοντά στην Ψυτάλλεια στην Αθήνα, έχει τόση βρώμα που τα ψαράδικα δεν πλησιάζουν, αλλά λυσσάνε τα κεφαλόπουλα στην περιοχή που τελειώνουν και την δουλειά. Γενικώς όμως αποφεύγω ψαρότοπους, γιατί περνάνε οι συρτές και σαρώνουν τον βυθό από τα πάντα.
Αν το τσιμέντωμα γίνεται μόνο για τσαμπουκά, συνήθως την ώρα που καλουπώνεις ο πελάτης έχει ήδη αρχίσει να κελαιδάει. Κάποιοι που είναι σκληροί πάνε για «μπανάκι», δηλαδή τους φουντάρω στο 1,5 μέτρο βάθος, ίσα να τους φτάνει το κυματάκι το στόμα και να μισοπνίγονται. Το πολύ σε μια ωρίτσα και ο σκληρότερος έχει τραγουδήσει. Μια φορά μόνο έγινε στραβή, γιατί είχε έκτακτο δρομολόγιο ο «Αίολος Κεντέρης», πέρασε στα 300 μέτρα από την παραλία, σηκώνοντας τέτοιο κύμα που κοντέψαμε να πνιγούμε και μεις πάνω στη βάρκα.
Ειδική παραγγελία είναι το «μπλόκι». Εκεί τσιμεντώνεις τον πελάτη ολόκληρο, πρέπει βλέπεις να χαθεί από προσώπου γής. Σπάνια πέφτει τέτοια δουλειά, κοστίζει και έχει τραβήγματα. Θες καταρχήν μεγάλο σκάφος γιατί εκεί πάνω γίνεται η ιστορία, χρειάζεται και ένα μεγάλο βαρέλι πετρελαίου για να χωρέσει ο πελάτης και ώρα. Το καλό είναι ότι τον φουντάρεις οπουδήποτε. Δεν ξεχνάω ποτέ το σωληνάκι, του φερμάρεις ένα στο στόμα και βγαίνει έξω από το βαρέλι, μόνο και μόνο για να μην σκάσει το βαρέλι από το αέρια του σαπίσματος. Παλιοδουλεία μεταξύ μας, αλλά όπως λέει και η παροιμία «αν δεν παντρέψεις κόρη και δεν χτίσεις σπίτι δεν ξέρεις τι θα πει ζωή». Κόρη δεν έχω, αλλά έχω χτίσει εγώ...